Nie możemy selektywnie otępiać naszych uczuć. Kiedy otępiamy te bolesne, robimy to samo z pozytywnymi.

Kiedy prowadzi nas perfekcjonizm, wstyd jedzie na przednim fotelu, a strach jest tym pouczającym kierowcą z tylnego siedzenia!

Mam wrażenie, że to desperackie pragnienie komfortu jest największą zarazą naszych czasów. Święcie wierzymy, że jeśli będziemy bogaci, ważni albo wpływowi, wykręcimy się jakoś od dyskomfortu. A to nieprawda: dyskomfort jest częścią ludzkiego doświadczenia [...].

Gdy przestajemy troszczyć się o to, co inni ludzie sobie pomyślą, tracimy naszą zdolność do tworzenia więzi. Gdy to, co inni ludzie sobie pomyślą, definiuje nas, tracimy chęć, by być wrażliwymi. Jeśli puszczamy mimo uszu całą krytykę, tracimy ważną informację zwrotną, jeśli jednak poddamy się skierowanej ku nam nienawiści, nasz duch zostanie złamany. To lina do akrobacji, a przeciwstawianie się wstydowi to nasz drążek do podtrzymywania równowagi, natomiast rozpięta poniżej siatka zabezpieczająca to jedna lub dwie osoby w naszym życia które mogą pomóc nam skonfrontować z rzeczywistością skierowane do nas słowa nacechowane krytycyzmem i cynizmem.