zjawiskowa była i oryginalna
nie malowała oczu
uśmiechała się nieznacznie
i płakała skromnie
pasma włosów wijących się wokół bladej twarzy
wyglądały jak macki ośmiornicy

a wtedy było lato
już po Hance zimne wieczory
rześkie powietrze owionęło nim
a słuch zaatakowała cisza

rola przypadku w życiu
czy siła pierwszych fascynacji
nastąpiła potem
piękna celebracja miłości i smakowanie życia
w dawkach zbyt małych zbyt dużych
aby świty witać w kołysce z dłoni

Wieczór zasnuwał się ciężkimi chmurami,
tylko jedno miejsce zastanawiało.
Rudoczerwony obłok.
Wił się jak zaskroniec pomiędzy domami
i syczał przerywanym łkaniem.
Martwo zawieszona chmura żyła i kłębiła się, i rzedła.
Napływały do niej z dołu w sukurs, kłęby tłuste i świeże.
Pali się – myślałem i poszedłem w stronę, czerwonego dymu.
Żwir zgrzytał pod podeszwami i szemrał daleki ruch uliczny.
Panie, mistrzuniu kochany, da pan szluga? – Usłyszałem.
Mówił najohydniejszym slangiem pod chmurami, [...]

mijamy się
błądzimy i wracamy
opłakujemy w milczeniu cierpienie
nie estetyzujemy go z niczym
i w niczym

tkamy z mikrozdarzeń słowa
by po-sklejać w kolaże
postrzępione życie
rozpakować do naga strach
schować dumę
choć w powietrzu
wciąż unosi się jej swąd

jak wszystko diabli wezmą to nie diabli ucierpią

jest życie i śmierć
bezmyślna nadzieja
wyimaginowany świat
na lepsze ułożenie się z losem

jest noc i dzień
i czasem zmierzch się pojawia
by uładzić pomięte życie
okryć zapomnieniem
zbyteczność
[...]

w moim ogrodzie maj się rozochocił na dobre
baldachim rzewienia rozwinął różem pokusił
nim minie wiosna nim czas się zajesieni szczodrze

w cieniu żywopłotu pobielił konwalie wonne
modrym niezapominajkom w głowach poturkusił
w moim ogrodzie maj się rozochocił na dobre

jeszcze chwilę i opadną spojrzenia nieskromne
złotem potrząsnął i mniszka do kwitnienia zmusił
nim minie wiosna nim czas się zajesieni szczodrze [...]

zabierz mnie i moje skrzypce
tam gdzie las w festonach mchu stoi
gdzie krokusy dywanem rozłożone

od rozpalonego w słońcu asfaltu
ścieliła się fatamorgana
drogowskaz
z wyostrzonym ramieniem zakpił z istnienia
koła wciąż jechały
swędziły się cieniutkie mgiełki dymów
szary pył kalafonii opadał na ostatnie metrum życia

czy zakwitły krokusy?

życie wystawi akt zgonu
tuż przed zmierzchaniem
w zmurszałej kapocie stanie pod drzwiami
i zakołacze antabą
zadrwi brzęczącymi obolami

nim świt nastanie
nim kur zapieje na odrodzenie
zapłacisz za wieczność
już nieczłowiekiem
zapytasz

komu zaprzedać duszę
czy zaufać Panu
czy diabłu wcisnąć ogarek na potępienie

przyciąga mnie łóżko
gdzie się mogę ukryć
równocześnie przeraża
jako miejsce tortur
tutaj najłatwiej
dopadają zmory koszmary i lęki
tracę powoli archiwum mózgu
strach jak fala płomieni
pali od środka
serce wali dławię krzyk rozpaczy
po kątach kawałki własnych rzeźb
zaciskają pamięć i nierzeczywistość

dziwaczeję
most łączący z innymi
oddala się w zastraszającym tempie
pęczek niesprawności worek zmarszczek
metryka w klepsydrze
zasysa i pochłania istnienie

strach przed nadchodzącym dniem
zasypia nad ranem

brzemienna leszczyna
poroniła kwieciem
młodość nie wyfrunęła z gniazda
i po zapasach
orzechów nie będzie
plotkują wiewiórki na mieście

bezpłodna
trzeba ją ściąć za nierodzenie

kiedy szły do pierwszej komunii
miały warkocze i wianki ze stokrotek
na białych rękawiczkach
ciepłe kakao pozostawiło plamy

obcięły włosy pomiędzy
majem a sierpniem
by czas
nie zdążył przerzedzić

w szklanej witrynie perukarni [...]

są dzieci pośród nas
kolorowe motyle
delikatna skóra pokryta pęcherzami
ramiona niczym skrzydła
zakończone nie dotykiem

codzienna udręka i zmagania
z cierpieniem
skazane na bezkresne czekanie
i świadome że nigdy nie będą wolne
[...]

gdzie się moja ojczyzna zapodziała
bo choć żyjemy
zaginęła cała
nie w ułamku sekundy
ale w sercach zwykłych ludzi
wypalona dziura
wielkości obola
w miejscu miłości do macierzy
pozostała
niechaj nie bawi się z nami
i wraca
(niewyłącznie od morza do morza)
na kuchenne stoły
gdzie na lnianym obrusie maki i kąkole
bochen chleba
naszych bliźniaczo zabliźnionych serc czeka

ja
zawieszam codzienność na blejtramie
utwardzam frasobliwością za echem wiosny
gubię spojrzenie zawstydzenia
pod opadłą powieką

ty
włosiem rozorywasz serce
wypełniasz wnętrze zwykłością
szarugą przekazujesz temperę w zastygłą niepamięć
jakby nie była niczym prócz wytchnieniem

my
trwamy w całkowitym przewyższeniu
bez barwnych łuków
czekamy w chłodzie prostracji
na światło

jedynie cisza
pod wieczór ostyga w samotności

jakiegoś wielkiego tłumu nie było
czterdzieści cztery dusze
większość bogobojnych kobiet w średnim wieku
a placu może na cztery i pół
czuć było podniosły wystrój i powagę miejsca
pomiędzy wciskało się zaciekawienie
punktualnie o dwunastej w Anioł Pański
zgasły spojrzenia a trzepot motyla zburzył ciszę
pochwalony niechaj będzie
głos donośny niósł się w niebiosa
zabójstwo sacrum
masakra tradycyjnej liturgii
nie dokonywała się przypadkiem
zdławili ją sami księża nie zdając sobie sprawy
że odrodzi się [...]