skąd wiatr dziś wiedział
że nie uniosę tych wszystkich myśli
rozwiał je
a przynajmniej tak powiedział

a może mi się tylko przysnił

jestem
surowym klimatem
w którym kwitnę
najpiękniej

pożarem niszczącym
by odradzać
to co prawdziwe

domem
mającym wszystko
by żyć

świat na zewnątrz bieli się
jasnością księżyca
przywołuje stare ćmy
pierwotne
te, których pamięć nieskończona

i ciągle tych samych zdań szyk
te same pytania
o coś czego nie ma
było
ale już nie ma
i nikt nie wie którędy odeszło
który blask
którego księżyca
ulepił z nich odległe galaktyki znaczeń

_do Ciebie

nasza milość ma oczy otwarte
a w nich jak nieproszeni goście
stają często łzy
nieznane
i bywają w nich spojrzenia
jak spłoszone wróble

teraz
pachnie nowym życiem
i zasypiam spokojna
że już nigdy tych oczu
zamknąć nie pozwoli

nie stać mnie na słowa
rozmieniam się w przecinkach
i kropkach
stawiam je jak kroki
wśród traw

z drugim wierszem znikam
za kolejną dolinę

niebo barwione sennym słońcem
na nim kwiaty
wyrysowane wieczornym szeptem

w tym wszystkim ja
i moje ciepłe dłonie
które głaszczą najpiękniejsze myśli
o Tobie

Synku

zawisły baldachimem na smukłych drzewach
ulotne i nieuchwytne

skrywały coś
albo wręcz przeciwnie
na przekór ludzkim tajemnicom
mówiły najprościej o spokoju
najszczerzej o ciszy
najprawdziwiej
o sile

lubię patrzeć w okna
w których odbija się słońce

nie domykać
szyb w samochodzie
i czuć
jak jazz wylewa się po szybie
na chodniki

lubię
na luźnych zapiskach męża [...]