Zapomniałam że atramentowe słowa
zbyt szybko wsiąkają w materiał zapomnienia

Nie dopuściłam do siebie myśli że wyczekiwane wyznania
zostały obkute gorzką wonią alkoholu

Podnosi mojego ducha stwierdzenie
że tylko pijani wypowiadają trzeźwe myśli

Więc skoro tak to dlaczego w twoim zachowaniu
nie ma grama ni pyłku prawdy z spirytusowych słów

Dotyk Twoich ust był tak zniewalający
że zwijałam się w kłębek porażona odurzeniem

Twoje dłonie tak miękko układały się na moim ciele
idealnie pasowały jakby stworzone dla mojej osoby

Oczy jak dwa bursztyny co w głębi oceanu
prowokowały swoim blaskiem i pięknem przepływające łodzie

Ty, tak prosty a zarazem magiczny
byłeś płatkiem śniegu w moich dłoniach

Niepowtarzalny i unikatowy diament
który miałam na własność, na posiadanie

Miałam bo byłeś, bo trwałeś
teraz to wszystko wymawiam w czasie przeszłym

Serce mi zamarzło kochanie bez Ciebie
a raczej przy Tobie tak dalekim

Jesteś przy mnie tak widoczny
ale nie mam Cię na własność

Tak bliski i obecny
lecz nie potrafię Cię złapać

Zawsze wymykasz się moim dłoniom
po palcach ześlizguje mi się Twa obecność

A nieprzyjaciele krzyczą
wrogą prawdę ukazują skostniałemu umysłowi

I dowiaduję się że tak naprawdę
nasz los nie jest usłany różami

Nie ma w nim szczęścia
Brak w nim naszej radości i naszej miłości

Nie ma w nim nas
naszych wspólnych oddechów i marzeń

Nie ma w nim nas
tylko ja samotna w nim wplątana

Ponieważ ty kochanie uciekasz
drogą naznaczoną moją samotnością

Niepojętne jest to jak Cię miłuję
Jak płonę żywo przy Twym obliczu

A gasnę szybko jak zapałka
Gdy znikasz w mglistym horyzoncie

Serce nie zna krańca rozkoszy
gdy dotykiem swym mnie zaszczycasz

Nie zna też kresu rozpaczy
gdy wpada w nie wir samotności

Dotknij je zatem
Dotknij me serce okute lodowatą pustką

Dotknij i zasiej w nim
promienie złocistego słońca