List ten jest dłuższy jedynie dzięki temu, iż nie miałem czasu napisać go krócej.

Istnieją dwa rodzaje ludzi: sprawiedliwi, którzy uważają siebie za grzeszników, i grzesznicy, którzy uważają siebie za sprawiedliwych.

Dwie rzeczy pouczają człowieka o całej jego naturze: instynkt i doświadczenie.

Należy przyznać, że szczęście w tym życiu opiera się na nadziei nowego i zupełnie innego życia; jest się szczęśliwym wtedy, gdy bliskie jest uobecnienie tej nadziei.

Czegokolwiek chcielibyście się uczepić, wraz chwieje się to i oddala; a jeśli podążymy za tym, wymyka się, wyślizguje się i wiekuiście ulata.

Przypadkowe odkrycia zdarzają się tylko umysłom przygotowanym.

Wielkość człowieka jest wielka w tym, że zna on swoją nędzę.

Wiekuista cisza tych nieskończonych przestrzeni przeraża mnie.

Wszystkie dobre maksymy istnieją w świecie; chybia się tylko w ich stosowaniu.