Świat jest bólem , bo w bólu tonie świat. Nie pragnę prawie niczego , poza małą cząstką akceptacji siebie. Nie na zewnątrz , lecz w środku. Gdy wypijam butelkę wina , czasem dwie , a może trzy czuję jak płynę. Moje myśli wylewają tafle wody , a oni je chłoną. Moi słuchacze , naiwni i bezduszni słuchacze... Czy to możliwe by przy tylu ludziach, dwóch czy czterystu czuć niezrozumienie , apatię? Chłoną bez wyrazu , zawieszając się na cząstkach , z których mogą wynieść coś dla siebie. Człowiek nie może być egoistą , nie w tak egoistycznym społeczeństwie. Telewizor jest za głośno , a Ty mowisz za cicho. Tonę , tafla wody ,moje morze , a gdzieś ukojenie. Nie wiem [...]

ROZDZIAŁ 1
Bywają dni, w których wydaję mi się , że jest lepiej. Wstaję z ochotą i czuję doskonałość tego dnia. Jednak to tylko złudzenie pryskające po godzinie , dwóch , czasem nawet dopiero po całym dniu.Moim ulubionym miejscem bytu stało się łóżko. Uwielbiałam je. Było ciepłe , bezpieczne , niezastąpione. Nienawidziłam chwili opuszczenia go. Czułam się jeszcze gorzej. Najtrudniejsze w mojej powszechnej przypadłości stała się umiejętność ukrywania jej. Im więcej osób wie tym gorzej. Będą próbować wmówić mi sens , który nie istnieje. Ktoś powiedział , że można żyć bez sensu i to nawet fajne uczucie. Tylko ja nigdy nie umiałam. Podjąć walkę o tak po prostu. Wysiłek i trud na marne. Wolałam już nic nie robić.

W depresji [...]

PROLOG

Te całe "nastroje depresyjne" zaczęły być częścią mnie, Były procesem , który zaczynał się od pierwszej kłótni , obrywał każdy płatek po kolei aż w końcu stawałam się naga. Bezbronna , nie pewna siebie , naga. Nigdy taka nie byłam. Nastroje depresyjne... Czy to nie fascynujące? Jak one zmieniają człowieka. Jesteś śmieciem. Nie znaczysz więcej. Rozkładasz się jak śmieć , jesteś piękny lub brzydki jak śmieć , terminu ważności też nie masz dłuższego od przeciętnego śmiecia, Świat jest pokryty śmieciami. Nie mam serca dla siebie , więc nie mam go dla innych. Nie tłumaczę i brak mi skrupułów. Za pewne jestem pusta , jakoś dziwnie nie zaspokojona. Tylko pragnienia wygasły , a wszystkie drogi załamują mi się pod stopami. Może utyłam? Choć teraz wydaje się mniejsza. Albo to kilogramy moich marzeń kazały im zniknąć! Lub zbyt wybujała ambicja chce wpakować mnie do grobu! W każdym razie , któryś z tych czynników powinno być dumne. Udało się. Mój sens zniknął...

W tłumie ciężko znaleźć kogoś na kogo zwrócilibyśmy uwagę. Jednak los chciał , że tego dnia on zauważył właśnie ją. Stała w bez ruchu. Oparta o drzwi autobusu. Czarna koszula okrywała jej jasną skórę .Ręką co jakiś czas odganiała grzywkę opadającą na twarz. Lśniące oczy utkwione w szybie wyglądały poszukując jakiegoś skrytego marzenia. Usta nęciły chłopaka samym widokiem. W jednej chwili stała się idealna. Wpatrywał się w nią. Nie było dla niego reszty świata . Nagle młoda kobieta wysiadła. Udał się za nią. Był coraz bliżej. Stanęła w miejscu. Wtedy się ocknął. Poznał ją. Przed oczami mrugną mu tamten wieczór. Przysunął się bliżej , ona zrobiła krok w tył. Ciągle utrzymywali kontakt wzrokowy. Wyglądali jak zaczarowani. W końcu dziewczyna spuściła głowę. Przybliżyła się i słodkim głosem szepnęła mu do ucha:
- Pamiętaj w moim sercu zawsze mieszka zima.
…i odeszła. Mężczyzna nie mógł się ruszyć. Chciał ją dogonić , ale w końcu zrozumiał sens słów. –Zima jest piękna , ale zawsze z jej głębi wydobywa się chłód-pomyślał.