Jestem, chociaż mnie nie ma.
Szukam, chociaż jest na wyciągnięcie ręki.
Zakładam szklaną maskę, uciekam od rzeczywistości.

Mówię to, czego nie myślę.
Myślę to, czego nie mówię.
Kocham, choć nienawidzę.
Nienawidzę, chociaż kocham.

Pragnę i odrzucam.
Podniecam obrzydzając.
Uzależniam, będąc jedynym remedium.

Wzrastam opadając.
Zakwitam usychając.
Żyję umierając.
Kocham nie kochając.

Rzucam się.
Miotam.
Wbijam palce pod skórę.
Kruszę wosk, który zalepia moje żyły.

Spoglądam Ci w oczy.
Jesteś piękna.
Tak niesamowicie piękna.
Obrzydzasz mnie.

Podpalasz knot świecy.
Nachylasz się nad moją raną.
Wlewasz w mą ranę ciepłą ciecz.
Śmiejesz się ironicznie.

Zaciskam pięści.
Powstrzymuję krzyk.
Szukam bezpiecznego punktu.

Podpalam ściany.
Rozpruwam wnętrzności myśli.
Wiruję pośród płomieni.

Przeklinam świat, który stworzyłem.

Bezdech.
Dławię się degrengoladą.
Wypełnia mnie marazm.
Rozpalam lód.
W chłodzie ognia szukam pocieszenia.
Spijam resztki światła.
Pozwalam by ogarnął mnie mrok.

Rozcinam swoją duszę.
Nie ma dla mnie nadziei.

Urwane w pół słowa zdanie
Niedopalony papieros
Gotująca się woda na gazie
Herbata, która już dawno wystygła
Zatrzymana w locie łza

I tylko ten tępy dźwięk ciszy

Gnamy w tej rozpaczy
Pełni smutku i żalu
Błądzimy, jak ten wiatr w polu
Bez celu

Unikamy szczerych spojrzeń
Unikamy szczerych odpowiedzi
Boimy się odrzucenia
Boimy się bólu

Zapominamy już, jak to jest
Być kwitnącym krzewem róży

Co się z nami stało
Z nami, prostymi ludźmi
Co się stało z naszymi umysłami,
Naszymi uczuciami

Zatraciliśmy resztki człowieczeństwa
Kroplami deszczu na asfalcie
Pustymi rozmowami z nieznajomym
Zapyziałym spojrzeniem

Oto karma dla naszej duszy

Kreślę krwią Twój portret
Łzawymi potokami rozcieńczam kolor
By nadać cienie
Byś była zadowolona

Byś była łaskawa.

Chłód.
Przeszywający każdy zakątek mojego ciała.
Zdrapuję z siebie szron, choć nie widzę jego końca.
Polewam się wrzątkiem, by czuć. Bezskutecznie.

Odcinam żyły od lodu, wierząc, że może jeszcze je uratuję.
Sople wbijają się w me skronie, wiercąc mi potężne dziury w mózgu.
Pozostał tylko ból.
I resztki nadziei.

Żywię się ochłapami śniegu.
Tonę w marazmie mrozu.
Staję się figurą z lodu.
Lodu, którego nie da się rozpuścić.

Rysowane w piasku zdjęcie.
Szum fal rozbijających się o wybrzeże.
Zwolnione tętno.
Niema pustka.

Podejdź do mnie.
Obejmij mnie swoim wzrokiem.
Przecież wiesz, że nie lubię zapachu Twojego ciała.
Przypomina ono dni, kiedy błąkałem się po cmentarzach.
Szukałem Ciebie.
Podejdź do mnie.
Otul mnie Twoim całunem.

Spoglądając w dal, tak jak w dal spogląda orzeł wypatrując swej ofiary,
Ujrzałem Twoją postać, nieskazitelnie piękną i delikatną.
Kruchą i twardą zarazem.
Byłaś skąpana w szaleńczych barwach kolorów.
Zarazem groźna, jak rozpętana wichura, skromna i bezbronna, jak płonący knot świecy.
Stąpałaś delikatnie po ostrych kosmkach trawy, które kaleczyły Twoje stopy, nie zostawiając jednak na nich śladu.
Twoje włosy wymuskane słońcem, były jak jedwabny szal, którym chroniłaś swą smukłą i bladą szyję.
Błękit oczu powalał wszystkich z nóg, a blade lico budziło fascynację i przerażenie.
Zabierałaś ze sobą wszystkich, po których wychodziłaś ze swej otchłani.
Nikogo nie oszczędzałaś...
Teraz, idziesz po mnie.