pewnie sobie odejdę tak po kryjomu
jak zamknięta cisza w moim oddechu
zniknę za skrawkiem jej zielonego płaszcza
tylko czy ona pozwoli za daleko mi odejść
od siebie samej od migdałowej smutności

odnajdzie dla mnie drogę powrotną
przez kamieniste wyboje i manowce
na której końcu czekamy na siebie my same
jak ktoś kto wyszedł na próg i zapalił
światło dla zbłąkanego wędrowca

jest przecież życie na zalanym
słońcem lądzie
są oświetlone nocą ulice
z oswojoną bezsennością
jest zorza polarna
i morska latarnia wskazująca drogę

dlaczego więc bez powietrza
prawie nic nie widząc
schodzimy w głębiny naszego wnętrza
by patrzeć na zniszczenie
przeglądać księgę mitów
w której nie ma już naszych imion

Nienaganna i w ciągłej harmonii kolorów.
Schowana pod maską chłodu, nie zna tego, co ciepłe.
Utraciła nadzieję już na początku swojej oblodzonej drogi.
Chociaż, gdzieś poza torem wyścigu,
w którym bierze udział, mieszka wciąż ktoś:
Wodoodporny na zewnątrz, a wewnątrz
nieskończenie delikatny; drżąca dziewczynka, pisklę.
Znalazła sposób na przetrwanie, zamroziła swoje serce
i wyruszyła do walki na śmierć i życie.
Cel! To gnać, wygrywać i się ścigać,
nie pozwalać na tak zwane „chwile słabości”, [...]

Czy wiesz ?. Że mam szal,
ten sam, sprzed lat.
Gdy maj kwitł, gdy kos tkał śpiew
wśród bzów .
To nic, że wiatr wiał i liść spadł...
dla nas wciąż grał blues.

Czas się snuł jak kadr
wśród mgieł, burz, wśród tęcz.
Pruł nić i kradł róż z mych lic,
a blask nikł, raz w nów, raz w sierp.

Dziś, gdy sen nie chce przyjść i dłoń drży,
mknę w splot morw, mknę w baśń.
Mknę w noc, w świt i w tan,
gdzie świerszcz i swing wciąż brzmi...

kobiety nie lubią czekania na miłość
tkwić bezustannie na manekinach
i nie zamykać nigdy spojrzenia
nie lubią tęsknić za zieloną nadzieją
zapakowaną w szary papier
przez sprzedawcę iluzji

zdąż jeszcze przed zmrokiem
i zabierz jej niebieski płaszcz
nim wyblaknie do kresu białości
i nie pozwól na niespełnione wiosny

odbiciem duszy jest dom
i zegary ciszy
nasze plany dalekosiężne
nie znaczą sensu

żyć to jest najpiękniejsze...

wciąż młodzi na miłość i dziecięce śnienie
szukamy jasnych świtów
na ukojenie pragnień
biegniemy w głąb naszego mroku
by odnaleźć
nić porozumienia z chaosem

czy ujrzymy siebie w tym spiętrzeniu
gratów w piwnicznej ciszy zaniemówienia
czy tylko chichot losu
w szklance do połowy pustej

nasze modlitwy jak bezdomne wersy
szukają ukojenia głaszcząc
skamieniałe tętnienie

nie zdążyli miłować na tej ziemi
dlatego nastąpiło
przemienienie w skrę
która miękko omszyła się
na powierzchni ostańców
a nieskończoność nasyciła
zgłodniałe istnienia
ostatnimi kroplami kobiet karmiących

za dzień dwa znikną pomiędzy
powietrzem a oddechem
nie szczekną brytany a wulkany
nienawiści zastygną w oczekiwaniu
na początek końca
osiądą na półce siódmego księżyca

nieśmiertelni pomiędzy żywymi

ona już po renesansie
on po odrodzeniu
w romantyzmie wciąż ona biegnie
on w barokowej ciszy
spotkali się pośród manekinów
w piżamach

ona coś z góry poszukiwała
do spania on z dołu
kupili jedną sztukę a wyszli już razem
dopasowani
ona w za dużej on w sam raz dla niej

ośnieżony stok
pomiędzy białaniem lśnią
skrzące wstążki nart

*i haiga z gór

dwie rękawiczki nie do pary
poszukiwały drugiej
odnalazły kolorowe świty
w złocistym listowiu

dopasowane rozkwitały wiosną
w pachnących lilakach
a latem kruszyły suchość ust
w soczystych malinach
zjesieniałe skradały wiewiórkom
laskowe z orzeszyny

zimą poprutą osnowę życia
cerowały miłością