Zmienne nastroje ludzi nadwydajnych mentalnie wprawiają normalnie myślących w zakłopotanie. Jak już zauważyliśmy, empatia nie jest mocną stroną tych ostatnich, a struktura ich umysłu wyklucza myślenie rozgałęzione, wobec tego robią to, co najlepiej potrafią: osądzają i krytykują.

W razie jakichkolwiek problemów lewopółkulowiec nie widzi nic dziwnego w oskarżaniu innych ludzi czy okoliczności zewnętrznych, poza tym nie jest zbyt skłonny do samokrytyki. W tej materii również trudno liczyć na zmianę nastawienia. Ale czy w życiu codziennym nieustanne kwestionowanie samego siebie jest ci naprawdę potrzebne? Nic dziwnego, że normalnie myślący nie odczuwa potrzeby ciągłego doskonalenia się, skoro jest idealnie zintegrowany ze swoją grupą społeczną.

Normalnie myślący cenią wszystko, co spokojne, zniuansowane, umiarkowane... Letnie, jeśli wolisz to określenie. Niezbyt uwrażliwieni na niesprawiedliwość, reagują na nią nie tak ostro jak ty i tu chyba mają rację (dzięki temu nie przewraca im się wątroba). Z ich rozumowania przebija swoisty fatalizm: godzą się z niedoskonałością świata. Niekiedy nadwydajni mentalnie mają nawet wrażenie odwrócenia wartości. Veronique jest zdziwiona: „Wydaje mi się, że jedna z niepisanych zasad normalnie myślących, gdy dzieje się coś poważnego, brzmi: «Żeby tylko nie robić afery!». Nikt nic nie mówi, do niczego się nie wtrąca, każdy waży wszystkie za i przeciw, a tego, kto ujawnia skandal, uznaje się za awanturnika. Ale potrafią wywołać burzę w szklance wody z byle powodu..Tak więc prawa półkula sieje ferment, a lewa nakłania do umiaru. Normalnie myślący zapewniają społeczeństwu stabilność.

Zachęcam nadwydajnych mentalnie, by pogodzili się ze swoją misją na ziemi: są kamertonami. Z maksymalistycznym systemem wartości, z tak przenikliwym spojrzeniem, cokolwiek zrobią, muszą – czy tego chcą, czy nie – nadawać ton, i to krystalicznie czysty. Wówczas zbliżający się do nich ludzie, jak instrumenty muzyczne, mogą sprawdzić, czy sami grają czysto, i ewentualnie dostroić się do wzorca. Jest tu kilka możliwości. Jeśli czyjś dźwięk brzmi czysto, ta osoba jest szczera, autentyczna i zdrowa. Dla niej obcowanie z nadwydajnym to prawdziwe szczęście. Dźwięk kogoś innego może być rozstrojony. Kontakt z nadwydajnym jest dla takiego człowieka niezwykle cenny, gdyż uświadamia mu to i stwarza szansę rozwoju. Każdy z nas może sobie przypomnieć niejedno przypadkowe spotkanie czy wypowiedziane słowo, które spowodowały przełom w naszym życiu. W takich sytuacjach trzeba jednak być gotowym na zmianę! Inaczej spotkanie może nas wytrącić z równowagi. Od takiego kamertonu uciekamy ile sił w nogach, chcąc zapomnieć o wydawanych przez siebie fałszywych tonach. A są też tacy, którzy nienawidzą muzyki i udając, że grają czysto, z przyjemnością cichutko fałszują, na złość całej orkiestrze. Oni oczywiście nie cierpią kamertonów i chętnie przeszkodziliby im w emitowaniu dźwięków.