Wracam tu tak często jak do Ciebie myślami,
By szukać odpowiedzi, co czas zrobił z Nami,
O czym myślisz, jakim dziś oddychasz powietrzem,
O tym kim dla mnie byłaś, kim ja już nie jestem...

Wracam tu tak często jak do Ciebie myślami,
By czuć to co wtedy, gdy pisałem wierszami,
Gdy kochałem Ciebie, gdy odkrywałem siebie,
Chodziłem z głową w chmurach, zasypiałem w niebie...

Wracam tu tak często jak do Ciebie myślami,
bo tęsknię za Tobą, za dawnymi czasami,
Najbardziej jednak za tym, co odeszło z Tobą,
Za cząstką, bez której nie potrafię być sobą...

Odkurzyłem Twoje słowa,
na pożółkłej listu stronie,
i przeszyła mnie ta mowa,
pocić się zaczęły dłonie...

Studiowałem wers za wersem,
rozpływałem w każdej frazie,
rozumiałem wszystko sercem,
w tej nostalgicznej ekstazie...

Zew tęsknoty, łza wzruszenia,
wtedy byłaś, dziś Cię nie ma,
wtedy byłem, dziś nie jestem,
przyjacielem z atestem...

Lecz zachowam Twoje słowa,
na póżółkłej listu stronie,
by mnie znów przeszyła mowa,
pocić się zaczęły dłonie...

Gdybym diament miał dzielić,
na kilka mniejszych części,
i wskazać zaraz potem,
która najbardziej ładna,
wieczna cisza zapadnie
palec nic nie wskaże też...

Ale jeśli te części
złożone w jedną całość,
każesz mi znów ocenić,
wtedy usta przemówią,
by szepnąć Ci treść małą:
kocham Cię własnie całą.

Zajrzę na następnej przerwie, pamiętasz?
ale nie musiałaś mówić, gdzie szukać,
wsłuchiwałem się w głos serca,
szeptem wskazywało mi drogę.

Byłem, gdy miałem być,
gdy nie prosiłaś, lecz chciałaś,
gdy nie wiedziałaś, czy chcesz,
ale mnie potrzebowałaś.

Dziś myślisz, że nie znam,
że zapomniałem pamiętać,
a słowo dane oddałem,
bo mi uwierało w rękach.

Dziś "cześć" to tak wiele,
z naszych ust już nie pada,
nie istniejemy dla siebie,
hej, czy tak nam wypada?

PS Ty wiesz.

Krople deszczu o parapet,
puk puk, kto tam
zmrok widzę zza zasłon,
wiatr kołyszący drzewa...

Wieczór przychodzi za wcześnie,
za późno budzi się dzień,
leżaki znikają z ogrodu,
a kwiaty zapadają w sen...

Słońce rzadszym jest gościem,
już nie zagląda na kawę,
szorty uciekają wgłąb szafy,
a klapki spisują testament...

Zimny oddech twój czuję,
w pożółkłe liście odziana,
powoli zabierasz zapał,
entuzjazm i noce do spania.

Pióro w mojej ręce, pierwszy raz od lat,
dziś nic pisać nie chce, kreśli tylko szkic,
stworzyłbym coś, może nowy lepszy świat,
zacząłbym od Ciebie, a potem już nic.

Melodia w mej głowie, ta sama od lat,
zaśpiewałbym komuś, ale brak głosu,
może tylko zagram albo wręczę kwiat,
mówiłaś, że kwiat, że lubisz, lotosu.

Taniec w moich nogach, nie tańczę od lat,
pomylę kroki, Twe podepczę nogi,
bo ruszam się gorzej niż stary fiat,
więc i polonez za wysokie progi.

Pójdę więc sobie, jak to chodzę od lat,
otwarta dłoń i mój spuszczony gdzieś wzrok,
pokonam mury, drogi cały szmat,
z wiarą, że zrobię kiedyś odważny krok.

* z dedykacją i przestrogą dla potrzebujących.

Paradoks? Szyderczy uśmiech losu,
chciałbym oszczędzić ci tego ciosu,
lecz ponoć mówią - co dasz potem wraca,
ze zdwojoną siłą, ale czy tak aby właśnie?

bo tragikomedia znów chyba powraca,
lekki błysk, ale jakby zaraz trzaśnie,
choć jeszcze mówimy tym samym językiem,
jeszcze budzimy się obok siebie,
lecz chyba tylko nadziei płomykiem
próbuję patrzeć z miłością na ciebie...

jest mi tak dobrze, lecz najgorzej także,
i kocham te chwile, jak ich nie znoszę,
bo tyle pytań co dnia nasuwa się wszakże,
że głowę swą w chmurach gęstych noszę...

bo kiedyś sam kochałem za dwoje,
a teraz gdy patrzę na nas oboje,
czuję, że musisz, powoli rozumiem,
kochać siebie za mnie, bo ja nie umiem
(choć chciałbym)

Wracam, raz, drugi i trzeci,
brakuje tchu, a czas leci,
zbieram słowo do słowa,
bezradnie kiwa głowa,
brak emocji czy weny,
pisać smutno czy peany?

Ani wiersza, ni myśli,
nic się jutro nie przyśni,
ani myśli, ni wiersza,
jak u niemego świerszcza.

Brak miłości, brak żalu,
brak żałoby, brak balu,
brak uczucia, refleksji,
tylko pełno koneksji.

Pasja zabiła chęci,
jak miłostki wrażliwość,
ale dalej się święci,
niepewność lub wątpliwość.

*Z pozdrowieniami dla tych, co mnie jeszcze pamiętają.

"Choć wypełniłem kwestionariusz
na rolę postaci tragicznej",
to moje życie to scenariusz,
prosto z komedii romantycznej.

I chociaż kamerzysty brakuje,
to wszystkich wokoło to kręci,
bo sam reżyser nawet nie wie,
co czasem w tym filmie się święci.

Żyje we mnie dwoje ludzi,
ten lepszy i ten gorszy,
co przy dobrym się nudzi.

Jeden żyje w przeszłości,
bez wizji przyszłości,
bez teraźniejszości.

Drugi żyje w przyszłości,
ucieka przed przeszłością,
bez teraźniejszości.

Obaj, ten z przeszłości,
z tym, co żyje w przyszłości,
w swej teraźniejszości,
noszą piętno miłości.

Brakuje mi słów, choć myśli pełno,
Tylko jedno z Nas może być szczęśliwe,
to musisz być Ty, musisz, słyszysz?
Bo ja odejdę z końcem tego wiersza.

Pamiętam, gdy powiedziałaś mi "tak",
ale pamiętam też inne słowa, niestety,
i nie umiem już wierzyć, że Ty i ja,
że My, razem, że to nie tylko marzenie.

Mógłbym zostać, kochać jak wcześniej, [...]

Dłużą się dni, noce nieprzespane,
kalendarz mozolnie odmierza czas,
dziś po północy zjadam śniadanie,
kieliszek wina znów pijąc za nas.

Patrzę na zdjęcia, które nas łączą,
na kilometry, które nas rozdzieliły,
a moje myśli w tym się już plączą,
bo z każdą chwilą brakuje mi siły.

Telefon milczy i dzwonek do drzwi,
a serce krzyczy, byś wracała już,
lecz tylko połowa drogi przed nami,
co oddala dwoje pokrewnych dusz.

Chcę czuć Twą rękę w swej dłoni,
na spacer pójść z Tobą, na łąkę,
lecz czas na złość nas nie goni,
dłużąc po stokroć naszą rozłąkę...