Wiersze — zatopiony.wrak.

biorę łyk gorącej kawy
czuję na skórze wrześniowe powietrze

znów założyłam na siebie niebo
i twarzą przy ziemi
jak jaskółki
zapowiadam deszcz

biorę łyk ciepłej kawy
widzę dumne drzewa
tkwiące w leniwym upojeniu napęczniałym końcem lata [...]

moja wierna towarzyszko
oblewasz mnie światłem księżyca
wpadającym przez szparę zasłon

przesuwasz po niebie ciężkie obłoki
a ja znów gasnę w czarnej pościeli
z jej fałdów
niczym snów linii papilarnych czytam
że niewiele jest gorszych od ciebie
i nikt nie chce być tam gdzie akurat sie przytrafiasz

zabierasz albo oddajesz mi mnie
już nie wiem i tą niepewnością
przeszyta na wskroś ciągle proszę
byś gwiaździstą noc z moich łapczywych dłoni
uwolniła

zdarza się
że jestem
lekkością zmierzchu

spaceruję wtedy boso
po łąkach
falowaniem sukienki
kołyszę kwiaty do snu

cichymi zachwytami
budzę pierwsze nocne motyle
obserwuję krąg nowego
niekończącego się
życia

choćbym chciała
nie uginać wielkich traw
istnieniem
a
wiosny i lata
przebyć bezszelestnie

i tak
jak jesienny liść
ukruszę się jeszcze
w subtelnych słów
uścisku

a więc jesteś
wskazującym palcem
kreślisz w powietrzu
swój własny alfabet

może gdybym potrafiła
z tych niedopowiedzeń
przemienić się w słowa

w końcu
stałabym się czytelna

spróbowałabym znów
zapisać się w zdania
bez wielkich liter
i nadziei

lecz teraz
współrzędnie złożona
ze złudzeń

czekam

aż wypowiesz mnie na głos

czy pamiętasz wciąż dzisiejszy wschód?
słońce wstawało rozgrzane
gotowe objąć swoimi ramionami
nasze senne myśli

tańczyło subtelnie
w miękkich od światła
koronach drzew

było cierpliwe i spokojne
zupełnie jak my

mrużąc oczy
niespiesznie łapaliśmy ten ulotny moment
niepowtarzalny
niosący nadzieję na nadchodzący dzień

spójrz
my też tacy jesteśmy
Ty będziesz taki już na zawsze

zapamiętaj

na twarzy mam bliznę
sierp ust
i ślad

po miłości
która walczy

zanoszę się na deszcz
burzę

wszystko dookoła

kwitnie
świat wewnętrzny
staje się początkiem
tęczy

niema
słucham
jak płaczą kałuże
w których nie odbija się noc

dwa samotne księżyce
których nigdy nie przygarną
promienie

przenikają mnie
słowa
bez wyrazu
i sny

bez
nocy

jesteśmy z popękanych ścian
skaz drewna
drzazg

jesteśmy kruchą myślą
którą wysyłamy
do siebie
w ciepłych wierszach

nie maczając w tym palców
toniemy od tęsknot

powietrze poprzecinane blaskiem
wracające myśli
cienie

moje mieszkanie jest ciemnością
nie zaglądaj tu
jeśli nie niesiesz mi światła

odmierzam czas klepsydrą mojego ciała
rozsypuje się popiołem

nie myśl że mam doskonałe dłonie
nie znaczą więcej
niż dotyk
zaszczepione gałęzie
w dzikim pniu

spróbuj je oswoić
nim ożyję dymem moich ognisk
i zniknę

szłam dziś do siebie
okrężną drogą

przez las

otuliłam się
zapachem drewna
usta pomalowałam smakiem poziomek
wiatr wplątałam we włosy

utkałam siebie z pajęczych nici
wątłe ramiona
zatopiłam w miękkim mchu

a na każdy dzień miałam dla siebie
bukiet
z jesiennych paproci

byłam muzyką
szumem sosen

pamiętam różne momenty
i wszystkie je chciałabym ująć w słowa

teraz
emocje przeistaczają się w uczucia
te tworzą myśli
kilka kroków mają do słów
jednak chcę zrozumieć

po co

cierpliwie

patrzę na swoją bladą skórę
jest nieco cieplejsza
od chłodnych śniegów
i myślę
- słońce nas nie zmienia
a dodaje nam blasku