nie mówię na głos
nie milczę tym bardziej

tylko po co wplątujesz mi się
- czasem -
pomiędzy świt a mrugnięcie okiem

w długość włosów i krótkość życia tych motyli marnych
w najgorsze cisze stygnącego dnia
gdy uparcie przestawiam wskazówki na przekór gasnącemu niebu

odkąd noc trwa pół dnia
myślę pełnymi zdaniami
a moje słowa
to nów

myśli kotłują się rzadko
jestem daleko od krawędzi popłochu
by wpaść

a jednak zdarza mi się rozwijać dzień biały jak płótno
jak wielkie białe płótno
podarte z dwóch stron nocy

i gubię się w nim
nie ma na tyle słów i mnie
by zapełnić przestrzeń o fakturze kory buka [...]

nastał czas kruchy jak lawenda z jesieni
atrament w złotym piórze
kreśli szorstkość rąk

życie jak łuk tęczy - barwny ślad na chmurze
to jej początek, czy już koniec
gaśnie
pośród dzikich łąk

mam siedem krzeseł w domu
a siedzę na trawie
mam trzy okna
i wzrok wlepiony w ścianę

bo od kiedy wiem że cię nie ma - nie mrugam już prawie
lecz póki jesteś - proszę

zapisz się we mnie

jak atrament

czasem wydaje mi się że wciąż widzę światło
dociera do mnie wówczas
że ten blask jest w moim wzroku
przymykam wtedy oko i nie puszczam więcej wodzy niepewnych spojrzeń

bo nie ma znaczenia co powiesz
na brak pytań każda odpowiedź
znaczy wszystko
i nasze nic

świat zatoczył już koło [...]

po wszystkim przyszła mi zima

jak zwykle

cztery białe pory i piąta
o tobie

wrastałeś w każdą szczelinę
jakbyś tam żył
u zarania
nawet drzazgi nie imały się twoich małych dłoni
tak, jakbyś z tkanek drewna był
gałąź z ich gałęzi

wszędzie byłeś
i stawałeś się powrotem
jakbyś wskazywał mi drogę

idziemy sześć stóp w noc
a do herbaty dodajemy słońce
podchodząc do lustra
zamykamy oczy i widzimy piękno

my, co się topimy w łyżce wody
a pływamy w przestworzach

czerwiec jest od /nie/równowagi
od /nie/pokoju

plącze wiąże a potem prostuje
każe gnać uciekać
zwolnić i się zatrzymać
tylko po to żeby zapytać
- dlaczego stoisz?
biegnij!

czerwiec jest prostym początkiem [...]

podobno w moich oczach niewiele się mieści
a zarys ust nierówny
to od słów zatrzaśniętych za bramą zębów

podobno to nic nie znaczy
podobno to tylko kilka linii na kruchej mapie ciała
gdzie piegi gwiazdy tworzą swoje galaktyki

pełnia człowieka wydarza się przecież nie jeden raz w życiu

o godzinie 1:02 nie chce być ciałem
nie chcę mieć bioder wcięcia w talii brzucha ud długich wlosow

nie chce czuć dłonią ani policzkiem

chcę być głosem i zapachem
słowem albo lepiej

ciszą

nie szumisz już skruszonymi dłońmi

w oczach masz mleczne drogi
do dawno zapomnianych miejsc
dwie czarne dziury

nie wiem o czym milczysz
już nie dopuszczasz mnie do słów
w których plączesz swój własny język

przecież dobrze wiemy
że na samym jego końcu
jesteśmy tą samą tęsknotą

czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

ten zachód słońca
niech będzie tak wyjatkowy

jakby był ostatni

zmęczone słońce
niech odda
tych parę westchnień
i wzruszeń

jakby świeciło pierwszy raz

słowa
niech rozkołyszą się
i przygarbią mnie
znaczeniem

po raz kolejny
-nie do zrozumienia

aż po który brzeg
można wypełnić się brakiem
czy ma kształt naszych lęków

a może jest motylem
żyjącym w brzuchu świata
lekkim drżeniem

brak
to bezbrzeżny ty
i na horyzoncie
ja

gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć