Jestem tu, całkiem mała.
Ty jesteś obok, całkiem duży.
Wiem to.
W każdym tego słowa znaczeniu.
Wzdłuż, wszerz, pod każdym kątem.
A teraz jestem tu.
A Ty jesteś tam.
I przez to czuję się jeszcze mniejsza.
Ale jest lepiej.
Chociaż dzień bez Ciebie, to jak tydzień na pustyni.
Bez wody.
To takie dziwne uczucie.
Mieć kogoś, ale nie mieć.
I powiedź mi kochanie jedno.
Mam Cię?

Każdego dnia budzę się z nowym podejściem to życia, to całkiem tak jak gdyby moje życie każdego dnia się zmieniało. Jakbym przeobrażała się z dziewczynki w kobietę pełną pragnień. Jakbym z pojedynczych miłostek wyrosła i pragnęła szalonej miłości. Pełnej pożądania i pragnień stosunkowo dyskretnych.

Może lepiej będzie posprzątać w szafie.
Może lepiej przetrzeć kurz z lampki.
Może lepiej lodów kilo zjeść.
Może lepiej ukryć swój wzrok.
Może lepiej zapomnieć, że jest ktoś, kto nie powinien istnieć.

A gdyby tak nocą na niebo popatrzeć.
Księżyc zgasić i gwiazdy zgasić.
Lampkę nocną zapalić i oddać się rozkoszy.
A gdyby tak słowik nie śpiewał z rana.
Sarny z lasu zniknęły i mrówki na polach uciekły.
Co by było gdyby świat przestał być światem.
Nic by nie było.
Zło i dobro mieszałoby się w polu.
A pola by przecież nie było.