kiedy wyjdę z nagromadzonej dezolacji
w jądrze granatu
wygraweruję rylcem satyry
wszystko to o czym łgali
dorzucę jeszcze niejadalną ironię

wszystkie znaczące słowa zgęstnieją jak mrok
w przebraniu żebraka
ujrzą prawdę
zaklinaną w cztery oczy

nim los wskrzesi lustr czasu
i podstępnym żarem strawi otulinę
płynącą z nurtem istnienia
dołożę myśli odarte z marzeń

wtedy kolejny raz zasnę po ciężkim dniu

… i jak nasiona, które śnią pod śniegiem, twoje serce marzy o wiośnie. Zaufajcie swoim marzeniom, ponieważ przejście do wieczności jest w nich ukryte.
~Khalil Gibran

za oknem już nie najciemniej
latarnia nie świeci
drugi miesiąc

bezsenność
oddechy majaczy koszmarem
obok śpi księżycowy blask

czy stępi lęk?

czasem o północy
świetliste fontanny kołyszą sen
a wczorajsze przestrzenie zamyka
rozedrgane wahadło
wyławiam dźwięki i wypełniam ciszę

ze świtem
zgasi we mnie wojny

Zawieszony w złamanym świetle liczę cisze.
Nad rozlewiskiem swoich wspomnień zanurzam zmysły
i naprawiam oczy Małgorzacie.
Ile prawd trzeba, aby powstało kłamstwo?
Ile ciszy?
Ile potrzeba luster odbijających zastygły czas?
Są cisze zamknięte w umyśle, jak skazańcy czekający na wyrok,
duszą się w melatoninie pomarszczonych słojów.
Konwulsyjne i spokojne.
Śmieszne, radosne i cisze dramatyczne.
Samotne pachnące kadzidełkami
i takie co cuchną zmurszałą pleśnią.
Są też takie, które mają intensywną woń [...]

zakochaj mnie bez opamiętania
w niezapominajkach ujrzyj oszalenie
pocałunkami obudź zmysły
zapragnij ust aż do granic znoszących ból
krew w żyłach podpal niech zakipi podniecenie
muzyką nasącz chwile namiętności
od szeptu do wrzasku do skowytu do ciszy
do metafizyki

zatańcz mnie do ostatniej synkopy
nieopamiętanie zaklnij w najpiękniejsze struny
zapłacz poszumem bystrzycy
a deszczem wstyd zaśmiej i zmyj do pierwszej bieli

muzykę natura pisze nie ludzie
ptaki też nie ludzie ubierają w nuty

czas i cisza
tak nieodzowne tak naturalne
złapane w jednym kadrze
rytm kół zwalniający bieg wraz z upływem nocy
nastaje ze świtem na kolejnych rozjazdach

chwile zastygające w sepii
na katafalku życia
w cierpieniu
czarno-białe przymiotniki
niektóre z nich promieniujące
palą jak ogień bez płomienia

twarze
ze światłem tworzą przemijanie
wyblakłe wspomnienia

My, teraz my, obie zsunęły się z krzesła.
Stałam w czarnych koronkowych stringach przed lustrem.
Włożyłam biustonosz i starannie ułożyłam piersi.
Jedwabna karminowa sukienka idealnie dopasowała się do figury,
zza dekoltu wyglądał zalotnie rąbek czarnej koronki.
Pończochy, gdzie się podziały? Zamyśliłam się.
O, spadły z krzesła.
Już jestem spóźniona?, zamiast biżuterii, odrobina pudru rozświetlającego.
Szpilki. Torebka. Szal. Gotowa!
Dwie godziny później ukradkowe spojrzenia, pocałunki, szepty, oddechy.
Krawat odfrunął za sofę, a koszula splątała się na dywanie z sukienką.
Światło bijące z lampki ukazało w lustrze przytuloną parę.
Uwielbiam cię w samych pończochach… szeptał mężczyzna.

Widzisz, jesteśmy ci potrzebne. Znowu wygrałaś!

* drabble

- Niech pani nigdy nikogo i o nic nie prosi! Nigdy i o nic, tych zwłaszcza, którzy są od pani potężniejsi. Sami zaproponują, sami wszystko dadzą.
~Michaił Bułhakow

Od zachodu roztrzaskane Słońce oplata kamienice.
Razi jak piorunem i oślepia czarne źrenice zbliżającego się mroku.
Z bielą śniegu tworzy dramatyczne widowisko pojednania dnia i nocy, ognia i wody.
Płonąca łuna jak uderzeniem bicza kładzie swoje języki na srebrzystym kolorycie zimy.
Wbija się ostrzem w skorupę ziemi.
Cisza dookoła.
Tylko mróz [...]

Sen, każdy sen, jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.
~ Janusz Leon Wiśniewski

wpadam na chwilę w codzienność
upita dniem
cumuję w sennej przystani

uwięziona śnię

noc skleja myśli w kolaże
ze świtem
rozmyją się w niepamięć

już tęsknię

nienasycona
znowu upijam się życiem