Nie wiem czy wiesz, lecz XXI wiek już mamy,
i czy chcesz, czy nie, on nadal będzie stały.
Piszę ten wiersz, aby zadręczyć Was pytaniami..

Gdzie uczucie wrażliwości, które w nas przebywało?
Gdzie pomoc i współczucie?
Gdzie wartości, o które walczyli nasi przodkowie?
Bóg? Honor? Ojczyzna?

Gdyby nie oni, kto wie!
Jakbyśmy żyli.
I...czy w ogóle byśmy żyli.

Dlaczego ludzie zmieniają się, na gorsze?
Dają się złapać w łajdackie sidła?
Dążą do szczęścia, zatracając się w rozpaczy?
Chcąc uciec od świata, do niego powracają?

Zamiast gasić, palą;
zamiast myśleć, postępują;
zamiast milczeć, uciszają.

Gdzie sprawiedliwość?
Gdzie pożary nadziei?
Gdzie motywacja, do zrobienia czegoś życzliwego?
Gdzie prawdziwa miłość, która wszystko znosi?

Zamiast trwać, upadają;
zamiast pomóc, zabijają;
zamiast wierzyć, przekreślają.

A my i tak narzekać będziemy, na ten świat się zmieniający,
nie dostrzegając własnej osoby, mającej zamęt w sercu,
która brnie w chaosie,
aż będzie miała wszystko w nosie.

Czy kiedykolwiek przewidywałeś,
że najbliższa Ci osoba,
którą znałeś,
będzie fatalnie chora?

Przestanie jeść,
prawidłowo funkcjonować,
zdrowo myśleć;
będzie od Ciebie uciekać..

Zacznie Cie poniżać,
traktować jak ziele,
które można deptać,
i wyrywać mu korzenie.

Zakopie wrażliwość,
zapomni o miłości,
za kamieniuje radość.
przestanie współczuć.

Nie będzie umiał zapanować,
nad uczuciem pustki,
która zacznie go wypełniać,
doprowadzając do klęski.

Będzie rozmyślać,
nad planem ucieczki,
aby napełnić,
kamień, którym się stał.

Tak, zaprzyjaźnił się z alkoholem.

Co mam w życiu robić?
Kim mam być?
Moje pasje, hobby?
Jakie są?
Już się gubię.
Każdy wymaga ode mnie czegoś innego,
szczególnie tych rzeczy,
w których sami są wyśmienici.
Radzą, aby zrobić to, tamto.

Czy oni nie widzą,
że ja sama nie daje rady?
Ten codzienny uśmiech,
który zastają na mojej twarzy.
Myślą, że to oznaka szczęścia,
powodzeń w życiu.
A prawda jest inna.
Uśmiecham się,
by nie zadawali durnych pytań:
Co się stało?
Chcesz pogadać?
A większość pytających,
i tak ma to gdzieś.
Pytają, z czystej grzeczności.

I jeszcze Ci wytkną,
że ktoś ma większe problemy i żyje.
Ja też żyje,
ale czy to znaczy,
że mam się tym nie przejmować?
Wprawdzie chciałabym...
Ale nie potrafię.

Niepowodzenia mają to do siebie,
że zatrzymają się przy każdej sprawie.
I że akurat wybiorą te,
na których najbardziej nam zależy.

A ten pech?
Te zrządzenie losu,
które zawsze nas prześladuje?

Boże, dlaczego musimy tak cierpieć?

Niewidomy – pokocha Twój wygląd.
Paralityk – pokocha Twój sport.
Niepełnosprawny – pokocha Twój charakter.
Alkoholik – pokocha Twoją abstynencję.
Narkoman – pokocha Twoje szczęście.
Palacz – pokocha Twój zapach.
Inteligentny – pokocha tak jak niewidomy, paralityk, niepełnosprawny, alkoholik, narkoman, palacz.

A prawda jest taka, że:
Niewidomy – nigdy Cię nie zobaczy.
Paralityk – nie zostanie sportowcem.
Niepełnosprawny – nie pozna dobrze Twojego charakteru.
Alkoholik – nie dołączy do grona abstynentów.
Narkoman – zajmuje się swoim szczęściem.
Palacz – nie będzie czuł Twojego zapachu.
Inteligentny – będziesz wtedy, gdy sam wybierzesz najodpowiedniejszy sposób myślenia i w życiu będziesz się nim kierować.