Czymże jestem, co moje serce ukrywa?
Co ciemna noc podczas nowiu skrywa?
Co moja dusza powiedzieć mi chciała?
Czemu szczęścia mi nigdy nie dała?
Kogo mi potrzeba by zrozumieć tę prawdę?
Czemu umysł mój nic mi nie mówi zawszę?
Czy jestem pytaniem na które odpowiedzi brak?
Czy może przepaścią bez dna?
Czy jestem skrawkiem nieba na ziemi?
A może pustym polem bez skrawka zieleni?
Kogo oszukać chciałam mówiąc prawdę,
Kiedy prawda już całkiem miarę przebrała?
Kto rozpalił we mnie ten żar co bezustannie płonie?
Czy nadal czeka aż odpowiedź z siebie wyłonię?
Czy wolność istnieje? Czy prawda zawszę jest prawdą?
Czy rządzenie i zniewolenie ludzi można nazwać zabawą?
Jaki kolor ma nienawiść do siebie samego?
Jak mam znaleźć tego jedynego?
Jak nie dać się oszukać kiedy serce me płonie miłością?
Czy da się pokonać taką miłość zazdrością?
Czy odpowiedzi zawsze są trafne i czy nie kłamią?
Czy może zawsze są prawdziwe i ranią?
Ile jeszcze pytań w moim sercu się kryje?
Ile mogę zrobić nim kto inny je wykryje?
Czy czekać na przyszłość? Czy przeszłości szukać?
Czy żyć teraźniejszością która nie istnieje?
Czy chwila to gwiazda co świeci na niebie?
Czy gwiazda jest nadzieją i wierzy że spotkam ciebie?
Czy nadzieja to tylko chwila co jest krótka i blednie jak gwiazda?
Czy gwiazda jest nadzieją? Czy nadzieja to gwiazda?
Tyle tych pytań w moim sercu się kryje, z każdym dniem przybywa.
Jednak wiem jedno. Odpowiedź na każde z tych pytań jest straszna...

Może życie to skrzynia,
A w naszych sercach klucz.
Co zrobić by móc otworzyć ją?

Może życie jest próbą,
Nie łatwą w przejściu, nie.
Jak ją przejść odnajdziesz w skrzyni tej.

Daleko stąd, jest gdzieś mój dom.
Gnam wciąż uciekam co sił w duszy mej.
Widzę ten świat, daleki tak.
Ja wciąż tak pragnę by dał mi ten znak.

Może jawa jest wyjściem,
A sen ma kluczy pęk.
Jak zgadnąć który to jest sen?

Może znajdziesz odpowiedź
gdzieś w głębi duszy swej.
Może ona rozmawiać z tobą chce.

Daleko stąd jest gdzieś mój dom.
Gnam wciąż, uciekam co sił w duszy mej.
Widzę ten świat, daleki tak.
Ja wciąż tak pragnę by dał mi ten znak.

Szukam odpowiedzi gdzieś głęboko w sercu moim,
bo wiem że pytanie tkwi właśnie w sercu twoim.
Ty jesteś ogniem co rozpala żywy płomień z iskierki.
Ja zaś wodą co płynie w twych żyłach, bo wie że jest wielki.
Zapadam się w mroku, jednak serce me chwytasz,
i wyciągasz do siebie, i o co chodzi pytasz.
Ja jednak nie odpowiadam, tylko milczę.
Patrzę ci w oczy bo z nich wiele wyliczę.
Widzę w nich światło, nadzieję, wytrwałość i wiarę.
Uświadomiłam sobie, że dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę.
Kto wiedział, że właśnie teraz, w tej chwili to zobaczę,
że właśnie w nich utonę jak w oceanie, w nich się zatracę?
Jeśli nie przeznaczenie, to co doprowadziło,
że los nasze serca właśnie tu wyprowadziło.
Przypadków nie ma i to wiem na pewno w świecie.
I nie obchodzi mnie co na ten temat wy wszyscy powiecie.
Co mam zrobić skoro serce moje zaprząta myśl by odnaleźć,
to co mi przeznaczone i to do czego moja dusza się rwie...

...do odpowiedzi na pytanie.

Miłość jest jak balon.
Kiedy gromadzimy w sobie miłość jak balon powietrze, staje się ona coraz większa.
Gdy kogoś pokochamy, ta miłość po woli uchodzi - jest wykorzystana.
Kiedy jednak dmuchamy w ten balon bez końca, może w końcu pęknąć. Tak samo jak przez brak osoby dla której możemy powierzyć miłość, pęka, przeradza się w nienawiść.
Balona nie da się posklejać, prawda? Trzeba kupić nowy. Tak samo jest z miłością. Nie da się pokochać znowu tej samej osoby tak samo.