Ostatni pocałunek, który miał być kolejnym,
i Twe spojrzenie, niemówiące żegnaj,
i słowa bez słów nigdy więcej,
po których pękłoby serce.

Noc, jak każda poprzednia, upojna,
bez zapowiedzi o żadnym koszmarze,
a rano żegnanie, do następnego razu,
który miał być, jak dotąd zawsze.

Były spacery, wypady do kina,
zawsze kolejne, nigdy ostatnie,
i lampki wina pite nocami,
gdy czas upływał Nam przed filmami.

Wszystko jest teraz słowem ostatnie,
które zmieniło kolei bieg,
i postawiło z kamienia mur,
okrutny wydarzeń zbieg...

Widzę dziś Was, czytających mój nekrolog,
który poprzedził dziewiętnastoletni prolog,
widzę Wasze łzy i czarną rozpacz taty,
którego syn spisał swe życie na straty.

Siedzę teraz z mamą, płaczę w jej objęciach,
do Was już nie wrócę, zostanę na zdjęciach,
zapomnijcie dzisiaj, że w ogóle istniałem,
przebaczcie mi Wy, których kochałem.

Nie płacz Kochanie, czasu nie wrócisz
na próżno przed grobem moim się smucisz,
wracaj do siebie, ciesz się wolnością,
dziś już nie musisz żyć mą miłością.

To nie Twoja wina, to ja tak wybrałem,
że Ci swe serce na dłoni oddałem,
bo mogłem żyć tylko Twoją miłością,
lecz ona umarła, a ja z tą miłością.

Sen znów ukryje każdy mój smutek,
zamknie mi oczy, ukryje troski,
jutro dzień wstanie, ukaże skutek,
by potem smutne wyciągnąć wnioski.

Trochę goryczy zjem na śniadanie,
które popiję gorzką herbatą,
potem rozwiążę na dziś zadanie,
z kolejną się pogodzić utratą.

Na obiad sałatka z czarnej rozpaczy,
do tego kompot o smaku urazy,
i główny kąsek dla bólu bogaczy,
cierpieniem nadziane, spalone zrazy.

Kolacji nie zjem, bo obiad znów ciąży,
pomyślę w spokoju o tym, że w nocy,
gdy sen mnie mocą swoją pogrąży,
znów w myślach będę wołać, pomocy...

Rzucasz mi linę za krótką by wyjść,
ale w sam raz by się powiesić,
podajesz dłoń, bym w końcu wstał,
a potem pchniesz mnie, bym upadł.

Tańczysz ze mną miłosne tango,
a potem zagrasz mi marsz Chopina,
i zagrasz w karty o moje życie,
i znów zrobisz tak bym je przegrał.

Dajesz mi wiarę, rozświetlasz drogę,
bym potem pędził nią zaślepiony,
goisz me rany, zostawiasz blizny,
by potem rozdrapał je ktoś nieznajomy.

Czasem uśmiechniesz się tylko po to,
by potem szydzić, że dałem się nabrać,
że odwróciłeś się w końcu do mnie,
a nie tak jak zawsze, ode mnie...

Przegrywam, wygrywam za mało,
choć gdyby zdobywać się chciało,
mógłbym zapewne osiągnąć wiele,
zrealizować swoje ambitne cele...

Mógłbym, w tym problem mój tkwi,
długie są noce, zbyt krótkie są dni,
zbyt wiele przeszkód staje na drodze,
zbyt często ulegam przestrodze...

Mam talent? Pewnie nawet nie jeden,
do tego własny, wyśniony eden,
lat naście, ale przeżyć już masę,
i myślę, że kiedyś podbiję prasę...

Pióro, moja ucieczka ostatnia,
kiedyś boisko, ławka i szatnia,
chwila, nagle wszystko upadło,
i czuję u nogi ciężkie kowadło...

Sny mam codziennie, do tego chore,
z reguły zjawiam się tylko nie w porę,
nie w porę, przyszedłem na świat,
utwierdzam się w tym, od kilku lat...

Kiedyś...

kochałem sport i całą resztę,
dziś kocham tylko sport, bez reszty.

Kiedyś...

widziałem świat bez kobiet,
dziś też widzę, prócz jednej

Kiedyś... [...]

Zamknąłem oczy, mrok mój umysł opętał,
wtem nagle obraz się począł malować,
przedstawiał to, com najlepiej pamiętał,
lecz jakże Twe piękno mógł narysować?

Tu idealna, tam jeszcze lepsza, wyśniona,
aż wyobraźnia swe dzieło podziwia,
tylko czy Pani ze snu, w me proste ramiona
zechce się rzucić i czy jest prawdziwa?

Rozmywa się portret, otwierają powieki,
a Ty leżysz w mych ciepłych objęciach,
Ty, z którą będę żył wspólnie przez wieki,
i Ty z którą będę na ślubnych zdjęciach.

To wcale nie sen, lecz przykład miłości,
prawdziwej, niczym na łące trawa,
że zapominam z tej całej radości,
iż szczęście me, to nie sen, a jawa.

Serce dziś bije jak po maratonie,
i tchu ani trochę złapać nie mogę,
a myśli pędzą jak w galopie konie,
na pamięć już znają do Ciebie drogę.

Nadeszła chwila, po latach czekania,
a może tygodni, to i tak wieczność,
że dojdzie znów do naszego spotkania,
to siła wyższa, coś jakby konieczność.

Wezmę Twą dłoń, byś pochwyciła moją,
udamy się razem na spacer miłosny,
przytulę Cię nieraz, będę Twą ostoją,
poznamy dziś wszystkie uroki wiosny.

Gdy sił Ci zbraknie, wezmę Cię na ręce,
i odprowadzę pod samo mieszkanie,
słodkiego buziaka dostanę w podzięce,
a potem szepnę, "dobranoc Kochanie".

Przepełnione miłością historie

Czasem przyspieszam, szybciej pompując,
a czasem stanę, gwałtowniej hamując,
lecz dużo częściej, rytmicznie tak biję,
jedyny to dowód, że on jeszcze żyje.

Lubi narzekać, że go strasznie bolę,
że nad rozumem przejąłem kontrolę,
że jestem dziurawe, na pół złamane,
że ślepe, głupie, przy tym zakłamane.

Ponoszę więc winę, za jego wybory,
wewnętrzne rozdarcie, ze sobą spory,
i pragnie mnie oddać drugiej osobie,
bo ponoć lepiej mi będzie przy Tobie.

Więc proszę, weź mnie, szkoda biedaka,
przygarnij, no proszę, no nie bądź taka,
bo dzisiaj, jeszcze, jak co dzień bije,
lecz jutro, kto wie, może mnie zabije?

Na zmiany w życiu przyszła dziś pora,
więc proszę, strzel we mnie strzałą Amora,
ja wezmę drugą, by trafić nią w Ciebie,
nieznane moce przyciągną nas do siebie.

Nie broń się, proszę, pozbądź się tarczy,
straconych chwil już nam dawno wystarczy,
niech się na miłość otworzą dziś serca,
niech się zapełnią puste dotąd miejsca.

Spróbujmy przekroczyć dziś raju bramy,
ucieszmy się z tego, że siebie mamy,
chociaż problemów przybędzie nieraz,
żyjmy tym, co jest tu i teraz.

(2011)

Warte były starania - wiedziałem,
w chwili gdy sobie obiecywałem,
że nie odpuszczę, za nic na świecie,
że się poświecę, tej jednej kobiecie.

Kobiecie rodem z cudownych snów,
przy której często brakuje mi słów,
przy której serce tak szybko pulsuje,
nie nadążając za tym co czuję.

Ty dobrze wiesz, że piszę o Tobie,
że chcę Cię mieć zawsze przy sobie,
że tylko z Tobą chcę spędzić życie,
jedynie przy Tobie być mogę na szczycie.

Chcąc podziękować za miłość Twoją,
za którą odwdzięczyć pragnę się moją,
obiecuję w tym mym krótkim wierszu,
że Cię zatrzymam na zawsze w swym sercu.

Dla Tej jedynej, która odpędziła wszystkie czarne chmury z mojego życia i teraz rozpromienia każdy mój dzień.

Noc zbiera znów plony,
gasną ostatnie lampiony,
znika księżyc w oddali,
z tymi co się poddali.

Idę z nimi szeregiem,
będąc jak oni zbiegiem,
coś pochwyciło kija
i pamięcią zabija.

Umiera ostatni z nas,
nadszedł w końcu ten czas,
ofiary złudnej miłości,
poobracały się w kości.

Lubię swoje hipotezy,
gdy się martwię bez potrzeby,
chociaż często miewam rację,
przecież lubię swą frustrację...

Czasem lepiej nie dociekać
i nie myśleć, tylko czekać,
aż się stanie, co się ma stać,
chwila taka musi nastać...

Dobrze jest się przygotować,
lecz nie można debatować,
myśli i tak wezmą górę,
zostawiając w sercu dziurę...

Jak roślinność w trakcie suszy,
wysychałem nocą, dniami,
wielka pustka grała w duszy,
gdy przewracałem oczami.

Dziś podlany znów rozkwitam,
barwami miłości,
i z uśmiechem ranek witam,
oddając się błogości.

Nie wiem jak mam podziękować,
mojej piękniej ogrodniczce,
że nie muszę już kiełkować,
w rozpaczy doniczce.

Że dogląda mnie ponownie,
że szczęściem nawozi,
że dni płyną tak cudownie,
gdy tylko przychodzi.

Kiedyś zapłaczą ci co się śmieją,
gdy się obudzą i zrozumieją,
że czas porzucić życie swawolne,
i ruszyć wreszcie kończyny dolne.

Kiedyś do głowy im myśl uderzy,
że to co ich kumpel przy piwie szerzy,
donikąd prowadzi i czas marnuje,
choć dużo go mają - żaden nie pracuje.

Kiedyś pomyślą, że należy coś zmienić,
wziąć się za siebie, lenistwo wyplenić,
wyzbyć się w końcu natury chama,
bo przyszłość nie zapewni się sama.

Kiedyś zapłaczą ci co się śmieją,
gdy się obudzą i zrozumieją,
lecz jeśli długo tak będą śnili,
to szczerze wątpię by się zmienili...