Miłość komponowana przez dwojga ludzi. Drżenie kącików ust i dłonie splatające gdzieś nad fortepianem uczuć. Tak, to miłość napisała najpiękniejszą melodię świata. Bicie dwojga serc. Żaden Beethoven, żaden Vivaldi. To my.

Uzależnienie od osoby, która nigdy nie będzie twoja. Potrzebujesz jej jak kubka kawy przed pracą, jak tlenu, jak wody. A teraz wyobraź sobie, że nagle cię zostawia, odchodzi pozostawiając jedynie łzy. Dusisz się. Nie jesteś sobą. Spadasz na ciemne, bolesne dno.

Nie. Nie kłamał. Widziałam to w jego ciemnych oczach. Uśmiechał się i zapewniał, że będzie już zawsze. Tak jak mnie brakowało jego słów, głosu, serca, perfum tak i jemu doskwierał brak uśmiechu na mojej twarzy i truskawkowego balsamu na moim ciele czy to w porze lunchu czy w letnie wieczory kiedy słońce zaszło, a w powietrzu wciąż unosił się zapach minionego dnia. Przyjaźń. Tak brzmiało nasze wytłumaczenie na jakiekolwiek zadawane pytania, ale dla nas samych, to słowo było zwykłym popychadłem czasu. Zbywaliśmy ten temat z każdym dniem coraz bardziej się od siebie uzależniając. Tęskniliśmy za sobą. Czasem zbyt bardzo. Chcieliśmy to wykrzyczeć całemu światu, ale jednak, pomiędzy nami było coś co nam nie pozwalało spojrzeć prawdzie w oczy. Ona. Jego przeszłość. Nie wymagałam od niego zapomnienia. To kawałek jego życia, jego serca. Wspomnienia, dreszcze na plecach, ból, więzi, łzy. Jednak przeszłość nabrała w końcu konturów. Wcięta talia, okrągła głowa i krótkie nogi. To tamta dziewczyna. To ona była jego przeszłością, z którą nie potrafił się pogodzić. Rozstać i zapomnieć. Nie mam mu tego za winne. Kocha ją jak nikt inny na świecie, ale ja.. ja nie potrafię być tą drugą. Nie umiem...