Było ich pięciu braci, wszystko rodowite palce. Żyły dumnie obok siebie, chociaż były różnej długości. Pierwszy z nich był krótki i gruby, wychodził z szeregu i miał tylko jedno zgięcie w plecach, mógł się tylko raz ukłonić, ale opowiadał, że człowiek, gdy go straci, nie nadaje się już więcej do służby wojskowej. Drugi palec, wskazujący, zanurzał się w słodkie i kwaśne, wskazywał na księżyc i na słońce i przyciskał pióro podczas pisania. Środkowy palec patrzał poprzez głowy innych, serdeczny spacerował opasany złotym pierścionkiem, a mały palec nie robił nic i był z tego dumny.