Do Braci! Walczyliśmy wszyscy za Polskę. Dzisiaj umierał będę za Nią. Zostaje Andrzejek. To nasza krew i Wasz Syn, Wy – jego ojcowie. Musicie zastąpić mnie dziecku. Zrobili ze mnie zbrodniarza. Prawda jednak wkrótce zwycięży. Nad światem zapanuje idea Chrystusowa, Polska niepodległość odzyska – a człowiek pohańbioną godność ludzką – odzyska. Żegnam Was i przez Was Wasze Żony.
Łukasz Ciepliński

Andrzejku! W trakcie okupacji niemieckiej dowodziłem inspektoratem rzeszowskim. Podlegało mi około 20 000 ludzi. Wielu z nich zginęło w walce o Polskę i o duszę Narodu Polskiego, wielu jest mordowanych obecnie. W pracy i walce widziałem tak wielkie umiłowanie Ojczyzny, bohaterstwo i bezgraniczne poświęcenie i oddanie Sprawie, że ze wzruszeniem myślę o nich i Bogu dziękuję, że pozwolił dowodzić mi synami bohaterskiej ziemi Rzeszowskiej. Chciałem opisać ich sylwetki i czyny, by nie poszły w zapomnienie i przekazać je historii. Ponieważ nie będę już mógł tego zrobić, na Ciebie spada ten obowiązek.
Łukasz Ciepliński

Twarz wroga zalała się czerwienią, strugi krwi zlewały się z obu stron twarzy. Wygrałem, ale za jaką cenę… Poczułem, że dłużej już nie wytrzymam. Z wielkim trudem wyciągnąłem bagnet, który tkwił w moim biodrze. Wstałem, lecz już chwilę potem leżałem znów na ziemi. Pomyślałem o rodzinie - ta myśl dodała mi sił. Wstałem, podpierając się o drzewa i szedłem.

Spojrzałem w górę - pusto. Tylko orzeł chroniący swe orlęta przed sępem. Jak on - broniłem mego gniazda, narażając własne życie. Przede mną wyłoniła się rzeka, która jak skarpa przecinała polanę. Resztkami sił doczołgałem się do bystrego strumyka. Złożyłem utrudzone dłonie i zaczerpnąłem czystej i nieskazitelnej wody. Gdyby taka była Polska… lecz nic więcej powiedzieć nie potrafiłem.

Położyłem ociężałą twarz na ziemię. Nie było już słychać odgłosów wystrzałów, które niosły śmierć mym towarzyszom broni. Wokół siebie coraz ciszej słyszałem tylko śpiew sikorek, który tyle razy koił mą spragnioną spokoju duszę. Czy było warto? Ostatni ze wszystkich wojowników Kresów. Przypomniałem sobie motto, które tyle razy powtarzałem mym żołnierzom:,,Nic dla siebie, wszystko dla Ojczyzny’’. Udowodniłem to dziś krwią. Przeżegnałem się, pocałowałem ziemię, którą tak ukochałem i której poświęciłem całe życie i cicho, bez salw honorowych odszedłem, by na wieki służyć w hufcu Maryi.

Moja Ukochana Wisiu!
Przepraszam Cię, że Ci tyle krzywdy wyrządziłem i złamałem Ci Twoje młode życie i Ciebie i nasze dzieci zostawiłem same w tak ciężkim życiu. Podziękuj Ojcu i bratu Frankowi za ich przyjazd do Warszawy i starania, jak i wszystkim, którzy Ci szli z pomocą czy pociechą.
Twój Władek