Nie stajemy się oświeceni wyobrażając sobie światło, lecz wnosząc świadomość do ciemności. Jest to jednak niezbyt przyjemny proces, dlatego nie jest zbyt popularny.

Kiedy wewnętrzna sytuacja nie jest uświadomiona, przemienia się w los.

Samotność nie wynika z tego, że nie ma przy tobie ludzi, ale z tego, że nie jesteś w stanie zakomunikować rzeczy, które są dla ciebie istotne.

Nie da się zmienić ciemności w światłość ani apatii w ruch, bez udziału emocji.

Pełny człowiek to taki, który zarówno przechadza się z Bogiem, jak i zmaga z diabłem.

Najbardziej przerażającą rzeczą jest całkowita akceptacja samego siebie.

W każdym z nas jest ktoś kogo nie znamy. Przemawia do nas w snach i tłumaczy, że widzi nas zupełnie inaczej, niż my – siebie

Człowiek zawsze nosi z sobą całą swą historię, a także historię ludzkości.

Człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego, jeżeli tylko osiągnie właściwy stopień uległości.

Człowiek bez amor fati* to neurotyk.

* - umiłowanie losu

Wartość człowieka ostatecznie nigdy nie wyraża się w stosunku do drugiego człowieka, tylko w stosunku do siebie samego. Dlatego też nigdy nie powinniśmy uzależniać naszego poczucia własnej wartości albo też poczucia własnej godności od innych ludzi, bez względu na to, jak cierpielibyśmy z tego powodu.

Spotkanie dwóch osobowości przypomina kontakt dwóch substancji chemicznych: jeżeli nastąpi jakakolwiek reakcja, obie ulegają zmianie.

Ze stanu doskonałości nie wiedzie żadna droga w przyszłość; osiągnąwszy doskonałość można się tylko cofnąć.