podobno w moich oczach niewiele się mieści
a zarys ust nierówny
to od słów zatrzaśniętych za bramą zębów

podobno to nic nie znaczy
podobno to tylko kilka linii na kruchej mapie ciała
gdzie piegi gwiazdy tworzą swoje galaktyki

pełnia człowieka wydarza się przecież nie jeden raz w życiu

lśnij

o godzinie 1:02 nie chce być ciałem
nie chcę mieć bioder wcięcia w talii brzucha ud długich wlosow

nie chce czuć dłonią ani policzkiem

chcę być głosem i zapachem
słowem albo lepiej

ciszą

nie szumisz już skruszonymi dłońmi

w oczach masz mleczne drogi
do dawno zapomnianych miejsc
dwie czarne dziury

nie wiem o czym milczysz
już nie dopuszczasz mnie do słów
w których plączesz swój własny język

przecież dobrze wiemy
że na samym jego końcu
jesteśmy tą samą tęsknotą

czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

ten zachód słońca
niech będzie tak wyjatkowy

jakby był ostatni

zmęczone słońce
niech odda
tych parę westchnień
i wzruszeń

jakby świeciło pierwszy raz

słowa
niech rozkołyszą się
i przygarbią mnie
znaczeniem

po raz kolejny
-nie do zrozumienia

aż po który brzeg
można wypełnić się brakiem
czy ma kształt naszych lęków

a może jest motylem
żyjącym w brzuchu świata
lekkim drżeniem

brak
to bezbrzeżny ty
i na horyzoncie
ja

gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć

pytam
czy potrafię się zatrzymać
swoim nogom zabrać drogę
dłoniom dotyk

i znów
czy potrafię na chwilę umrzeć
bo zabrać to co prawdziwe
to jak zabrać życie

nie odpowiem sobie
ja to wiem

umrzeć można na całe życie

zazdroszczę
że motyle twoich ciepłych słów
siadają teraz na cudzym ramieniu

twoje ciepłe dłonie
odkrywają mapy innych rąk

że spojrzeniem zaglądasz w nie moje głębiny
czerpiesz z innych źródeł
choć moje dawały kiedyś życie

zazdroszczę
że spotyka cię w życiu piękniejsze

choć miało nie spotkać

biegłam w nagie ramiona drzew
udeptanymi przez dzikie zwierzęta
ścieżkami
ich zawiłość była obrazem mojej duszy

kryłam się w suchości traw
głębi arterii kruchości
a na wietrze falowało moje wnętrze

promienie światła nieskończone
kładły się na górach
i oplatały gęste lasy
jak włosy moje
twoją ciepłą dłoń

mogę zostać na zawsze

być dziką rzeką
w której będziesz się przeglądać
chłodzić spracowane dłonie

mogę być górskim wiatrem
który zamyka oczy
dając wyciszenie i czas
który ponoć wszystko leczy

mogę być tą jesienią
nieszczęsną
o zapachu złotych liści i ognisk
które ogrzeją Cię w najzimniejszą z zim
i nie zgasną

mogę być
tym samotnym drzewem
na które spojrzysz by poczuć

obiecuję ci
będę tlić się
w najczulszym ze wspomnień

znów stoję na baczność
pełna niemiłości

ubrana w milczenie
wyrzucony skrawek zaschniętych słów

utkana z codzienności lasu i deszczu
zamykam otwarte przestrzenie
zgaszoną powieką

już się nie boję i nie śnię
bo po co
budzić się u nie swojego boku

biorę łyk gorącej kawy
czuję na skórze wrześniowe powietrze

znów założyłam na siebie niebo
i twarzą przy ziemi
jak jaskółki
zapowiadam deszcz

biorę łyk ciepłej kawy
widzę dumne drzewa
tkwiące w leniwym upojeniu napęczniałym końcem lata [...]

moja wierna towarzyszko
oblewasz mnie światłem księżyca
wpadającym przez szparę zasłon

przesuwasz po niebie ciężkie obłoki
a ja znów gasnę w czarnej pościeli
z jej fałdów
niczym snów linii papilarnych czytam
że niewiele jest gorszych od ciebie
i nikt nie chce być tam gdzie akurat sie przytrafiasz

zabierasz albo oddajesz mi mnie
już nie wiem i tą niepewnością
przeszyta na wskroś ciągle proszę
byś gwiaździstą noc z moich łapczywych dłoni
uwolniła

zdarza się
że jestem
lekkością zmierzchu

spaceruję wtedy boso
po łąkach
falowaniem sukienki
kołyszę kwiaty do snu

cichymi zachwytami
budzę pierwsze nocne motyle
obserwuję krąg nowego
niekończącego się
życia