Cierpię na pewną przypadłość
znaną pod nazwą czarnomyślenie,
nie jest chorobą poważną
chyba, że się zejdzie
z innym schorzeniem.
To drugie ma istotnie coś wspólnego
z bólem umysłu i duszy,
a ciało wobec niego
poczyna straszliwie się kruszyć.
Wszystko niby działa jak powinno,
o czym czasem
ktoś wspomni niecierpliwie.
Jednak zatrzymało się
pewne wahadło,
a bez jego pracy
czas już nie żyje.

Odbiegłam myślami gdzieś daleko,
wciąż nie wiem czy to gorsze,
a nuż lepsze miejsce.
Zdawać by się mogło,
że trochę tu brudno i ciemno,
ale czy nie takie jest właśnie
moje wnętrze?
Wszelkie paskudztwa
ciała oraz duszy,
odgórnie ustalone
i przez wszechświat mi dane.
Zostaje jedynie uznać je za swoje,
taką nieodłączną
chociaż ohydną cząsteczkę.
Nie ma co się nad nimi rozczulać,
dopóty czysty mam umysł i serce.

Blada na tle społeczeństwa,
czasem dziewczynka,
a chwilami kobieta.
Raz z sercem
o intencjach najczystszym,
w gorszych momentach
wrak człowieka.
Władczyni czerni i bieli
z czarną dziurą
ulokowaną gdzieś w duszy.
Człowiek powstały z kamienia,
który za łatwo daje się kruszyć.
Przemierza ulice w czarnym płaszczu,
co zapewnić ma jej
poczucie niewidzialności.
Ona nie jest kimś,
to tylko waląca się świątynia
przyszłości i teraźniejszości.

Właściwie czasami wątpię
czy trafiłam we właściwe czasy,
we właściwe miejsce.
Co dziennie muszę upewniać
samą siebię, że to wszystko
jest z jakimś sensem.
Zawsze przed snem,
tłumaczę sobie w głowie,
że zrobiłam to i tam to,
ale z upływem dni zdaje się to
jakąś błędną układanką.
Każdego ranka na nowo jest pustka
i ponownie do słuszności tego wszystkiego przekonać się próbuję.
Istnieją rzeczy, w których znajduję przyjemność, ale to tylko tyle,
nic więcej los mi nie oferuje.

Serce mi pokrzepia niebo malowane,
obłoki jasne, ciemne
niedbale przez wiatr poszarpane.
Promień światła słonecznego
udaje księżyc, oświetlając ziemię blaskiem nie złotym, a srebrzystym.
Realizm w achillesowej pięcie
mi cierniem, świst wiatru
orędziem uroczystym.

Za oknem tak szaro i buro,
pod głową poduszka,
a w niej białe pióro.
Szare kartki rozliczeń, z przed wczoraj,
z przed miesiąca, z przed tygodnia
dręczą mój umysł, jestem głodna.
Niedosyt mi czegoś w środku,
czy cielesnego, czy mentalnego,
może i jednego, i drugiego.
Dla mnie ziarenkiem grochu
pod materacem wszelkie dzienne mary,
jak już zamknę oczy,
tylko dziwy, koszmary.
Ten pozorny porządek
zdołały opleść pajęczyny,
a zniszczyć jest mi je ciężko
bez wyraźnej przyczyny.
Czarny kot siedzi na kamiennym płocie, jedynie spoglądam,
a już czuje jego futerko pod palcami,
gdy dostatecznie się skupię
zostanie mi świat,
ten wyłaniający się z ciemności, własnego projektu, wyimaginowany.

Żaden ze mnie motylek,
raczej larwa co siedzi w kokonie.
Doprawdy wszelkie zmory,
humory to koniki moje.
Spotykam się z nimi notorycznie,
ale raczej unikam słodyczy,
więc nie przy kawie czy cieście.
Częściej wpadam na nie
we własnym domu lub na mieście.
Czuję pod skórą skrzydełka,
lecz takie te moje życiowe nastroje,
że nie wiem kiedy
to co najlepsze zdoła się przebić
przez popełniane błędy
i różnorakie niepokoje.

Obumierają we mnie emocje
zlewając się w jedną,
obumiera we mnie
poczucie sensowności.
Nie znam już nawet
własnych wartości.
I tak dzień za dniem
do ostatecznego upadku
lub tymczasowego powstania
zaciskam zęby byle by trwać,
z gulą w gardle przełykając
własne sprawozdania.

Gdy słońce wstawało wcześnie
i kładło się późno.
Żar z nieba próbował
nas znużyć na próżno.
Nurkowaliśmy w jeziorze
mając w poważaniu
całą resztę tego dziwnego świata.
Piłam lemoniadę z lodem i miętą. -
Takie ostatnie wspomnienie lata.

Odsłaniałam zasłony,
wypatrywałam przez okno,
w drzwiach otwartych na oścież stawałam, gdy już nadeszło
mało zmysłów nie postradałam.
Miało być promieniem słońca,
kubkiem rozgrzewającego napoju
dla duszy, okazało się śnieżycą,
śnieg prosto w oczy prószył.
Nic nie widziałam i nie wiedziałam, dziś umysł wciąż leczy się z tego.
Z woli serca nie potępiłam
dla dobra jego i swego.
Powiesiłam dzwoneczek na ganku, staram się nie myśleć sępliwie.
Gdy zadzwoni,
nim otworzę pierw zerknę
dyskretnie, podejrzliwie.

Ahh... ciepło
Ahh... herbatka -
miód, cytryna.
Tam gdzieś w kącie stoi dynia.
Na dworzu gruntowne zachmurzenie
lecz w kałużach
kolorami obsypanych
drzew są cienie.
Wiatr wieje,
szarlotka kusi zapachem
stojąc na stole.
I jak nie cenić jesieni,
gdy tak pięknie to wszystko
ma dusza chłonie.

Wiem, że to niezbyt realne,
ale czuję jakbym w płucach
miała kamienie.
W środku coś mi tak paskudnie ciąży
lecz oddycham
walcząc z umysłu omdleniem.
Wszystko mi niby obojętne,
lecz wystarczy urywek obrazu,
jedno wspomnienie,
a wtedy objawia się żal
i samozawiedzenie.
Bliscy sercu, a w perspektywie obecnej bardzo odlegli,
jakby ktoś spuścił kurtynę
albo z upływem czasu
ich twarze wybledły.
Tak mi szkoda, chcę coś zrobić
jakoś ten bezdech i bezsłów zakończyć, odsłonić zasłonę, odetchnąć,
znów składnie operować słowami.
Na razie jednak jest za wcześnie,
więc opleciona od zewnątrz
i wypchana od środka bezmyślnością
oraz tym co niewypowiedziane
zawinę się w koc, zmrużę oczy
senną nijakością hamując żale.

Nadejdzie blady świt
z gęsią skórką na ramionach
oraz gęstą chmurą na dworzu
przez którą horyzont zanika.
Kropelki na szybkie
ustawiać się będą sznurem,
a budzik pocznie dręczyć
wciąż sennego człowieka.
Usta ułożą się w grymas,
wzrok nieobecnie zawiśnie
na ścianie. [...]

Są takie wieczory gdy uśmiech przychodzi łatwo.
Zapalam świeczkę, otwieram książkę
i tak mi jakoś rozkosznie, tak spokojnie.
Wszystko na swoim miejscu.
W radiu zaczyna lecieć
jakaś stara piosenka,
czuję jakbym cały świat miała w rękach.
Przeciągam się jak kot
legnąc w fotelu.
Nucę pod nosem, strony przewracam,
chociaż czasami gdzieś myślą uciekam.
Tak mi lekko bo wtedy wiem,
że życie jest jak rzeka.

Jest tyle spraw - ważnych i istotnych.
Tak wiele myśli w głowie przewrotnych.
Nie mogę powiedzieć,
że nie spodziewałam się tego.
W sercu pytanie -
skąd w ludziach tyle złego?

Czy nie jesteśmy jednym gatunkiem?
Konkretnym, tym samym
choć różnym w obyciu stworzeniem,
a jeden drugiemu
zadaje ból niezrozumieniem.

Czy tak trudno okazać trochę poszanowania?
Dać wolną drogę i niech sam człowiek swym losem kieruje.
Wszyscy winniśmy być równi
lecz nie ogólnie ujętym tłumem.
Wiele jest do prawdy wśród ludzi różnic,
jednak żadną one dzielącą granicą,
tylko zupełnie przyjaznym wyróżnieniem - aby na ulicach na zbyt
nie zlewały się ze sobą cienie.