Wiersze — zatopiony.wrak.

a więc jesteś
wskazującym palcem
kreślisz w powietrzu
swój własny alfabet

może gdybym potrafiła
z tych niedopowiedzeń
przemienić się w słowa

w końcu
stałabym się czytelna

spróbowałabym znów
zapisać się w zdania
bez wielkich liter
i nadziei

lecz teraz
współrzędnie złożona
ze złudzeń

czekam

aż wypowiesz mnie na głos

czy pamiętasz wciąż dzisiejszy wschód?
słońce wstawało rozgrzane
gotowe objąć swoimi ramionami
nasze senne myśli

tańczyło subtelnie
w miękkich od światła
koronach drzew

było cierpliwe i spokojne
zupełnie jak my

mrużąc oczy
niespiesznie łapaliśmy ten ulotny moment
niepowtarzalny
niosący nadzieję na nadchodzący dzień

spójrz
my też tacy jesteśmy
Ty będziesz taki już na zawsze

zapamiętaj

na twarzy mam bliznę
sierp ust
i ślad

po miłości
która walczy

zanoszę się na deszcz
burzę

wszystko dookoła

kwitnie
świat wewnętrzny
staje się początkiem
tęczy

niema
słucham
jak płaczą kałuże
w których nie odbija się noc

dwa samotne księżyce
których nigdy nie przygarną
promienie

przenikają mnie
słowa
bez wyrazu
i sny

bez
nocy

jesteśmy z popękanych ścian
skaz drewna
drzazg

jesteśmy kruchą myślą
którą wysyłamy
do siebie
w ciepłych wierszach

nie maczając w tym palców
toniemy od tęsknot

powietrze poprzecinane blaskiem
wracające myśli
cienie

moje mieszkanie jest ciemnością
nie zaglądaj tu
jeśli nie niesiesz mi światła

odmierzam czas klepsydrą mojego ciała
rozsypuje się popiołem

nie myśl że mam doskonałe dłonie
nie znaczą więcej
niż dotyk
zaszczepione gałęzie
w dzikim pniu

spróbuj je oswoić
nim ożyję dymem moich ognisk
i zniknę

szłam dziś do siebie
okrężną drogą

przez las

otuliłam się
zapachem drewna
usta pomalowałam smakiem poziomek
wiatr wplątałam we włosy

utkałam siebie z pajęczych nici
wątłe ramiona
zatopiłam w miękkim mchu

a na każdy dzień miałam dla siebie
bukiet
z jesiennych paproci

byłam muzyką
szumem sosen

pamiętam różne momenty
i wszystkie je chciałabym ująć w słowa

teraz
emocje przeistaczają się w uczucia
te tworzą myśli
kilka kroków mają do słów
jednak chcę zrozumieć

po co

cierpliwie

patrzę na swoją bladą skórę
jest nieco cieplejsza
od chłodnych śniegów
i myślę
- słońce nas nie zmienia
a dodaje nam blasku

skąd wiatr dziś wiedział
że nie uniosę tych wszystkich myśli
rozwiał je
a przynajmniej tak powiedział

a może mi się tylko przysnił

jestem
surowym klimatem
w którym kwitnę
najpiękniej

pożarem niszczącym
by odradzać
to co prawdziwe

domem
mającym wszystko
by żyć

świat na zewnątrz bieli się
jasnością księżyca
przywołuje stare ćmy
pierwotne
te, których pamięć nieskończona

i ciągle tych samych zdań szyk
te same pytania
o coś czego nie ma
było
ale już nie ma
i nikt nie wie którędy odeszło
który blask
którego księżyca
ulepił z nich odległe galaktyki znaczeń

_do Ciebie

nasza milość ma oczy otwarte
a w nich jak nieproszeni goście
stają często łzy
nieznane
i bywają w nich spojrzenia
jak spłoszone wróble

teraz
pachnie nowym życiem
i zasypiam spokojna
że już nigdy tych oczu
zamknąć nie pozwoli