Wiersze — zibby

Znasz przecież doskonale to wszystko,
pamiętaj zatem proszę,
jeśli wzrok swój podniosę i spojrzę
na perłowy księżyć, na gałąź brązową,
zwalniającej świat cały jesieni w oknie moim,
jeśli choćby musnę okolice ognia,
niewyczuwalny popiół
lub pomarszczone kłody ciało,
wszystko to niesie mnie do Ciebie...
zupełnie, jakby wszystko co istnieje,
zapachy, barwy, przedmioty,
niczym łodzie niewielkie,
płynęły...
w stronę wysp Twoich, które mnie czekają.

Wiedzieć również powinnaś,
jeśli krok po kroku przestaniesz [...]

Wiem, że kiedyś byłem szalony
z Miłości i z tym, jak to mogłoby być z Tobą.
Naprawdę mnie skrzywdziłaś kochana,
naprawdę zraniłaś, jak dziecko ufne i bezbronne.

Jesteś książką, którą otworzyłem,
a teraz już muszę wiedzieć dużo więcej.
Ciekawość Twojego potencjalnego pocałunku,
zatrzymała mój umysł i ciało w bólu.

Naprawdę mnie skrzywdziłaś kochana,
naprawdę zraniłaś najczulsze miejsca.
Jak może istnieć dzień bez nocy?
Jak dusza bez umysłu w ciele bez serca.

... tęsknię za każdą tą częścią.

Kiedyś czułem się, jakbyśmy latali wysoko
i można powiedzieć, że nasze dni
były zbyt piękne, by nazwać je prawdziwymi.
Podobało mi się, kiedy pokazywałaś mi,
jak w środku walczysz, nawet cierpisz czasami...
tak pragnąłem odpowiadać na wszystko,
dokładnie na każdą jedną zachciankę, pragnienie, marzenie, czy sen.

Czas minął, a liście wtedy zmieniły odcienie
i w górę poleciały - tęsknota Twa odeszła.
Nie musisz już wymuszać jej...
Twoja tęsknota odeszła, więc nie zawracaj jej.
Ja zniknę - tak, jak [...]

gdy kolejna łza wypala rysę na duszy zwierciadle
obezwładniające myśli wciskają w objęcia zwątpienia
a coraz to zjadliwsze w swojej furii fale
jak tsunami zalewają wszystko - oddalając nadzieję zbawienia.

w tej chwili, z ostatnich chyba najtrudniejszej
zmęczenia czuję jarzmo i paraliżujący wszystko strach
bo zapomnieć smak prawdy zdołałem najpiękniejszej
i Dusza mi ciąży potwornie, przypominając podwodny wrak.

Zaczynam rozumieć, że ceną, jaką przyjdzie mi zapłacić jest śmierć.
Budzi się we mnie wściekłość, która rozwija się, jak choroba.
Walczę, bo muszę - walczę, abyśmy poznali prawdę.
Idę tam, bo Tobie zabrakło siły, porzuciłaś wiarę naszą - Miłość.

I spójrz, nie ma wystarczająco liny, by mnie związać.
I usłysz, nie ma wystarczająco knebli, by mnie uciszyć.
Kamienie, które rzucasz, sprawiają, że krwawię.
Jednak nie zatrzymam się - aż do chwili, gdy odzyskamy wolność.

Dzikie serca nie mogą zostać złamane.
Oto mój ryk bitewny, jak płacz duszy, wzmocniony gorącym sercem.
Wiem, że to trudne, musimy jednak spróbować.
Pragnąć udziału w Miłości nie jest grzechem!

Bijesz mnie, odwracasz wzrok, zdradzasz.
Ten poplątany świat, co chwilę się zmienia.
Ja jednak będę trwał - nigdy się nie poddam.

Moja wolność płonie.
Nie chcę już znać niczego poza zwycięstwem.
To Dzikie Serce nie zostanie już nigdy złamane...

i choć chwilami jestem tam
gdzie mnie nie ma,
a tam gdzie jestem,
majaczy tylko mój cień.

Sądzisz, że nie umiem być Twój,
choć stałem się ciszą,
która każdego dnia dzieli nas bardziej
a w nocy przez sen.

czasem przychodzisz i pytasz
co u mnie, jak żyję
znasz mnie - odpowiadam
i kłamię, że dobrze
choć w sercu z bólu wyję

lecz w końcu przyznaję się jeszcze,
że palec rozciąłem stojąc przy zlewie
proszę,
skończmy na zranionym palcu
nim znowu o Ciebie
rozetnę swe serce

każda jedna chwila,
odkopana w obliczu wytrwałości braku,
przyciąga nas obietnicą ciepła,
niczym jałmużna żebraka.

weźmy na przykład jesień deszczową,
gdzie chłód w kominka akompaniamencie urzeka melancholią,
tańcem mgieł oraz niebem w zachodzie słońca czaruje,
w Twych ustach spragnionych tęsknoty smakuje.

tak, wiem, że są takie chwile,
za którymi namiętnie w pamięci biegamy,
gdyż serce wspomnieniem ogrzewają mile,
w odróżnieniu do codzienności, gdzie głównie się ranimy.

jest jednak chwila, w cudowności niedościgniona,
to Miłość prawdziwa - ta czuła i odwzajemniona,
trwająca jak czas - zawsze i bez końca,
dająca wiarę, że zwyciężyć zdoła każdy Jej obrońca.

Tak dziwne nasze życie
krętą drogą się toczy
tak częto gdzieś błądzimy
gdy wiatr nam dmuchnie w oczy

Tak często na oślep biegamy
choć szczęście tuż przy sobie mamy
dlaczego je tracimy
i za nowym wciąż gnamy

Dlaczego nasze ręce [...]

Czasem słyszę.
Świata nie zbawię.
I tak sobie myślę.
Nigdy nic nie wiadomo.
Czy wiesz, co to efekt motyla?
Motyl delikatny, bez siły się wydaje.
Jednak mówi się, że trzepot jego skrzydeł, po przeciwległej stronie Ziemi, huragan wywołać może.
Może Ty dla świata jesteś takim motylem?
Twoje działanie na co dzień może wydawać się nic niewarte.
Nijakie.
Dla niewielu zrozumiałe.
Czasem nawet niedostępne.
A jednak czasem to właśnie jedno słowo, jedna chwila, jeden człowiek zmieniały losów koleje.
Dlatego coś Ci powiem.
Nigdy nie rezygnuj.
Nie rezygnuj z czegoś, co jest dobre, piękne, czyste.
Co jest samo w sobie cudem.
Nigdy nie przestawaj kochać.
Może komuś życie uratujesz...

Wypatruję Ciebie, szukam oczami wyobraźni,
biegam bez wytchnienia po labiryncie wspomnień,
który piętrzy się bez końca w mojej głowie.

Natrafiam na Twoje czułe usta,
ich ciepło potrafiło rozgrzać mnie nawet w najmroźniejszą noc,
spoglądam głęboko w Twoje piękne oczy,
spojrzeniem swym przenikałaś mnie tak bardzo, że duszę Twą widziałem w nich otwartą,
będąc przy Tobie czułem, że świat mógłby trwać tak bez końca.

Magia jest wtedy kiedy splatamy dłonie,
łączymy się w gorącym pocałunku,
obejmujemy się tak [...]

widzisz ten zachód słońca?
może nie wierzysz, a jednak...

wiem, że byłem niczym filar, bez prawa do runięcia,
obiecałem to kiedyś, przed Bogiem, że aż do śmierci i bez szansy do przesunięcia...
jednak nagle, twoje dotąd roztańczone oczy, zachodzą przerażająco smutną łuną
lot swój obniżają jaskółki i już wiem, że ten deszcz jest moją winą!

opuszczasz wzrok, szorujesz nim po bruku, odczuwając każdy kamyczek zawodu, każde serca znieważenie...
jeszcze w blasku słońca widać nasze cienie, tworzące jedność, [...]

Trwaj, będąc stałością, biegunem dla zagubionego serca,
Czasem może rozpaczą, co duszę szarpie, jak morderca,
Stań się wodą czułości dla ust tęsknotą spalonych,
Krwi wzburzonej tętnem, marzeń malowanych.

Bądź bezwstydną żądzą i niemych snów spełnieniem,
Później płynną rozkoszą, znowu głodem, aż w końcu zbawieniem,
Odpowiedzią przeszłości i przyszłości obietnicą,
Sekunda każdą a w niej wieczności tejemnicą.

Stań się cudu ulotnością, ekstazy zjawiskiem,
Naucz mnie ufać ponownie, każdym bliskości dopiskiem.

Bądź w końcu!

... a jak Ci się wypłacę, nie pytaj mnie proszę,
Weźmiesz ile zdołasz, bezkresnie dużo w swym sercu noszę...

Za światem świat
Między nimi most
Pod mostem rzeka
Rekinów i żab
W mym świecie ja
W twym świecie ty
Nie palcie mostów zaśpiewa ktoś
Bo lepiej głodnym
Niż samotnym być

Trzymałem w dłoniach - duszę ...
Była niczyja i przypominała muszlę leżącą na piasku.
Pozornie twarda i kolczasta, kryła wewnątrz cały szum i jęk morza.
Pozornie pastelowa krzyczała kolorami i mówiła o właścicielu.

Śpiewała morskim wiatrem tylko w chwilach tulenia do niej policzka...
Tak cicha nocą - jak i dniem słonecznym
Odbijała swoje kształty w wodzie, która słona...
i nie wiedziałem już morze to - czy jednak łzy

Swoim milczeniem wysłuchała zapewne już niejednej historii...
Nie odbijała jednak sobą żadnej z tych opowieści.
Jedynie błękit nieba przeglądał się w twardej skorupie i łagodność
Ale nawet i ją - zasłaniała mgła wieczorna...