zanim umarłaś
resztkami sił wymazałaś
imię z meteorytu
pozostawiłaś
inskrypcję na niebie
samej nakarmić niedosyt
w srebrzystej oazie
i z nikim się nie dzielić
oddychaniem wcale

przyniosłaś jak Luna
zapowiedź gwieździstej burzy
zaistniałaś jeszcze nie w sercu
a już nie obok

z gwiazd nic nie wyczytam
przypadek czy losu zrządzenie
tylko chcę
poznać smak wody
ugasić pragnienie
zanim kamienie czasu
samotność w popiół przemielą

wiszą stoją a nawet lewitują biją
jeden drugiemu wchodzi w paradę
nie wiadomo skąd
dźwięk nagły wali przez łeb głucho
schowany za regałem za szafą myli się z formą
myślisz że kandelabr stylowy wypełniacz tła
a to zegar
kuranty melodią czystą albo fałszywą
prowadziły spokojnie
bez pośpiechu w jednym rytmie
tylko brzmienie doczesnej wędrówki było zmienne

kolekcjonował czasu bicie więc były wszędzie
podziwiałam i widziałam jak ze świtem kurczyły życie
a ja wyprostowana sobą zastawiałam zegary
by [...]

lato w pełni
po szybie chodzi śnięta mucha
babka układa pasjansa
a matka krząta się bezszelestnie
na werandzie wiecznie milcząca ciotka
zawieszona w hamaku drzemie
przyjechała odpocząć po pogrzebie męża
i odpoczywa już trzy lata
miejsca dosyć jest po zmarłych
dwa łóżka stały zimne dwa pokoje dwie miski
do wymoczenia zmęczonych pięt

trzy wdowy w czasoprzestrzeni tworzą
patriarchat bez mężczyzny
wykręcają spalone żarówki kopią rowy melioracyjne
prowadzą księgi rachunkowe stolarni w podworcu
po [...]

trzeba wypieprzyć z domu mężczyznę
zamiast kupić kota lub kundla
napisać kilka przyzwoitych wierszy o miłości
i prozy o nieprzyzwoitości

nie przejmuj się wiekiem
i siwymi włosami cellulitem
ani kolejnymi zmarszczkami
pisz natchnieniem i pij więcej wody
nie wysychaj

przynajmniej raz w tygodniu chodź
na rozświetlający piling
jeśli to jest tylko możliwe
naucz się żyć z tym oczyszczaniem twarzy
bo można też zostać pokaleczoną
i nie świecić jak Sharon Stone

pisz lecz nie zapominaj o Dostojewskim
i Bukowskim o [...]

„To prawda, nie mam potrzeby opowiadania o swoim życiu. Fakt, że jestem skryta, nie znaczy, że mam coś na sumieniu. Nie dręczy mnie też smutek ani depresja. Po prostu jest we mnie melancholia. Dobrze mi z tym.“ — Sade Adu

przygasam powoli
kiedy rozglądam się wokół i nic nie widzę
nic tylko cień zawierzenia
spoglądam w gwiazdy i niesłyszalnie
napełniam siebie skrzeniem

a ty jak ten świat
ześlizgujesz się w bagno frenezji
dosięgasz płaskości materializmu
bez wzorców wiary i imaginacji
bez przeznaczenia
jak symulakr tworzysz własną rzeczywistość
i dusisz się w uścisku nioseł życia
ostatni romantyk
płoniesz niczym miedź
w blaskach odchodzącego dnia

mistycyzm ciszy i melancholii
szepczą z głębi duszy
że tęsknią za człowieczeństwem

patrzę w drzwi czekam
przychodzą
okrążają licytują szkicują cięcia
ich spojrzenia przenikają na wylot moje ciało
rozebrać do naga położyć na stole pokroić
pozostawić pentagramy
dla niezapomnienia

nieme i ociemniałe zmysły
ważą grzechy i uczynki
oddycham wypożyczonym powietrzem [...]

wykluczeni za burtę szukali swojej samotni
tam gdzie lato wypalało pragnienie
w cieniu zdrewniałych lian pozostali bezludni

bryzą podszyte szepty rozchylały jego nozdrza
a boreas zmarmurzał czoło rysując bruzdy
nie byleś dla niej dębem ani jesionem
byleś ciemnym wichrem północy
i białą szadzią wschodu

ona też nie była twoją różą ani passiflorą
deszczem rozmyta otwierała wyblakłe wargi
a blask pioruna odsłaniał jej blade uda
jak łódkonogi przytwierdzała się do podłoża
nie szukała w tobie mocnego ramienia
szukała czystego diamentu ufności

zanim żar zgaśnie i spopieli ciała kochanków
a śmierć rozszerzy ich oczy na orosiałych łąkach
wcześniej słone krople rozłzawią źrenice

*(na motywach wiersza S. Grochowiaka - Upojenie)

wiersze porozwieszane na sznurach
jak najczystsze koszule
bielsze od pierwotnej bieli
błękitne od optycznego złudzenia
ultramaryny
zielone z nadziei i wolne od ramy
nieregularne wyzwolone od zniewolenia
utkane nicią wrażliwości

wystawione do skruszenia na słońce
wysmagania przez wiatru powiewy [...]

widziałam wszystko
poprzez spękaną korę dotykałam
umarłych drzew
reumatyczne pędy plątały
moje dłonie
poznałam oblicza przyjaźni
które były jak razy bolesne i szorstkie
poznałam życie już skończone jeszcze zanim los
je wypełnił bruzdami
zasmakowałam poskromienia
wierząc że jest błogostanem [...]

po śladach przodków
Słońce kładzie snop cieni
budzą się duchy

Muzyka powinna zapalać płomień w sercu mężczyzny i napełniać łzami oczy kobiet.
~Ludwig van Beethoven

Powoli dzień odchodził.
Płynęła muzyka z tajemniczych głębi.
Odsłaniała swoje rzeźby w całej nagości,
zastygłej w dźwiękach ciszy.
Suita miłosna tańczyła.

Spójrz, szeptała.
To gigue pełnia życia w pomarańczowej poświacie.
Dlatego tak pokrzywiona, wzdychała cicho.
A to sarabanda tak miękko wygięta w czerwonych łukach.
Dalej allemande płaska i wyciszona w brązach ziemi.
Widzisz, każda jest innej [...]

Szczęście nie jest czymś co przychodzi gotowe. Ono pochodzi z Twoich własnych działań ~Dalai Lama

***
szczęście ust
samotne przyczepione od wewnątrz
zasznurowane ciszą milczało

głowy wciąż
zgłodniałe słowa czyhające w tyle
ukrywało drżenie

ostatnie do łez
przychodziło w czasie umierania
by musnąć blade oczy na dobranoc

czystego nigdy nie było
zabrakło chleba powszedniego

a było uniesienia tyle za wiele za dużo o łut