nie zatrzymasz mnie u siebie
jestem tylko swoja
z babiego lata splątana
płynę ponad twoimi myślami
pojawiam się zmrokiem
a znikam świtaniem

gdy ty jesteś wiatrem ja jestem dymem
rozniecasz iskry podmuchem
po chwili
w naszych ramionach gaśnie płomień
i chłód się wkrada pomiędzy

znów jestem tylko swoja
dzielę cisze na pół na cztery
i prószę popioły
po oszadziałych niepowrotach

jak dwie cząstki szarej renety
rozkawalone na pół
jeszcze słychać krzyk a już bezdech
zamyka wybrakowane życie
ona nawet wyczerpana z bólu
będzie ociekać mlekiem
dla kogo pokarm
będą wytwarzać obrzmiałe piersi

bez względu na koleje losu
matki karmią cierpliwie [...]

gdy bił nie krzyczała
pocałunek był mgnieniem
kiedy chciał skruszyć pięść
potem znowu drżała
pękała jak owoc granatu
uwielbiał ten trzask
sycił się szkarłatnymi pestkami
rozsypanymi na jej ciele
zwinięta w łęk w bezdechu
opatrywała cierpienie

dlaczego
najtrudniejsze dla kobiety jest
wyzwolenie ze zniewolenia

pragniemy czas rozciągnąć
wiedząc że ziemia jest żarłoczna
każemy językowi tkwić za zębami
a jej czekać
innych pozostawiamy na pożarcie
wciąż gramy role
w maskach codzienności

ona zaś czyha nie pod a za życiem
wszechobecna pani
siedzi na peryferiach miasta na betonowych mostach [...]

niebanalne wyprawy za uchylone drzwi
są jak otwarte przymrużenia
jeszcze nie opadły
a już noc kurczy cień pomiędzy źrenicami
piękne fasady kryją niekiedy tylko pozory
a ich wnętrze jak strąki fasoli pękają z nadmiaru powszedniości
roztrzaskując nadzieję na nieoczekiwanie
pełne napięcia i bólu
ukryte życie w powiązanych patchworkach (nie)krzyczy
a może w zamknięciu trwa cisza
i nic poza nią

wędrówka za uchylone drzwi
jak złodziejka wykrada tajemnice i pruje osnowę więzi
na kanwie zewnętrzności

a jednak
nie domykajmy ich zostawmy prześwit dla duszy

mnie mnie
ten defetyzm w zwycięstwo

***
w przyrodzie istnieje jakaś góra
nie wchodź!
daj się jej unieść

***
pijany człowieku!
poniekąd jesteś
dyktatorem

rozpacz nie w sercu
gdy matka nie-morderczyni kołysze syna
nieświadoma że do snu wiecznego
diabelską kołysankę nuci ostra stal kosy
w ciemności bezdźwięcznie
dławiąca miłość w poduszce skona

rozpacz w boleści i w krzyku otępienia zastyga
kiedy odkrywa kołderkę
nieodwracalny akt własności
przechodzi w białe ręce
krwawy tatuaż na skórze
i uśmiech sinych ust wciąż żyją

w oczach mordu
w oczach cichego samobójstwa
przeczyta napis „caveat emptor”

patrzysz migdałowym spojrzeniem
obejmując dłońmi
filiżankę z zieloną herbatą
różane niespodzianki zawijasz
w drożdżowe ciasto
zapach muska powonienie

struny wiolonczeli
zaciągasz włosiem
współgrając z jej mahoniem
wplątujesz pył kalafonii
pomiędzy tycjanowe loki

bawisz się jesienną melancholią
i nim świt przyjdzie
skłębione zasłony
odejdą w zapomnienie

Stanąć w kałużach słonej wody.
Spojrzeć po gniewnej otchłani i srogim obrazie,
mrugać powiekami pod wiatr, pod ołowiany blask morza.
Daleko, przed horyzontem krzywy kształt łodzi
i garby zgięte nad patykami wioseł, umierają bez namaszczenia.
Morze łuszczy się jak druciana kolczuga, martwe i puste.
Czasem ptak zaleci i zakrzyczy.
Głębina napęczniała istnieniem i mrowiem wodnych błąkanów.
To dlaczego dla oka wydaje się ono martwym?

Zastraszone czekoladowe urwisko posypane niebieskim łupkiem.
Jak latarnia patrzy na [...]