To znaczy, że po tylu latach wmawiania mi, że są miasta, do których nie wraca się nawet pamięcią, chcesz teraz powiedzieć, że takich miast nie ma?

Nigdy nie wiedziała, co jest jej prywatnym przeżyciem, a co tworem literackiego wysiłku. Papierowo żyję - myślała w takich chwilach, bogatsza od innych o wrażenia, ale biedniejsza o tożsamość.

Ważne, żeby kochać ludzi. Teraz, kiedy cały świat naciera na siebie baseballowymi kijami, odrobina ludzkich uczuć jest jak rosyjski kawior.

Oczy wykonały niebezpieczny manewr. Zamrugały i ukryły się pod powiekami. Jakby ciążyła na nich straszna tajemnica.