Kocham Cię, gdy o poranku
budzisz mnie zaspaną.
Patrzysz w moją buzię
- w Tobie zakochaną . . .

Kocham Cię gdy marudzisz.
I nawet, kiedy radość na chwilę gubisz.
Lecz gdy się rozpromieniasz,
to całe me życie w radość zamieniasz.

Kiedyś byłam drażliwa.
I bardzo nieszczęśliwa.
Bałam się wciąż o jutro,
bywało mi często smutno.
Leczyła swoje rany,
na jedyny mi sposób znany
- u psychiatry . . .
Sposób, niby łatwy.
On ludzkie leczy dusze,
a ja . . . Przeżywałam katusze.

Teraz w szafie wisi suknia biała.
Ach, jaka ona doskonała.
I choć boję się o jutro,
już mi nie jest ciągle smutno.
W twych ramionach szukam siły . . .
Ty mi dajesz szczęście miły.
I wróciły mi marzenia.
Takie . . . Od niechcenia.

Jestem dziś Ofelią,
cierpię w miłości.
Tragiczną Ofelią,
nikt mi nie zazdrości...
Sama Cię odrzuciłam,
bo bałam się błogości
i choć Cię tym zasmuciłam,
to nie chcę niczyjej litości.
Od dziś jestem Ofelią,
cierpię w samotności
serce me zdobyłeś rebelią,
wytrwałeś w wierności.

Na imię mi Ofelia,
rzucę się w wody otchłanie
i choć cierpienie uskrzydla,
nic ze mnie nie pozostanie.

A może nie?
Może jest inne rozwiązanie?

Łza, jedna
taka bezwiedna
spływa powoli
sama w swej niedoli,
po policzku mym
w rzekomym
niezadowoleniu,
kaprysie , niespełnieniu.

Czy odmieni mój los
gdy zapłaczę w głos?

Gdyby mogła tak
jak na wolności ptak
łza szczera
- nienaganna maniera,
powiedzieć stróżowi,
mojemu aniołowi
najskrytsze me marzenia,
te nie do spełnienia.

Byłam wiosenna, piękna, promienna.
Plotkować lubiłam, byłam taka zmienna.
Szaleństwo we mnie bywało,
głupich rzeczy zrobiłam niemało,
o księciu z bajki marzyłam.
w JEGO słowa zawsze wierzyłam...
Potem przyszła moja choroba,
mego życia wątła ozdoba
- zabrała wszystko co kochałam,
jak najeźdźca spustoszyła to co miałam.
W sercu pozostawiła pusty znak,
dusza - tak jak w klatce ptak
wydała okrzyk rozpaczy...
- Cicho, bo ktoś jeszcze zobaczy
jak bardzo cierpisz mała
(mówi moja matka wspaniała),
a ja ze spuszczoną głową,
staję się kaleką, niemową...
Coraz bardziej się zamykam,
z życia ciągle umykam,
i choć ten wiersz jest pokręcony
to mój świat też jest wywrócony,
do góry nogami - taki los,
po co dzielić na czworo włos?