– Dnia 11 września 2001 roku w Nowym Jorku prawie trzy tysiące ludzi – dokumenty mówią o 2973 osobach, ale dokładna liczba nigdy nie będzie znana – zginęło w atakach powietrznych nowego rodzaju. Tego samego dnia w pozostałej części świata około 25 tysięcy ludzi umarło z przyczyn związanych z głodem.
I następnego dnia znowu tyle samo, i następnego, i następnego.
- Martin Caparrós, Głód

pomiędzy sklepieniem nieba a pyłem ziemi
każde miejsce miało zapach jedzenia
zakwitły wrzosy a przecież wiosna była

czy to jakieś czary czy udręczenie?

droga pachniała gołąbkami z kaszy [...]

– "Oczy matki wszystko widzące patrzą na urodziny, patrzą przez całe życie i patrzą po śmierci z „tamtego świata”.
~Lucy Maud Montgomery - Rilla ze Złotego Brzegu

To tamta dziewczyna.
Młoda z warkoczami ciągle głodna życia.
Omijała przeciwności losu i biegła do przodu, za przeszłość.
Dziewczyna z ubiegłego stulecia z głową pełną marzeń.

To jej oczy szeroko otwarte i myśli rozrzucone w nieładzie.
Czas wojny, głodu i ucieczka przed śmiercią.
Młodość, to wiatr, który powiewem skradał pocałunki.
To [...]

„Ten, który kocha, powinien dzielić los tego, kogo kocha”
~ Michaił Bułhakow ~

Milkną światła.
Wypalona codzienność dogorywa w popiele niczym stygnący kartofel.
Swąd spalenizny krzyczy językami mgielnej powłoki. Ponad miastem unosi się sen.
Nie dla niej.
Kiedy wkłada na nagie ciało jedwabną koszulę i boso podąża w szarość.
Przemyka jak kot pomiędzy dniem i nocą, szukając ukojenia.
Stuk kołatki otwiera ciężkie wierzeje.
Małgorzata przystaje na chwilę, by ostudzić podniecenie.
W kamiennej posadzce [...]

kiedy o świcie przychodzi miłość
wtedy najmocniej mnie kochasz
sny jeszcze ciepłe
zawstydzenie kryją w poszewce
lampka nie świeci
spaliła żarówkę na przedwiośniu

miesiąc gasi latarnie
ty rozpalasz we mnie ogień
czas zatrzymuje wahadło
a cisza skulona w wezgłowiu
czeka na strun muzykę

tętna połączone
w rytmie dwubitnym pulsują
spragnione usta łapią powietrze
drżące dłonie
w prześcieradło wciskają orgazmy
apogeum spotkania świtu i miłości

najjaśniejsza budzi dzień z letargu nocy
rozsupłuje splątane ramiona

Zapytam jutro czas, kiedy zerwę kolejną kartkę z kalendarza.
Co ukrywa na dalekim krańcu wierności… cisza zagłuszy odpowiedź.

Widzę codziennie, jak spacerują, jej dłoń niczym perła ukryta w jego dłoni.
Przygarbiony pod gołębią grzywką chwyta ostatnie powietrze.
Ona wciąż wyprostowana, jej kruche stalowoszare włosy głaszcze wiatr.
On łagodny i wyciszony, ona wyniosła i waleczna.
To, co ich poraniło już po romansie, to pożar do przypadkowych ciał, do twarzy.
To piersi pod zwiewną koszulą i migający zarost [...]

…) nie widziałem jeszcze ludzi, którzy spotkaliby się w dobrym miejscu życia. Takiego miejsca w życiu nie ma i być nie może. Zawsze zdaje się, że jest zbyt późno lub zbyt wcześnie; że zbyt wiele doświadczenia albo że zbyt mało. Zawsze coś stoi na przeszkodzie.
~ Marek Hłasko – Ósmy dzień tygodnia

zjawiałaś się o zmroku
jedwab spadał na kamienne schody
wiążąc oddech
wciskały się bielą we włosy
płatki jaśminu

rozgrzane struny skrzypiec i my
zasłuchani w przytuleniu [...]

miała jedną ulubioną kredkę
malowała serca
każde kryło niespodziankę
uwielbiał tylko jeden kolor
nieskazitelna czerń
budziła respekt i zarazem lęk
skradł mimochodem jedno
jak poszetkę zatknął w kieszonce

czas szedł nieustannie
co masz
szeptały złociste latawce klonów

serce

zdziwił się kiedy chciał je zjeść
bo w środku padał deszcz
jesienne kałuże
zmieszały czerwień i czerń

piernikowe serca popłynęły w strugach
jak zapałki z dzieciństwa

– Jam częścią tej siły,
która wiecznie zła pragnąc,
wiecznie czyni dobro.
J. W. GOETHE „FAUST”

***
Neandertalczyk?
Szedł sam pośród tysięcy ludzkich historii.
Szedł, nie wiedząc dokąd idzie?
Życie to ciąg regałów, wypełnionych szarymi teczkami.
Jak chitynowe owady opancerzone segmentowanymi skorupami, sunące wciąż do wyjścia.
Przystawał niejednokrotnie przed drzwiami… numer jeden,
(nie pamięta tych pojedynczych liczb) siedem,
dwadzieścia trzy, pięćdziesiąt siedem, sto jeden…
Otwierał i nie [...]

odwiedź mnie kiedyś po drodze
do mekki
napijemy się naparu z czarnej herbaty
posłuchamy ciszy

jesień już
babie lato snuje się po ogrodzie
iwy skrzypienie zasuszone w koszyku
drga pod nadmiarem spadających gruszek

a może byśmy wpadli na chwilę w życie?

wciąż szukam
kiedy odnajdę kłębek wczorajszej przędzy
wplotę osamotnienie w kolorze ognistej ochry
byś nie marzł tej zimy

a ty milczysz kochanie
pomiędzy nami śpi pustka

~Nauczyłam się doceniać każdy dzień, kiedy stałam się dojrzałą kobietą. A stałam się nią, kiedy zaczęłam sama sobie wyznaczać cele, a nie przyjmować biernie, co przyniesie los.

~Dorota Katende

W głębi starych słojów zasuszona w atramentowej kaligrafii zwietrzała naftalina,
bez mocy odurzania.
Życie zwinięte w kokon wspomnień wyrywa zastygłe belki z oka,
a kłamstwa i zaniechania na wskroś wbija w nie jej skórę.
Nieprawda wciska się w prawdę, nie naruszając chirońskiej atmosfery wnętrza.
Zwyczajna atrapa [...]

~ Nie może tak być, że nie staje się wiadomością dnia fakt, iż z wyziębienia umiera starzec zmuszony, by żyć na ulicy, natomiast staje się nią spadek na giełdzie o dwa punkty. To jest wykluczenie. Nie można dłużej tolerować faktu, że wyrzuca się żywność, podczas gdy są ludzie cierpiący głód. To jest nierówność społeczna. Dzisiaj wszystko poddane jest prawom rywalizacji i prawu silniejszego, gdzie możny pożera słabszego. Wykluczeni nie są „wyzyskiwani”, ale są odrzuceni, są „niepotrzebnymi [...]

połamane skrzydła nie wzbiją się ku niebu
zgarbione na brzegu wartkiej wody
przyklękną bezdomne wiatraki

kamienne żarna
w ciemności będą mielić nicość
uschną bez wody
mętne wspomnienia

z tej mąki chleba nie będzie

głodne dzieże zaskrzypią pod ławą
podłogę przeciąg kurzem zamiecie
serca spiętrzy nadzieja
na wieczność

przychodzą biorą podglądają podsłuchują
niewyobrażalne
potykam się o przodków
winna mówią ich czerwone mordy
wczoraj przyszli jeden z nich pośliznąć się musiał
zaklął siarczyście
pozrzucał ze mnie wszystko prześcieradła pogniótł
biel zabrudził
marznę dzisiaj

mam wątpliwości czy będę wolna jeszcze
dwadzieścia cztery godziny na dobę film kręcą
kadr za kadrem
przychodzą nocą pod drzwi kopią
stara prawda zakłamanych parszywców
ręka rękę myje
świecą w oczy palą cygara dymem plują

krew mają na [...]

- Zawsze lubiłem ławki. Są znakiem wycofania, dystansu, łagodnej marginalizacji na obrzeżu świata. Są nieocenionym punktem obserwacyjnym, dogodnym schronieniem, bezpieczną przystanią na poboczu drogi dla tych, którzy potrafią się zatrzymać.
~Laurent Graff - Szczęśliwe dni

przy starej gruszy dębowa deska
przyjaciółka wierna zawsze czeka
wyheblowana człowieczym losem
jedną stroną przyklękła
stopy kąpie w rosie zebranej o świcie
wykrzywione wrosły do ziemi

spękane słoje nie znaczą już wieku [...]