czasami dawał do zrozumienia
że kocha
potem była szarością
umrzeć z miłości o siódmej rano
czy to jest grzech nieczystości
pytała codziennie

nagi stał w słońcu
kochała te promienne poranki
na krótko
potem dzień zarzucał cień zdrady

ostatni papieros black devil
czekoladowy niesmak nocy
język ranił jak kolczasta opuncja
latem tamtego roku była zima
sople jak miecze
zamroziły w żyłach niedojrzałe wiśnie

tylko promienie muskały nagość

Wdowy porozwieszały koszule po zmarłych mężach.
Biel trzepocze niczym gęsi na sznurach,
a klamry zaściskają wisielcze poły.
Krochmal w załamaniach szuka ust niczyich,
jak opłatek lśni w słońcu.

Komu odda białe kołnierzyki płacząca wierzba.
Strzaskana piorunem, wypalona w pół i brzemienna.
Gdy ich nieskazitelność w mary przemieni nie-nadzieja.

Nie-matki nie znoszą wdów po synach.
Spowite w żałobny kir córczyne dzieci kołyszą,
Bogobojne baby nie bez winy.
Ręka nawet nie drgnie, gdy wyprane koszule zabierają.
Schedę zamykają w czarnej skrzyni.

Nie zastygają jak Niobe... szyją nowe lamentacje.

a gdyby tak
napić się wody
przejść do Elizjum wiecznej krainy spokoju
zapomnieć o życiu o grzechach o nienawiści
odpocząć od pamiętania

a gdyby nie
sądzić innych błądzić narzekać
szukać skazy w lustrach

a gdyby iść
pod wiatr bez cierpień
w jedno z trzech miejsc spoczynku
pobiegać po łąkach
posłuchać muzyki pośród asfodeli

echo powraca zbyt późno

„To się nie zdarza, żeby cokolwiek było tak, jak już było”.
~ Michaił Bułhakow ~

Jak cicho.
Nakarm mnie tym krzykiem i pozwól biec dalej.
Bo tylko w ciszy najmocniej chłoniemy smak istnienia,
nasączony osamotnieniem i tęsknotą.
Wijesz się niczym ryba na haczyku, śnięta już,
a jeszcze bezdźwięcznymi wargami wzywasz bezgłosy.
Zachody na przemijaniu zaczynają taniec,
a tafla wody jak nożem, tnie bochen pszenicznego chleba.
Kiedy jutro wstaniesz, to co ujrzysz?
Pustkowie w czarnych oczodołach,
czy szklane oczy zaślepione na jutro.
Zarzucisz niedbale na ramiona brudny szlafrok Wolanda,
i pobiegniesz w tany, naga w miłosnej emfazie.
Małgorzata dwudziestego pierwszego wieku…
Bo taniec wciąż trwa.
A przy stole tak samo jak wtedy,
mierzy się człowieka dwoma kategoriami:
Pierwszej i drugiej świeżości.

Ty jak matka rozdajesz głodne brzuchy i zabierasz ostatnie okruchy ze stołu niewidomego…

"Niedojrzała miłość mówi: kocham cię, ponieważ cię potrzebuję. Dojrzała mówi: potrzebuję cię, ponieważ cię kocham"
~Erich Fromm

jak szemrząca struga
przemykam do kołatki twoich drzwi
stukając leciutko by nie spłoszyć ciszy
szukam ust pachnących cierpkim gronem

muszą zmacerować gorycz
bym mogła spijać z nich najsłodszy bukiet
a kiedy pragnienie snu nuży
jak jaskółka w splątanych pnączach winorośli
zasypiam pod dachem

ostudzone pożądanie
ogrzewa myśl
na posenne przebudzenie

halkę pod łono zawinęła powabnie
gdy nad rzeką obijała obrusy

wiatr muskał smukłe uda
bystrzyca ze wstydu obmywała
niewinne spojrzenia

młody zefir
jak zapałka spłonął
na stosie
Iwa zakwiliła nad dziewictwem
znikającym w nurcie

biel się rumieńcem spowiła