Czy wciąż jestem sobą, gdy płaczę?
Czy wciąż jestem sobą, gdy robię,
co mi karzą, choć wolałabym inaczej?
Czy dalej mogę siebie nazywać
tym samym imieniem,
gdy jestem tylko na papierku?
Czy musiałam teraz upaść,
by kiedyś stać się wielką?

Już dawno spadły z drzewa płatki
i swoje zrobił czas.
Poczułam wiatr we włosach
i płomień niby zgasł.
Rozsądek przybył z północy
i ukoił rozgorzałe serce,
a teraz znowu chcę, i nie chcę więcej.
Coś się tam w środku ostało,
a owoce leżą pod drzewem przygniłe,
walczę ze sobą by ich nie podnieść
i zasmakować znów
chociaż przez chwilę.

Dwie skrajne emocje bazowe,
jeśli chodzi o relacje międzyludzkie
to miłość oraz nienawiść,
niby różne, a obie okrutne.
Żadna z nich nie oszczędza człowieka, wyciąga na wierzch rządze,
zabiera kontrolę,
a później istota ludzka
ląduje z głową na stole.
Za ciężkie są myśli,
co się w niej kotłują,
bezmyślnymi słówkami
na wierzch ulatują.
O to i widmo na pustyni,
droga przez nie wcale nie taka łatwa,
bo często upragnione źródełko
tak naprawdę nim nie jest,
to po prostu kolejna piaskowa zaspa.

Zamknąć w szkatułce,
zakopać - niby posłać do grobu,
kluczyk rzucić za siebie
i po prostu iść do przodu.
Serce wciąż pogniecione,
jak te uczucia spisane na kartce,
a rozum i emocje
w nierównej stają walce.

Cenny jest oddech nade wszystko,
lecz czasem człowiekowi w piersi
ciąży nawet tchnienie,
chce on ścisnąć wnętrze jak balonik,
przynieść fałszywe ukojenie.
Zwinąć się jak mięczak w skorupie
odczuć nędzę ludzkiej istoty,
wykrzyczeć w poduszkę ból
niesiony przez kaleczące serce ciernie
i przez chwilę nie myśleć,
co będzie potem.

Spadną kiedyś krople z nieba,
oczy przetrze cały świat
i się dowie każdy
jak wiele popełniliśmy gaf.
Wtem też zgasną latarnie na ulicach,
nastanie wieczny niepokój i szarówka,
a wtedy nawet uparty uwierzy,
że to nie były tylko słówka.

Z nagła coś się kończy,
a coś innego zaczyna,
tak dziwna jest
ludzkiego żywota linia.
Opadają kolejne warstwy,
świat nowych barw nabiera,
a morze perspektyw i lęków
przed człowiekiem się rozpościera.
Gasną światła bezpieczne, domowe,
wszystko się wali na głowę,
a z odmętów bezdennych zwątpienia
nie każdy tak łatwo się wydziera.
Na horyzoncie niewyraźne lśnią punkty, taka to dziwna nadzieja,
że jutro wstanie nowy dzień
i się istota ludzka pozbiera.

W cieniu drzew wysokich gnie się tak,
mały, niepozorny - przyszły Lasu Pan.
Taki wiotki, nędzne gałązeczki,
znosi cierpliwie swój los -
dzisiaj cichy skrzat,
a jutro Wielki Ktoś.

Za dużo się dzieje na nieboskłonie,
wiją się, ciemnieją i warczą chmury.
Nagle grzmotnie, deszcz chluśnie,
a wkrótce potem wiatr zrobi dziury
w ciemnej chuście.
Obłoki popłyną dalej,
nikt ich o wolę nie zapyta,
wyzute z łez kłębić się znów będą
jak sadze w wylocie kominka.
Coś chuchnie i gdzieś znikną,
nikt nawet nie wspomni.
Poszarpane, wymięte skrawki
- niby ludzka dusza.

Moje serce jak malina na krzaku,
obija się o własne ciernie.
Rozum niby trzeźwy
lecz myśli mu niewierne.
Spływają krajobrazy dnia,
gdy tak często przychodzi słota.
Pędzel w niepewnej dłoni drga,
próbuje odmalować to,
co zniszczyła niepogoda.

Śnieżnobiałe kwiatki
wiatr z drzewa zrywa,
niknie niewinność piór anielskich,
w kałuży się ta jasność rozpływa.
Zanika i wnet nastają szarości,
biedny nie kwiatek, a człowieczek
powoli przepada w dorosłym świecie.

Białe kwiatki wpleść we włosy,
sunąć dłońmi po źdźbłach traw.
Malować świat odmienny, piękniejszy,
niby nowy, co otaczał nas od lat.
Przetrzeć oczy, wodą w twarz chulusnąć
i dostrzec, że za oknem
jest coś ciekawszego
niż ekran czy lustro.
Rozmarzyć się za wsze czasy, spoglądając w błękitną głębię wszechświata, nie zrażać się deszczem
i na snopek siana wdrapać.
Posiedzieć nad wartką rzeczką,
psa za uchem podrapać,
by później śnić spokojnie,
złych myśli z wieczora nie łapać.

Bielą się i różowieją w sadzie gałązki,
nieśmiałe rozwijają leniwie swe pączki.
Czasem dmuchnie mrozem -
pan gospodarz w postrachu,
a potem znów się kąpią drzewa
w słońca gmachu.
Ciągle coś gdzieś ćwierka, lata, bzyczy,
przelewa się więcej w życiu słodyczy.
Już się skrapla esencja
czegoś kuszącego -
dni letnich i czasu wolnego.

Bo to uczucie jest jak czekoladki -
słodkie, wykwintne, a w nadmiarze mdlące.
Uzależniają one raz posmakowane,
człowiek pragnie więcej i więcej.
Potem przychodzi rozczarowanie,
gdy zostaje ostatnie serce
w bombonierce.
Żałuje się później tej zachłanności
lecz na błędach nie uczy wcale.
Musi przyjść ten kolejny raz, a w nim:
rozkosz, wątpliwość, nowe rozważanie.

Ludzie jak wierzby płaczące,
oczywiści w swych rozterkach
lecz skryci.
Umysły krępowane i rozciągane
na wsze strony,
milczą cierpiące niby mnisi.
Nie chcą kolejnych jarzm na ramiona,
boją się opomnieć
wobec czegoś wyższego,
walczący do końca
choć wielokroć spisywani na straty - dzieci celu wielkiego.