czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

ten zachód słońca
niech będzie tak wyjatkowy

jakby był ostatni

zmęczone słońce
niech odda
tych parę westchnień
i wzruszeń

jakby świeciło pierwszy raz

słowa
niech rozkołyszą się
i przygarbią mnie
znaczeniem

po raz kolejny
-nie do zrozumienia

aż po który brzeg
można wypełnić się brakiem
czy ma kształt naszych lęków

a może jest motylem
żyjącym w brzuchu świata
lekkim drżeniem

brak
to bezbrzeżny ty
i na horyzoncie
ja

gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć

pytam
czy potrafię się zatrzymać
swoim nogom zabrać drogę
dłoniom dotyk

i znów
czy potrafię na chwilę umrzeć
bo zabrać to co prawdziwe
to jak zabrać życie

nie odpowiem sobie
ja to wiem

umrzeć można na całe życie

zazdroszczę
że motyle twoich ciepłych słów
siadają teraz na cudzym ramieniu

twoje ciepłe dłonie
odkrywają mapy innych rąk

że spojrzeniem zaglądasz w nie moje głębiny
czerpiesz z innych źródeł
choć moje dawały kiedyś życie

zazdroszczę
że spotyka cię w życiu piękniejsze

choć miało nie spotkać

biegłam w nagie ramiona drzew
udeptanymi przez dzikie zwierzęta
ścieżkami
ich zawiłość była obrazem mojej duszy

kryłam się w suchości traw
głębi arterii kruchości
a na wietrze falowało moje wnętrze

promienie światła nieskończone
kładły się na górach
i oplatały gęste lasy
jak włosy moje
twoją ciepłą dłoń

mogę zostać na zawsze

być dziką rzeką
w której będziesz się przeglądać
chłodzić spracowane dłonie

mogę być górskim wiatrem
który zamyka oczy
dając wyciszenie i czas
który ponoć wszystko leczy

mogę być tą jesienią
nieszczęsną
o zapachu złotych liści i ognisk
które ogrzeją Cię w najzimniejszą z zim
i nie zgasną

mogę być
tym samotnym drzewem
na które spojrzysz by poczuć

obiecuję ci
będę tlić się
w najczulszym ze wspomnień