ten zachód słońca
niech będzie tak wyjatkowy

jakby był ostatni

zmęczone słońce
niech odda
tych parę westchnień
i wzruszeń

jakby świeciło pierwszy raz

słowa
niech rozkołyszą się
i przygarbią mnie
znaczeniem

po raz kolejny
-nie do zrozumienia

aż po który brzeg
można wypełnić się brakiem
czy ma kształt naszych lęków

a może jest motylem
żyjącym w brzuchu świata
lekkim drżeniem

brak
to bezbrzeżny ty
i na horyzoncie
ja

gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć

pytam
czy potrafię się zatrzymać
swoim nogom zabrać drogę
dłoniom dotyk

i znów
czy potrafię na chwilę umrzeć
bo zabrać to co prawdziwe
to jak zabrać życie

nie odpowiem sobie
ja to wiem

umrzeć można na całe życie

zazdroszczę
że motyle twoich ciepłych słów
siadają teraz na cudzym ramieniu

twoje ciepłe dłonie
odkrywają mapy innych rąk

że spojrzeniem zaglądasz w nie moje głębiny
czerpiesz z innych źródeł
choć moje dawały kiedyś życie

zazdroszczę
że spotyka cię w życiu piękniejsze

choć miało nie spotkać

biegłam w nagie ramiona drzew
udeptanymi przez dzikie zwierzęta
ścieżkami
ich zawiłość była obrazem mojej duszy

kryłam się w suchości traw
głębi arterii kruchości
a na wietrze falowało moje wnętrze

promienie światła nieskończone
kładły się na górach
i oplatały gęste lasy
jak włosy moje
twoją ciepłą dłoń

mogę zostać na zawsze

być dziką rzeką
w której będziesz się przeglądać
chłodzić spracowane dłonie

mogę być górskim wiatrem
który zamyka oczy
dając wyciszenie i czas
który ponoć wszystko leczy

mogę być tą jesienią
nieszczęsną
o zapachu złotych liści i ognisk
które ogrzeją Cię w najzimniejszą z zim
i nie zgasną

mogę być
tym samotnym drzewem
na które spojrzysz by poczuć

obiecuję ci
będę tlić się
w najczulszym ze wspomnień

znów stoję na baczność
pełna niemiłości

ubrana w milczenie
wyrzucony skrawek zaschniętych słów

utkana z codzienności lasu i deszczu
zamykam otwarte przestrzenie
zgaszoną powieką

już się nie boję i nie śnię
bo po co
budzić się u nie swojego boku

biorę łyk gorącej kawy
czuję na skórze wrześniowe powietrze

znów założyłam na siebie niebo
i twarzą przy ziemi
jak jaskółki
zapowiadam deszcz

biorę łyk ciepłej kawy
widzę dumne drzewa
tkwiące w leniwym upojeniu napęczniałym końcem lata [...]

moja wierna towarzyszko
oblewasz mnie światłem księżyca
wpadającym przez szparę zasłon

przesuwasz po niebie ciężkie obłoki
a ja znów gasnę w czarnej pościeli
z jej fałdów
niczym snów linii papilarnych czytam
że niewiele jest gorszych od ciebie
i nikt nie chce być tam gdzie akurat sie przytrafiasz

zabierasz albo oddajesz mi mnie
już nie wiem i tą niepewnością
przeszyta na wskroś ciągle proszę
byś gwiaździstą noc z moich łapczywych dłoni
uwolniła

zdarza się
że jestem
lekkością zmierzchu

spaceruję wtedy boso
po łąkach
falowaniem sukienki
kołyszę kwiaty do snu

cichymi zachwytami
budzę pierwsze nocne motyle
obserwuję krąg nowego
niekończącego się
życia

choćbym chciała
nie uginać wielkich traw
istnieniem
a
wiosny i lata
przebyć bezszelestnie

i tak
jak jesienny liść
ukruszę się jeszcze
w subtelnych słów
uścisku

a więc jesteś
wskazującym palcem
kreślisz w powietrzu
swój własny alfabet

może gdybym potrafiła
z tych niedopowiedzeń
przemienić się w słowa

w końcu
stałabym się czytelna

spróbowałabym znów
zapisać się w zdania
bez wielkich liter
i nadziei

lecz teraz
współrzędnie złożona
ze złudzeń

czekam

aż wypowiesz mnie na głos

czy pamiętasz wciąż dzisiejszy wschód?
słońce wstawało rozgrzane
gotowe objąć swoimi ramionami
nasze senne myśli

tańczyło subtelnie
w miękkich od światła
koronach drzew

było cierpliwe i spokojne
zupełnie jak my

mrużąc oczy
niespiesznie łapaliśmy ten ulotny moment
niepowtarzalny
niosący nadzieję na nadchodzący dzień

spójrz
my też tacy jesteśmy
Ty będziesz taki już na zawsze

zapamiętaj

na twarzy mam bliznę
sierp ust
i ślad

po miłości
która walczy