Kiedyś tak po prostu,
wśród ludzi na ulicy,
gdzieś na skraju mostu,
albo przy kaplicy...

Przejdziesz tak po prostu,
zupełnie obojętnie,
na drugi koniec mostu,
jakby bezpamiętnie...

A później tak po prostu,
me serce cicho, skrzętnie
skoczy z tego mostu,
robiąc to tak chętnie.

No i tak po prostu,
nie pamiętając Ciebie,
zejdę z tego mostu,
bez oglądania za siebie.

Pośród tylu braków,
żyje od lat sam,
wśród człowieczych wraków,
wciąż nadzieję mam.

Pośród tylu braków,
szczęścia swego szukam,
choć nie daje znaków,
wiem, że je odszukam.

Pośród tylu braków,
drogę swą przemierzam,
choć nie widzę szlaków,
wracać nie zamierzam.

Pośród tylu braków,
wciąż odnajduję siebie,
więc nie szukaj krzaków,
i tak znajdę Ciebie.

Wywieszam białą flagę,
nim ten dzień okrutny,
przyniesie nieszczęść plagę
i nocą będę smutny.

Składam broń bez żalu,
beż żadnej woli walki,
w rozpaczliwym wokalu,
bezbronny niczym lalki.

Oddaję się w niewolę,
porzucam wnet nadzieję,
odegram swoją rolę,
i w nicość się odzieję.

Nagi w końcu stanę,
przed śmierci obliczem,
z życiem się rozstanę,
pożegnany zniczem.

Kiedyś, jak dwa dęby,
pniami połączone,
teraz dymu kłęby,
próchna upieczone.

Kiedyś, jak dwa kwiaty,
na jednej łodydze,
dzisiaj to dwa światy,
zerwane w intrydze.

Kiedyś, jak dwie chmury,
na tym samym niebie,
między nimi góry,
nie płyną do siebie.

Kiedyś dwoje ludzi,
z podobnym myśleniem,
każde z nich się budzi,
dziś z przykrym wspomnieniem.

Wciąż mam przed oczyma te dwa świecidełka,
które lśniły jak w mroku nadziei światełka,
te dwa brylanty, kryształy, diamenty,
na wiarę w szczęście me dwa argumenty.

To w nich ujrzałem spełnienie swych marzeń,
koniec rozterek, początek radosnych wrażeń,
te dwa bursztyny zebrane na morza brzegu,
były mą metą na trasie do szczęścia biegu.

Nie zapomnę ich pewnie do dnia mojej śmierci,
choć dziś ich blask dziurę w sercu mi wierci,
gdyż teraz dostrzegam w nich zła atrybuty,
które zmuszają mnie do wiecznej pokuty.

Dawniej na mej twarzy zwykły uśmiech malować,
przywracać optymizm i smutek w kąt chować,
lecz jakiś czas temu ich magia osłabła,
dziś widzę w nich tylko dwa krzywe zwierciadła...

Przesiąknięty brudami rzeczywistości,
obmywam ciało z resztek człowieczeństwa,
które przeniknęły przez skórę do kości,
przynosząc mi ból i smak męczeństwa.

Wyzbywam się resztek czystego sumienia,
które tak dzielnie się dotąd chowały,
tak samo jak resztek dobrego imienia,
co miały przynieść, a nie przyniosły mi chwały.

Obmywam też ciało z resztek siebie,
z mózgu i z serca pozostałości,
by nigdy więcej nie wołało o Ciebie,
zabijam je złem tej rzeczywistości.

Jestem dla Ciebie wart mniej niż zero,
jak pusta kartka włożona do xero,
bezużyteczna, bo pomarszczona,
jak moje serce, co cicho kona.

Nawet nie spojrzysz na mnie łaskawie,
jak żyjąc bez Ciebie stale się dławię,
przełykam gorycz porażki i straty,
marnuję swe życie, powoli, na raty.

I nie uśmiechniesz się tak, jak lubię,
bez Twoich oczu się kiedyś zagubię,
przepadnę w nicość, tak bezpowrotnie,
zniknę, jak chwila, szybko, ulotnie...

Od łez mokra poduszka,
otwarta Pandory puszka,
zasnąć znów nie pozwala,
najgorsze myśli wyzwala.

Noc co trwa całą dobę,
znów niszczy cicho wątrobę,
butelka jest prawie pusta,
bezradność zamyka usta.

Mrok nieustanny panuje,
kolejną zagładę planuje,
bo słońce dawno już zabił,
a teraz mnie z marzeń ograbił...

Czuję Twoje serce,
ostatnim tchnieniem bijące,
splamione krwią ręce,
po twarzy łzy spływające...

Czuję Twój smutek,
co duszę Twą rozdziera
i znam przykry skutek,
co postać śmierci przybiera...

Czuję Twój strach,
znam ten stan bezsilności,
gdy w życiu krach,
bo sam płakałem z miłości...

Są takie dni, gdy z tęsknoty umieram,
jakby nadzieje wszelkie już prysły,
gdy koszulę tyłem naprzód ubieram,
bo opanowałaś me zmysły...

Są takie dni, gdy wychodzę z domu,
by pobiec czym prędzej do Ciebie,
nie mówiąc nic przy tym nikomu,
chcąc Cię przytulić do siebie...

Są takie dni, gdy w głowie układam,
tysiące planów na dzień dzisiejszy,
i choć nadzieję w nich swą pokładam,
przekładam je na dzień jutrzejszy...

Ze strzępów marzeń uszyte,
i w kałuży krwi obmyte,
tlą się umarłe pragnienia,
w otchłani zapomnienia.

Z pożółkłych liści złożone,
słowa starannie ważone,
w ciężkie łańcuchy odziane,
nigdy niewypowiedziane.

Melodię grają wspomienia,
chwile nie do zapomnienia,
a czas tak szybko ucieka,
gdy życie przez palce przecieka...

Znów sny miewam koszmarne,
myśli ponure i wizje czarne,
nienawiść żywię do słońca,
jak długo jeszcze do końca?

Na kartach przyszłości pusto,
z obawą spoglądam w lustro,
gdzie odbicie me rozmazane
zanika... na zagładę skazane.

Pewnego dnia to się stanie,
mrok w mojej duszy nastanie,
będę miał dosyć czekania
i odejdę...bez pożegnania.

Nie pamiętam już ciszy brzmienia,
ani jak spokój duszy wygląda,
w głowie mej poszarpane wspomnienia,
strach mi tylko w oczy zagląda.

Nie widzę własnego odbicia w lustrze,
czuję się obcy wśród mych znajomych
i boję się bardzo na myśl o jutrze,
o swych szansach na szczęście znikomych.

Nie mogę odnaleźć właściwej drogi
do osiągnięcia celów, które sobie obrałem,
od ciągłych upadków poobijane me nogi,
lecz nie pogodzę się, że znowu przegrałem.

Nie pozwolę umrzeć mojej miłości,
spróbuję oszukać złe przeznaczenie
i chociaż tak pełno mam wątpliwości,
pokonam przeszkody i spełnię marzenie.

Podeszła pod drzwi,
ukradkiem się skradając,
delikatnie otworzyła,
wcale nie pukając.

I jakby wszystko mogła,
dalej przechodziła,
przez żyły i tętnice,
aż w sercu zagościła.

I w środku serca będąc,
rozpaliła swe ognisko,
sprawiając tym samym
byś była zawsze blisko.

Na koniec rozkazała,
bym kochał tylko Ciebie,
bo tylko z Tobą mogę,
żyć tutaj jak w niebie.

Piękny ten stan, jak kwitnące polany
wiosną, gdy wszystko nabiera życia,
stan miłością od wieków nazywany,
gdy wiesz, że tyle dróg do przebycia.

Kiedy Twoje marzenia są realniejsze,
i czujesz, że życie ma teraz sens,
wydaje się ono dużo piękniejsze,
a szczęście nie brzmi już jak nonsens.

Gdy wiesz, że gdzieś tam bardzo blisko,
jest Ona, która nadzieję na lepsze Ci dała,
dla której bez wahania zrobiłbyś wszystko,
by całe swe wielkie serce Tobie oddała.

I obiecujesz sobie w głębi duszy swojej,
że nie poddasz się aż do samego końca
i choćby zabrakło Ci kiedyś wiary Twojej,
to będziesz szedł ciągle w stronę słońca.