do twarzy pani w granacie
odbitym w szkłach okularów
nie widać oczu ani spojrzenia
wciąż bez znaczenia żółta oprawa
rozjaśnia jedynie
szkarłatną szminkę na ustach
dobrze skrojona garsonka
szpilki z salamandry i pustka
w kamuflażu doskonałej jakości

pod nim drżące ciało
w cichym przyzwoleniu szeptów

codziennie nasycam siebie kiedy słyszę muzykę
w każdej ciszy i w każdej szczelinie betonu
zawsze gdzie jestem chcę odnajdywać z bliska
zapach moich rzeczy ukochanych
widzieć mech odbity w lustrze
wstawionym w drewnianą ramę okna ze starego domu
przestawiać przygaszony fiolet filiżanki

dzisiaj rano po przebudzeniu
przez piaskowe zasłony prześwitywało Słońce
w kwadracie okna tańczyły cienie liści dzikiego wina [...]

Odchodzę stąd zawsze z niezmierzonym żalem, a zarazem ulgą. Bo ten czar trwa przez określone terminy jesienne, a ich starcza martwota nie posiada już wiosennej atrakcyjności. Odchodzę zawsze po odejściu kogoś bliskiego i liczę zmieniające się pory roku; jedna, dwie, sześćdziesiąt... Dzisiaj spoglądam za cieniem odchodzącym w las, czerniejący się nierównymi plamami, przechodzącymi w regularne kobaltowe smugi na horyzoncie. Wrzosami przybrana przedjesień dobiegła do kresu. W oficerkach i kaszkietem na głowie, przyklejoną fajką w lewym kąciku ust i wciąż wyprostowany, wchodził w dżunglę nieprzebytych pni. Zapuszczony w gąszcz z drgnieniem i uciskiem serca już nie wyszedł. Tylko ptak unosił się wysoko w zenicie. Myślę, że ten odłamek nieba, może się stać na zawsze tatuażem mojej jesieni.

odwróć się do mnie
woła moja samotność
nic tylko echo

wczoraj byliśmy w maju
w konwaliach zadurzeni młodzi i niegrzeszni
zamknęłam drzwi przed wiatrem
by nie potargał bieli

dzisiaj wpadliśmy w lipiec
do Anny w malinowych ustach
gasiliśmy pragnienie
a kiedy zatęskniliśmy powrotu
na rozstajach wrześniowych
spadały kasztany [...]

Ostatni warkot kombajnu niknie w oddali. Po skoszonym polu podskakują kuropatwy, a wystraszone polne myszy szukają schronienia w ściernisku. Pożniwna pustynia. Tylko złociste bele pszenicznej słomy lśnią w zachodzącym Słońcu. Nadchodzi zmierzch.
Czas połogu. Czas na odpoczynek dla zmęczonej ziemi do chwili, kiedy znowu stanie się brzemienna.
Bezwietrzna cisza czeka na jesień, aby sycić swoje nozdrza zapachem pachnącego chleba.

w samo południe
słyszę klangor żurawi
pora odlotu

*Haibun, to proza liryczna połączona z haiku zwieńczającym dzieło. Stworzył go mistrz haiku Basho Matsuo

urosłam jak na drożdżach
kruszyłeś mnie powoli
wydłubując rodzynki

przewiń ból słyszałam
moja szpulka nawijała się z dnia na dzień
powiększała brzemienność
idź w głąb zanim pójdziesz do przodu
poznaj kim byłaś w swoim rdzeniu szeptano

a mój kawałek zdawał się płakać
jakby poruszona we mnie tęsknota
dotknęła miejsca zwykle niedotykalnego
uzdrowienie nigdy nie urośnie na glebie
obwiniania siebie
bo tam zawsze skrywa się coś miękkiego

wciąż wierzę w spiralną energię ruchu
w głąb powracania w kółko do tego samego
wierzę że to co pragniemy usłyszeć
puka do [...]

nieruchome powieki
w takcie na trzy czwarte czytały powietrze
na szybie zaparowany nieregularny ślad
po ciepłym oddechu
ramionami obejmował futerał skrzypiec
jakby okrywał dziecko całunem

wpatrzona w bliznę na jego policzku
w narkotycznym omamie widziała
jak powoli pękała
ciemnowiśniowe skrzepliny wypełniały jej kieszeń [...]

jak Kasandra dwoisz się i troisz
jednak nikt twych proroctw nie traktuje poważnie
nie wolno wydrzeć mowy Ziemi
i na własną modłę ujarzmić

*Nie dawajcie psom świętego, ani miećcie pereł waszych przed wieprze, by ich snadź nie podeptali nogami swemi, i obróciwszy się, aby was nie roztargali.
~ Ewangelia wg św. Mateusza 7,6

zanim umarłaś
resztkami sił wymazałaś
imię z meteorytu
pozostawiłaś
inskrypcję na niebie
samej nakarmić niedosyt
w srebrzystej oazie
i z nikim się nie dzielić
oddychaniem wcale

przyniosłaś jak Luna
zapowiedź gwieździstej burzy
zaistniałaś jeszcze nie w sercu
a już nie obok

z gwiazd nic nie wyczytam
przypadek czy losu zrządzenie
tylko chcę
poznać smak wody
ugasić pragnienie
zanim kamienie czasu
samotność w popiół przemielą

wiszą stoją a nawet lewitują biją
jeden drugiemu wchodzi w paradę
nie wiadomo skąd
dźwięk nagły wali przez łeb głucho
schowany za regałem za szafą myli się z formą
myślisz że kandelabr stylowy wypełniacz tła
a to zegar
kuranty melodią czystą albo fałszywą
prowadziły spokojnie
bez pośpiechu w jednym rytmie
tylko brzmienie doczesnej wędrówki było zmienne

kolekcjonował czasu bicie więc były wszędzie
podziwiałam i widziałam jak ze świtem kurczyły życie
a ja wyprostowana sobą zastawiałam zegary
by [...]

lato w pełni
po szybie chodzi śnięta mucha
babka układa pasjansa
a matka krząta się bezszelestnie
na werandzie wiecznie milcząca ciotka
zawieszona w hamaku drzemie
przyjechała odpocząć po pogrzebie męża
i odpoczywa już trzy lata
miejsca dosyć jest po zmarłych
dwa łóżka stały zimne dwa pokoje dwie miski
do wymoczenia zmęczonych pięt

trzy wdowy w czasoprzestrzeni tworzą
patriarchat bez mężczyzny
wykręcają spalone żarówki kopią rowy melioracyjne
prowadzą księgi rachunkowe stolarni w podworcu
po [...]