gdzie się moja ojczyzna zapodziała
bo choć żyjemy
zaginęła cała
nie w ułamku sekundy
ale w sercach zwykłych ludzi
wypalona dziura
wielkości obola
w miejscu miłości do macierzy
pozostała
niechaj nie bawi się z nami
i wraca
(niewyłącznie od morza do morza)
na kuchenne stoły
gdzie na lnianym obrusie maki i kąkole
bochen chleba
naszych bliźniaczo zabliźnionych serc czeka

ja
zawieszam codzienność na blejtramie
utwardzam frasobliwością za echem wiosny
gubię spojrzenie zawstydzenia
pod opadłą powieką

ty
włosiem rozorywasz serce
wypełniasz wnętrze zwykłością
szarugą przekazujesz temperę w zastygłą niepamięć
jakby nie była niczym prócz wytchnieniem

my
trwamy w całkowitym przewyższeniu
bez barwnych łuków
czekamy w chłodzie prostracji
na światło

jedynie cisza
pod wieczór ostyga w samotności

jakiegoś wielkiego tłumu nie było
czterdzieści cztery dusze
większość bogobojnych kobiet w średnim wieku
a placu może na cztery i pół
czuć było podniosły wystrój i powagę miejsca
pomiędzy wciskało się zaciekawienie
punktualnie o dwunastej w Anioł Pański
zgasły spojrzenia a trzepot motyla zburzył ciszę
pochwalony niechaj będzie
głos donośny niósł się w niebiosa
zabójstwo sacrum
masakra tradycyjnej liturgii
nie dokonywała się przypadkiem
zdławili ją sami księża nie zdając sobie sprawy
że odrodzi się [...]

Czas gwałtownie zatrzymał kukułki.
Anna z trudem łapała oddech.
Jak w niemym kinie, była mgnieniem. Zatrzymany kadr na płótnie.

Lato w tamtym lecie było gorące.

Do niemoty dołączył się dźwięk,
nikły odgłos deszczu uderzającego o ciężkie buty.
A polana niczym mózg, pokryta kłębiącym się dywanem białych zwojów.
Drgające stosy myśli jak wężowisko, wiły się w skwarze,
na nieogarniętym grobie zbrodni doskonałych.
Ślady krwi na dłoniach, usiłowały wysuszyć ciężki oddech.
Polska, barwy ciemnej [...]

gonimy czas
łapiąc oddechy pędzimy na oślep
w pustkę bezdusznych manekinów
migających przycisków
kiedy zapomnisz kodu zawyją
masz dwa wyjścia
biec lub czekać na olśnienie

windą do góry windą w dół
nigdy na boki
za nami lustro a przed nami wyjście [...]

nie zatrzymasz mnie u siebie
jestem tylko swoja
z babiego lata splątana
płynę ponad twoimi myślami
pojawiam się zmrokiem
a znikam świtaniem

gdy ty jesteś wiatrem ja jestem dymem
rozniecasz iskry podmuchem
po chwili
w naszych ramionach gaśnie płomień
i chłód się wkrada pomiędzy

znów jestem tylko swoja
dzielę cisze na pół na cztery
i prószę popioły
po oszadziałych niepowrotach

jak dwie cząstki szarej renety
rozkawalone na pół
jeszcze słychać krzyk a już bezdech
zamyka wybrakowane życie
ona nawet wyczerpana z bólu
będzie ociekać mlekiem
dla kogo pokarm
będą wytwarzać obrzmiałe piersi

bez względu na koleje losu
matki karmią cierpliwie [...]

gdy bił nie krzyczała
pocałunek był mgnieniem
kiedy chciał skruszyć pięść
potem znowu drżała
pękała jak owoc granatu
uwielbiał ten trzask
sycił się szkarłatnymi pestkami
rozsypanymi na jej ciele
zwinięta w łęk w bezdechu
opatrywała cierpienie

dlaczego
najtrudniejsze dla kobiety jest
wyzwolenie ze zniewolenia

pragniemy czas rozciągnąć
wiedząc że ziemia jest żarłoczna
każemy językowi tkwić za zębami
a jej czekać
innych pozostawiamy na pożarcie
wciąż gramy role
w maskach codzienności

ona zaś czyha nie pod a za życiem
wszechobecna pani
siedzi na peryferiach miasta na betonowych mostach [...]

niebanalne wyprawy za uchylone drzwi
są jak otwarte przymrużenia
jeszcze nie opadły
a już noc kurczy cień pomiędzy źrenicami
piękne fasady kryją niekiedy tylko pozory
a ich wnętrze jak strąki fasoli pękają z nadmiaru powszedniości
roztrzaskując nadzieję na nieoczekiwanie
pełne napięcia i bólu
ukryte życie w powiązanych patchworkach (nie)krzyczy
a może w zamknięciu trwa cisza
i nic poza nią

wędrówka za uchylone drzwi
jak złodziejka wykrada tajemnice i pruje osnowę więzi
na kanwie zewnętrzności

a jednak
nie domykajmy ich zostawmy prześwit dla duszy

mnie mnie
ten defetyzm w zwycięstwo

***
w przyrodzie istnieje jakaś góra
nie wchodź!
daj się jej unieść

***
pijany człowieku!
poniekąd jesteś
dyktatorem

rozpacz nie w sercu
gdy matka nie-morderczyni kołysze syna
nieświadoma że do snu wiecznego
diabelską kołysankę nuci ostra stal kosy
w ciemności bezdźwięcznie
dławiąca miłość w poduszce skona

rozpacz w boleści i w krzyku otępienia zastyga
kiedy odkrywa kołderkę
nieodwracalny akt własności
przechodzi w białe ręce
krwawy tatuaż na skórze
i uśmiech sinych ust wciąż żyją

w oczach mordu
w oczach cichego samobójstwa
przeczyta napis „caveat emptor”

patrzysz migdałowym spojrzeniem
obejmując dłońmi
filiżankę z zieloną herbatą
różane niespodzianki zawijasz
w drożdżowe ciasto
zapach muska powonienie

struny wiolonczeli
zaciągasz włosiem
współgrając z jej mahoniem
wplątujesz pył kalafonii
pomiędzy tycjanowe loki

bawisz się jesienną melancholią
i nim świt przyjdzie
skłębione zasłony
odejdą w zapomnienie