rozpacz nie w sercu
gdy matka nie-morderczyni kołysze syna
nieświadoma że do snu wiecznego
diabelską kołysankę nuci ostra stal kosy
w ciemności bezdźwięcznie
dławiąca miłość w poduszce skona

rozpacz w boleści i w krzyku otępienia zastyga
kiedy odkrywa kołderkę
nieodwracalny akt własności
przechodzi w białe ręce
krwawy tatuaż na skórze
i uśmiech sinych ust wciąż żyją

w oczach mordu
w oczach cichego samobójstwa
przeczyta napis „caveat emptor”

patrzysz migdałowym spojrzeniem
obejmując dłońmi
filiżankę z zieloną herbatą
różane niespodzianki zawijasz
w drożdżowe ciasto
zapach muska powonienie

struny wiolonczeli
zaciągasz włosiem
współgrając z jej mahoniem
wplątujesz pył kalafonii
pomiędzy tycjanowe loki

bawisz się jesienną melancholią
i nim świt przyjdzie
skłębione zasłony
odejdą w zapomnienie

Stanąć w kałużach słonej wody.
Spojrzeć po gniewnej otchłani i srogim obrazie,
mrugać powiekami pod wiatr, pod ołowiany blask morza.
Daleko, przed horyzontem krzywy kształt łodzi
i garby zgięte nad patykami wioseł, umierają bez namaszczenia.
Morze łuszczy się jak druciana kolczuga, martwe i puste.
Czasem ptak zaleci i zakrzyczy.
Głębina napęczniała istnieniem i mrowiem wodnych błąkanów.
To dlaczego dla oka wydaje się ono martwym?

Zastraszone czekoladowe urwisko posypane niebieskim łupkiem.
Jak latarnia patrzy na [...]

noc zaskrzypiała mroźnym oddechem
przyszpiliła do szyby trzepot motyla
ostatni bezdech zeszkliła
koronkową finezją
oszadziła popękane skrzydła
a księżyc ultrafioletowym blaskiem
wypełnił żłobki pomiędzy ostrzami

poranne mgnienie słońca rozmyje
splot chwili
kroplami spłynie nie z tej bajki
zabłąkane istnienie

jaka mroźna noc
sen przyszpilił do szyby
trzepot motyla

***
ogrzane słońcem
sople spadają z krzyża
kruche jest życie

***
bezlistne wino
oszroniona kiść śni o
wonnym bukiecie

Zawsze szanowałem tych, którzy przebywają obok rzeczywistości, biorąc sobie z niej to, czego potrzebują, zawsze tyle, ile chcą.
~Jakub Żulczyk

Samotny dziwak o umyśle artysty
tworzył stiukowe zwoje.
Ornamenty w łupinach
zatapiał w formalinie.

Potem na targu warzywnym sprzedawał
słoje z pustymi głowami.
Naznaczone od poczęcia. [...]

kiedy wyjdę z nagromadzonej dezolacji
w jądrze granatu
wygraweruję rylcem satyry
wszystko to o czym łgali
dorzucę jeszcze niejadalną ironię

wszystkie znaczące słowa zgęstnieją jak mrok
w przebraniu żebraka
ujrzą prawdę
zaklinaną w cztery oczy

nim los wskrzesi lustr czasu
i podstępnym żarem strawi otulinę
płynącą z nurtem istnienia
dołożę myśli odarte z marzeń

wtedy kolejny raz zasnę po ciężkim dniu

… i jak nasiona, które śnią pod śniegiem, twoje serce marzy o wiośnie. Zaufajcie swoim marzeniom, ponieważ przejście do wieczności jest w nich ukryte.
~Khalil Gibran

za oknem już nie najciemniej
latarnia nie świeci
drugi miesiąc

bezsenność
oddechy majaczy koszmarem
obok śpi księżycowy blask

czy stępi lęk?

czasem o północy
świetliste fontanny kołyszą sen
a wczorajsze przestrzenie zamyka
rozedrgane wahadło
wyławiam dźwięki i wypełniam ciszę

ze świtem
zgasi we mnie wojny

Zawieszony w złamanym świetle liczę cisze.
Nad rozlewiskiem swoich wspomnień zanurzam zmysły
i naprawiam oczy Małgorzacie.
Ile prawd trzeba, aby powstało kłamstwo?
Ile ciszy?
Ile potrzeba luster odbijających zastygły czas?
Są cisze zamknięte w umyśle, jak skazańcy czekający na wyrok,
duszą się w melatoninie pomarszczonych słojów.
Konwulsyjne i spokojne.
Śmieszne, radosne i cisze dramatyczne.
Samotne pachnące kadzidełkami
i takie co cuchną zmurszałą pleśnią.
Są też takie, które mają intensywną woń [...]

zakochaj mnie bez opamiętania
w niezapominajkach ujrzyj oszalenie
pocałunkami obudź zmysły
zapragnij ust aż do granic znoszących ból
krew w żyłach podpal niech zakipi podniecenie
muzyką nasącz chwile namiętności
od szeptu do wrzasku do skowytu do ciszy
do metafizyki

zatańcz mnie do ostatniej synkopy
nieopamiętanie zaklnij w najpiękniejsze struny
zapłacz poszumem bystrzycy
a deszczem wstyd zaśmiej i zmyj do pierwszej bieli

muzykę natura pisze nie ludzie
ptaki też nie ludzie ubierają w nuty

Byłam jak lwica broniłam swego terytorium, jednak klatka była za ciasna,
składałam matrycę i pachniałam tuszem, pachniałam też piątą aleją.
Kiedy mnie zabrano na przejażdżkę, wróciłam po roku i trzech miesiącach.
Wypłakałam się w niecałe trzy tygodnie. Potem byłam jak skała.
Miałam ksywę Goliat. Chociaż jestem kobietą. Wysoką.
Przeczytałam stos książek i metry procedur.
Grałam w kości i w pokera. Pojechałam na marsz równości i
piłam księżycówkę w piżamie i w sukience.
Na Giewoncie śpiewałam [...]

czas i cisza
tak nieodzowne tak naturalne
złapane w jednym kadrze
rytm kół zwalniający bieg wraz z upływem nocy
nastaje ze świtem na kolejnych rozjazdach

chwile zastygające w sepii
na katafalku życia
w cierpieniu
czarno-białe przymiotniki
niektóre z nich promieniujące
palą jak ogień bez płomienia

twarze
ze światłem tworzą przemijanie
wyblakłe wspomnienia

My, teraz my, obie zsunęły się z krzesła.
Stałam w czarnych koronkowych stringach przed lustrem.
Włożyłam biustonosz i starannie ułożyłam piersi.
Jedwabna karminowa sukienka idealnie dopasowała się do figury,
zza dekoltu wyglądał zalotnie rąbek czarnej koronki.
Pończochy, gdzie się podziały? Zamyśliłam się.
O, spadły z krzesła.
Już jestem spóźniona?, zamiast biżuterii, odrobina pudru rozświetlającego.
Szpilki. Torebka. Szal. Gotowa!
Dwie godziny później ukradkowe spojrzenia, pocałunki, szepty, oddechy.
Krawat odfrunął za sofę, a koszula splątała się na dywanie z sukienką.
Światło bijące z lampki ukazało w lustrze przytuloną parę.
Uwielbiam cię w samych pończochach… szeptał mężczyzna.

Widzisz, jesteśmy ci potrzebne. Znowu wygrałaś!

* drabble

- Niech pani nigdy nikogo i o nic nie prosi! Nigdy i o nic, tych zwłaszcza, którzy są od pani potężniejsi. Sami zaproponują, sami wszystko dadzą.
~Michaił Bułhakow

Od zachodu roztrzaskane Słońce oplata kamienice.
Razi jak piorunem i oślepia czarne źrenice zbliżającego się mroku.
Z bielą śniegu tworzy dramatyczne widowisko pojednania dnia i nocy, ognia i wody.
Płonąca łuna jak uderzeniem bicza kładzie swoje języki na srebrzystym kolorycie zimy.
Wbija się ostrzem w skorupę ziemi.
Cisza dookoła.
Tylko mróz [...]