znów stoję na baczność
pełna niemiłości

ubrana w milczenie
wyrzucony skrawek zaschniętych słów

utkana z codzienności lasu i deszczu
zamykam otwarte przestrzenie
zgaszoną powieką

już się nie boję i nie śnię
bo po co
budzić się u nie swojego boku

biorę łyk gorącej kawy
czuję na skórze wrześniowe powietrze

znów założyłam na siebie niebo
i twarzą przy ziemi
jak jaskółki
zapowiadam deszcz

biorę łyk ciepłej kawy
widzę dumne drzewa
tkwiące w leniwym upojeniu napęczniałym końcem lata [...]

moja wierna towarzyszko
oblewasz mnie światłem księżyca
wpadającym przez szparę zasłon

przesuwasz po niebie ciężkie obłoki
a ja znów gasnę w czarnej pościeli
z jej fałdów
niczym snów linii papilarnych czytam
że niewiele jest gorszych od ciebie
i nikt nie chce być tam gdzie akurat sie przytrafiasz

zabierasz albo oddajesz mi mnie
już nie wiem i tą niepewnością
przeszyta na wskroś ciągle proszę
byś gwiaździstą noc z moich łapczywych dłoni
uwolniła

zdarza się
że jestem
lekkością zmierzchu

spaceruję wtedy boso
po łąkach
falowaniem sukienki
kołyszę kwiaty do snu

cichymi zachwytami
budzę pierwsze nocne motyle
obserwuję krąg nowego
niekończącego się
życia

choćbym chciała
nie uginać wielkich traw
istnieniem
a
wiosny i lata
przebyć bezszelestnie

i tak
jak jesienny liść
ukruszę się jeszcze
w subtelnych słów
uścisku