kiedy w niebieskim mroku
prześpisz z kimś tysiąc nocy
kiedy pod dotykiem twoich palców
fosforyzująca warstwa seksu ściera każdy
kawałek drżenia wspólnych ciał
wtedy myślimy że będziemy się starzeć
najpiękniej w naszej jesieni

i nagle
budzisz się w gardle nocy obok pustki
nie słyszysz już naszeptów
w sennej agonii

jedynie ćwiartki zegara
wciąż biec będą w żółwim tempie
aż je północ zabije

jak feniks odrodziłeś się
by po chwili zniknąć
pozostawiając tylko
zapach popiołu w papierośnicy
zapomniałeś powrócić

o wpół do czwartej po południu
rybacy widzieli
nad brzegiem morza
mężczyznę w szarym garniturze
jak szukał zielonych pereł

o wschodzie przypływ wyrzucił
palce wykrwawione do białości
nie przesypywały już piasku
pomiędzy dotykiem
a drżeniem piersi

chciałabym znaleźć się w pokoju
gdzie okno wychodzi na dachy
bez szelestu firanek i bez zbędnych bibelotów
czysty parapet może tylko książka
i filiżanka z zieloną herbatą
jak jesienny poranek

chciałabym umeblować ten pokój
wyłącznie powietrzem
i piaskowymi ścianami
a w szafie powiesić ten lodenowy płaszcz
i żółtą sukienkę
dwa drobiazgi z przeszłości

pokój bez luster i kryształowych wazonów
bez ciętych kwiatów i fotografii

byłam u człowieka
w mieszkaniu w którym już nie mieszkał
odszedł tak jak stał
w zielonym kolorze po przejściach
szukałam w szarości garnituru i butów
dobierałam skarpety do pary
na całospalenie

najbardziej mnie wstrząsnęła
niekompletność wszystkiego
stojące krzywo krzesło przy stole [...]

Stałem na ścianie przesieki i patrzyłem na przedpole, na rozwidlenie międzyleśnych łysin. Niektóre otwierały wąskie perspektywy na kilkadziesiąt kroków w przód. Rzut oka w prawo i w lewo pozwalał mi ujrzeć pustą strzałę linii leśnej. Wsunąłem nabój do lufy, wydała dzwoniący szczęk zimnej stali. Cholernie dominujące zimno mimo rękawic powodowało kostnienie palców. Umieściłem strzelbę pod pachą i zamarłem w bezruchu. Zupełnie nie było wiatru, martwo i cicho. Siatka zarośli przede mną stała sztywno jak [...]

kiedy zjeżdżam ciemną windą pod ziemię
kiedy w mojej codzienności wchodzę pod wodę w kolorze mchu
ubrana w sukienkę w której dusi mnie jej czerń
nawet wtedy kiedy jestem na powierzchni i w pełnym słońcu
budzę się w mroku nocy jak nietoperz
wiszę głową w dół

kim są i skąd się wzięły te uwięzione kawałki we mnie
kim jest mój wewnętrzny nadzorca
jak mogę się stamtąd wydostać zdjąć uwieranie i wyjść na światło
raz zaczesuję na gładko włosy a raz je rozwichrzam
przyczerniam brwi i zawieszam na szyi [...]

w oczekiwaniu
więdnę w dotyk jesieni
mgliste spojrzenie

***
jeszcze przed zmrokiem
kradnę złote rumieńce
smak jabłecznika

***
magia jesieni
tka w filiżance smaki
zielona głębia

jak na zielonych tratwach płyną
nici babiego lata
rozwichrzone misterium jesieni muska
perłami rosy po miodnych nawłociach
iskrzą i drżą w kołysce tych złotych dziewic

dalej dróżką pną się na wzgórze
platynowe mrozy
aż pod stopy zrudziałego modrzewia
przy pierwszym przymrozku rozrzuci igły
dzisiaj spogląda na urodzaj szarej renety
która pod ciężarem robaczywych owoców
garbi kark ku zielonej jeszcze ziemi

tuż obok drewniany dom
trzeszczy od nadmiaru dzikiego wina
owijam się w tę drzewną magię oddycham
razem z nią odpływa zmęczenie dnia

razem przeczekamy na przebudzenie

wczoraj jeszcze chabry widziałam
w twoich oczach
a ty wplątywałeś je w złociste warkocze
dzisiaj zapisuję wspomnieniami jesień
wciąż od nowa zaklejam puste koperty
nie odpiszesz
kiedy przychodziłeś milczałam
twoje spojrzenie
rozrzucało jaskry na bieloną ścianę
gorącą od letnich promieni
kiedy odchodziłeś chłodem powiało
a z nim wpadły liście do sieni
zamrożonych uczuć nic nie rozgrzeje
pozostały jak rozpostarte dłonie
butwiejących liści głaszczące ziemię

jutro znowu zapachnie konwalia
już bez ciebie

do twarzy pani w granacie
odbitym w szkłach okularów
nie widać oczu ani spojrzenia
wciąż bez znaczenia żółta oprawa
rozjaśnia jedynie
szkarłatną szminkę na ustach
dobrze skrojona garsonka
szpilki z salamandry i pustka
w kamuflażu doskonałej jakości

pod nim drżące ciało
w cichym przyzwoleniu szeptów

codziennie nasycam siebie kiedy słyszę muzykę
w każdej ciszy i w każdej szczelinie betonu
zawsze gdzie jestem chcę odnajdywać z bliska
zapach moich rzeczy ukochanych
widzieć mech odbity w lustrze
wstawionym w drewnianą ramę okna ze starego domu
przestawiać przygaszony fiolet filiżanki

dzisiaj rano po przebudzeniu
przez piaskowe zasłony prześwitywało Słońce
w kwadracie okna tańczyły cienie liści dzikiego wina [...]

Odchodzę stąd zawsze z niezmierzonym żalem, a zarazem ulgą. Bo ten czar trwa przez określone terminy jesienne, a ich starcza martwota nie posiada już wiosennej atrakcyjności. Odchodzę zawsze po odejściu kogoś bliskiego i liczę zmieniające się pory roku; jedna, dwie, sześćdziesiąt... Dzisiaj spoglądam za cieniem odchodzącym w las, czerniejący się nierównymi plamami, przechodzącymi w regularne kobaltowe smugi na horyzoncie. Wrzosami przybrana przedjesień dobiegła do kresu. W oficerkach i kaszkietem na głowie, przyklejoną fajką w lewym kąciku ust i wciąż wyprostowany, wchodził w dżunglę nieprzebytych pni. Zapuszczony w gąszcz z drgnieniem i uciskiem serca już nie wyszedł. Tylko ptak unosił się wysoko w zenicie. Myślę, że ten odłamek nieba, może się stać na zawsze tatuażem mojej jesieni.

odwróć się do mnie
woła moja samotność
nic tylko echo