Całe ludzkie życie to ruch w półmroku. Żyjemy w zmierzchu świadomości, nigdy w pełni tożsami z tym, kim jesteśmy i za kogo się uważamy. Nawet najwybitniejsi z nas noszą w sobie jakąś próżność i jakiś błąd, którego skali nie znają. Jesteśmy czymś, co następuje podczas przerwy w spektaklu. Czasami za jakimiś drzwiami miga nam coś, co może jest tylko scenografią. Cały świat to zamęt, jak głosy pośród nocy.