TA PIERWSZA RZECZ
Najpierw zapytała, czy chcę te majtki. Zdziwiłam się pytaniem, ale zaraz zaśmiałam się i żartobliwie spytałam: a co, na ciebie za ciasne? Uśmiechnęła się co prawda, ale jakoś niewyraźnie, i z tym mglistym uśmiechem, wrażeniem uśmiechu, odpowiedziała: po prostu ich nie lubię, chcesz? Więc wzięłam, normalne jest chyba, że siostry się wymieniają ciuchami.

TA DRUGA RZECZ
Ale za stanik to się wkurzyłam. Zawsze tak jęczałam, że mi się podoba i że sama bym go chciała mieć. Śmiała się ze mnie, [...]

Późny wieczór. Właściwie noc. Zegar już nie pamięta, kiedy wybił dwudziestą drugą.
Jest cicho. Idę na spacer chodnikiem, tym koło parku. Nie wiesz nawet, jak bardzo drzewa przerażają o tej porze. Dlatego nawet nie zamierzam wchodzić przez bramę.
Cisza. Mam wrażenie, że rozbija się i jest w każdym atomie tlenu. Przenika wszystko. Wibruje w uszach, mierzwi włosy, pachnie nocą.
Cisza. Przerywa ją gwizdanie utrudzonego wypiciem za dużej ilości piw pana. Prowadzi rower. Idzie powoli i wesoło gwiżdże. Już się tak nie [...]

Oczy. Wszędzie oczy. Oko dnia, oko cyklonu, trzecie oko, kątem oka, gołym okiem, oczko w głowie, w mgnieniu oka. Oczywiście. Więc wiszą. Lubimy na kimś zawiesić oko. Na kimś (nie)koniecznie ładnym, ale w pewien sposób robiącym wrażenie. Czym? Wszystkim, od długich nóg zgrabnej dziewczyny do odstręczającego zaropiałego kikuta ulicznego żebraka. Nie szanujemy oczu. Nie dbamy o to, co widzą. Lubimy puścić oko, nie wahamy się z zawadiackim uśmiechem rzucić na coś okiem. A później kolejki u lekarzy, optyków, okulistów. Listów oka. I dziwimy się, że szkła, że recepty, że drogo, że co to za służba zdrowia, że oprawki czarne, koniecznie rogowe, okrągłe i zasłaniające świat. Cielęce oczy, z przymrużeniem oka, choć oko wykol. Mamy oko na języku, to słychać. Język choruje z przeciążenia, psują się zęby. Dentyści zarabiają kokosy, wyjeżdżają do ciepłych krajów, mają nowe samochody. Na oku.

Oddałam mu 119 dni, które właśnie dzięki niemu były tylko słoneczne. Oddałam zmarznięte dłonie, oddałam kurtkę, oddałam kilometry wijącej się irytacji, oddałam dzbanki łez, oddałam parę marginesów w zeszycie do matematyki, oddałam miejsce na piętę w prawym białym bucie, oddałam mrowie rozmów zaczynanych od Szczepana albo na nim kończących, rozmów, które musiały nudzić, które mnie by nudziły, gdybym słuchała (pięćdziesiąty raz) o zwykłym psie, a jednak nie nudziły, które wywoływały pytania, kolekcje [...]

Skazana od początku, od urodzenia nie szóstego - jak Bóg ustami lekarzy przykazał - ale trzy tygodnie później. Prosto w Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego. Wylądowałam (nie)bezpiecznie. Z za dużym sercem, drżącymi dłońmi, wadą wzroku i wymowy. I skrzydłami, ale tylko w nazwisku. Miłość do słów? To chyba nabyłam.

Czego sobie życzę: pilnować serca. Mam mostek, mam zęby, mam dłonie, mam podeszwy, w ostateczności mam też kieszenie - nie pozwolić mu wyskoczyć. Jeśli trzeba - zagryźć, przygryźć, nastąpić na odcisk, uszczypnąć, zablokować, zamotać w chusteczki, zgubić między muszelkami. Nie pozwolić odetchnąć. Od tego są przecież płuca.