noc zaskrzypiała mroźnym oddechem
przyszpiliła do szyby trzepot motyla
ostatni bezdech zeszkliła
koronkową finezją
oszadziła popękane skrzydła
a księżyc ultrafioletowym blaskiem
wypełnił żłobki pomiędzy ostrzami

poranne mgnienie słońca rozmyje
splot chwili
kroplami spłynie nie z tej bajki
zabłąkane istnienie

jaka mroźna noc
sen przyszpilił do szyby
trzepot motyla

***
ogrzane słońcem
sople spadają z krzyża
kruche jest życie

***
bezlistne wino
oszroniona kiść śni o
wonnym bukiecie

Zawsze szanowałem tych, którzy przebywają obok rzeczywistości, biorąc sobie z niej to, czego potrzebują, zawsze tyle, ile chcą.
~Jakub Żulczyk

Samotny dziwak o umyśle artysty
tworzył stiukowe zwoje.
Ornamenty w łupinach
zatapiał w formalinie.

Potem na targu warzywnym sprzedawał
słoje z pustymi głowami.
Naznaczone od poczęcia. [...]

kiedy wyjdę z nagromadzonej dezolacji
w jądrze granatu
wygraweruję rylcem satyry
wszystko to o czym łgali
dorzucę jeszcze niejadalną ironię

wszystkie znaczące słowa zgęstnieją jak mrok
w przebraniu żebraka
ujrzą prawdę
zaklinaną w cztery oczy

nim los wskrzesi lustr czasu
i podstępnym żarem strawi otulinę
płynącą z nurtem istnienia
dołożę myśli odarte z marzeń

wtedy kolejny raz zasnę po ciężkim dniu

… i jak nasiona, które śnią pod śniegiem, twoje serce marzy o wiośnie. Zaufajcie swoim marzeniom, ponieważ przejście do wieczności jest w nich ukryte.
~Khalil Gibran

za oknem już nie najciemniej
latarnia nie świeci
drugi miesiąc

bezsenność
oddechy majaczy koszmarem
obok śpi księżycowy blask

czy stępi lęk?

czasem o północy
świetliste fontanny kołyszą sen
a wczorajsze przestrzenie zamyka
rozedrgane wahadło
wyławiam dźwięki i wypełniam ciszę

ze świtem
zgasi we mnie wojny

Zawieszony w złamanym świetle liczę cisze.
Nad rozlewiskiem swoich wspomnień zanurzam zmysły
i naprawiam oczy Małgorzacie.
Ile prawd trzeba, aby powstało kłamstwo?
Ile ciszy?
Ile potrzeba luster odbijających zastygły czas?
Są cisze zamknięte w umyśle, jak skazańcy czekający na wyrok,
duszą się w melatoninie pomarszczonych słojów.
Konwulsyjne i spokojne.
Śmieszne, radosne i cisze dramatyczne.
Samotne pachnące kadzidełkami
i takie co cuchną zmurszałą pleśnią.
Są też takie, które mają intensywną woń [...]

zakochaj mnie bez opamiętania
w niezapominajkach ujrzyj oszalenie
pocałunkami obudź zmysły
zapragnij ust aż do granic znoszących ból
krew w żyłach podpal niech zakipi podniecenie
muzyką nasącz chwile namiętności
od szeptu do wrzasku do skowytu do ciszy
do metafizyki

zatańcz mnie do ostatniej synkopy
nieopamiętanie zaklnij w najpiękniejsze struny
zapłacz poszumem bystrzycy
a deszczem wstyd zaśmiej i zmyj do pierwszej bieli

muzykę natura pisze nie ludzie
ptaki też nie ludzie ubierają w nuty

czas i cisza
tak nieodzowne tak naturalne
złapane w jednym kadrze
rytm kół zwalniający bieg wraz z upływem nocy
nastaje ze świtem na kolejnych rozjazdach

chwile zastygające w sepii
na katafalku życia
w cierpieniu
czarno-białe przymiotniki
niektóre z nich promieniujące
palą jak ogień bez płomienia

twarze
ze światłem tworzą przemijanie
wyblakłe wspomnienia

My, teraz my, obie zsunęły się z krzesła.
Stałam w czarnych koronkowych stringach przed lustrem.
Włożyłam biustonosz i starannie ułożyłam piersi.
Jedwabna karminowa sukienka idealnie dopasowała się do figury,
zza dekoltu wyglądał zalotnie rąbek czarnej koronki.
Pończochy, gdzie się podziały? Zamyśliłam się.
O, spadły z krzesła.
Już jestem spóźniona?, zamiast biżuterii, odrobina pudru rozświetlającego.
Szpilki. Torebka. Szal. Gotowa!
Dwie godziny później ukradkowe spojrzenia, pocałunki, szepty, oddechy.
Krawat odfrunął za sofę, a koszula splątała się na dywanie z sukienką.
Światło bijące z lampki ukazało w lustrze przytuloną parę.
Uwielbiam cię w samych pończochach… szeptał mężczyzna.

Widzisz, jesteśmy ci potrzebne. Znowu wygrałaś!

* drabble

- Niech pani nigdy nikogo i o nic nie prosi! Nigdy i o nic, tych zwłaszcza, którzy są od pani potężniejsi. Sami zaproponują, sami wszystko dadzą.
~Michaił Bułhakow

Od zachodu roztrzaskane Słońce oplata kamienice.
Razi jak piorunem i oślepia czarne źrenice zbliżającego się mroku.
Z bielą śniegu tworzy dramatyczne widowisko pojednania dnia i nocy, ognia i wody.
Płonąca łuna jak uderzeniem bicza kładzie swoje języki na srebrzystym kolorycie zimy.
Wbija się ostrzem w skorupę ziemi.
Cisza dookoła.
Tylko mróz [...]

Sen, każdy sen, jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.
~ Janusz Leon Wiśniewski

wpadam na chwilę w codzienność
upita dniem
cumuję w sennej przystani

uwięziona śnię

noc skleja myśli w kolaże
ze świtem
rozmyją się w niepamięć

już tęsknię

nienasycona
znowu upijam się życiem

miłosna odyseja trwała
w kartonowych pudłach kochał ją do nieskończoności
jak ślimak nosił na grzbiecie dom
dwie torby kryły smutki i radości

tamtej nocy
pod bramą cmentarną skubała resztki wosku
z nadpalonej prawdy
zastygnięta w Pietę
nikogo nie trzymała na kolanach
naga i nie-dziewica
drżała z zimna i ze wstydu

owinięte w krepinę laleczki
spłonęły
prochy rozrzuciła po kamiennych płytach

zamknęła dzieciństwo

Anna dbała o ogień, nigdy nie gasła w niej duma,
a cienie tańczyły po ultramarynowych gronach
malowanych gaszonym wapnem... zawsze na wiosnę.
Jej twarz popielata, pomarszczona jak krepina,
w kamiennym kokonie uśmiechała się niewidzialnie.
Stała w życiu, w kolejce po ziarna piasku do swojej klepsydry.
Równoważyła bez zmęczenia oblicza…
przesypywała istnienie.
Kolorowe motyle fruwały latem, a zimą zamarzały na chwilę.
Ważyła na szali losy niedalekie.
Czas dokładał i odbierał odważniki, nie pytając o zgodę. [...]

Wystarczy byle odgłos, by powróciły powroty.
Zapach, gest, czasem cisza.
Niczego tam nie znajdziesz, szepcze echo,
prócz cieni, gruzu, ostrzy zardzewiałych noży.

Nie mieszkam nigdzie, tylko wpadam
w betonowe szczeliny, na chwilę,
nocuję i bywam,
kocham i nienawidzę.
Doskonale anonimowi sąsiedzi obserwują
moje linoleum, banalne okulary, podsłuchują,
czują jak nasiąkam.
Zalewam się na progu przeddorosłości,
pośród głęboko schowanych
koszmarnych prawd.

Zanim zatonę w miękkiej wacie,
nim spłynie po mnie czarna melancholia,
sypnę cynizmem uczynków,

i zapadnę w chwili zatrzymanej na wieczność.

– Dnia 11 września 2001 roku w Nowym Jorku prawie trzy tysiące ludzi – dokumenty mówią o 2973 osobach, ale dokładna liczba nigdy nie będzie znana – zginęło w atakach powietrznych nowego rodzaju. Tego samego dnia w pozostałej części świata około 25 tysięcy ludzi umarło z przyczyn związanych z głodem.
I następnego dnia znowu tyle samo, i następnego, i następnego.
- Martin Caparrós, Głód

pomiędzy sklepieniem nieba a pyłem ziemi
każde miejsce miało zapach jedzenia
zakwitły wrzosy a przecież wiosna była

czy to jakieś czary czy udręczenie?

droga pachniała gołąbkami z kaszy [...]