W cieniu drzew wysokich gnie się tak,
mały, niepozorny - przyszły Lasu Pan.
Taki wiotki, nędzne gałązeczki,
znosi cierpliwie swój los -
dzisiaj cichy skrzat,
a jutro Wielki Ktoś.

Za dużo się dzieje na nieboskłonie,
wiją się, ciemnieją i warczą chmury.
Nagle grzmotnie, deszcz chluśnie,
a wkrótce potem wiatr zrobi dziury
w ciemnej chuście.
Obłoki popłyną dalej,
nikt ich o wolę nie zapyta,
wyzute z łez kłębić się znów będą
jak sadze w wylocie kominka.
Coś chuchnie i gdzieś znikną,
nikt nawet nie wspomni.
Poszarpane, wymięte skrawki
- niby ludzka dusza.

Moje serce jak malina na krzaku,
obija się o własne ciernie.
Rozum niby trzeźwy
lecz myśli mu niewierne.
Spływają krajobrazy dnia,
gdy tak często przychodzi słota.
Pędzel w niepewnej dłoni drga,
próbuje odmalować to,
co zniszczyła niepogoda.

Śnieżnobiałe kwiatki
wiatr z drzewa zrywa,
niknie niewinność piór anielskich,
w kałuży się ta jasność rozpływa.
Zanika i wnet nastają szarości,
biedny nie kwiatek, a człowieczek
powoli przepada w dorosłym świecie.

Białe kwiatki wpleść we włosy,
sunąć dłońmi po źdźbłach traw.
Malować świat odmienny, piękniejszy,
niby nowy, co otaczał nas od lat.
Przetrzeć oczy, wodą w twarz chulusnąć
i dostrzec, że za oknem
jest coś ciekawszego
niż ekran czy lustro.
Rozmarzyć się za wsze czasy, spoglądając w błękitną głębię wszechświata, nie zrażać się deszczem
i na snopek siana wdrapać.
Posiedzieć nad wartką rzeczką,
psa za uchem podrapać,
by później śnić spokojnie,
złych myśli z wieczora nie łapać.

Bielą się i różowieją w sadzie gałązki,
nieśmiałe rozwijają leniwie swe pączki.
Czasem dmuchnie mrozem -
pan gospodarz w postrachu,
a potem znów się kąpią drzewa
w słońca gmachu.
Ciągle coś gdzieś ćwierka, lata, bzyczy,
przelewa się więcej w życiu słodyczy.
Już się skrapla esencja
czegoś kuszącego -
dni letnich i czasu wolnego.

Bo to uczucie jest jak czekoladki -
słodkie, wykwintne, a w nadmiarze mdlące.
Uzależniają one raz posmakowane,
człowiek pragnie więcej i więcej.
Potem przychodzi rozczarowanie,
gdy zostaje ostatnie serce
w bombonierce.
Żałuje się później tej zachłanności
lecz na błędach nie uczy wcale.
Musi przyjść ten kolejny raz, a w nim:
rozkosz, wątpliwość, nowe rozważanie.

Ludzie jak wierzby płaczące,
oczywiści w swych rozterkach
lecz skryci.
Umysły krępowane i rozciągane
na wsze strony,
milczą cierpiące niby mnisi.
Nie chcą kolejnych jarzm na ramiona,
boją się opomnieć
wobec czegoś wyższego,
walczący do końca
choć wielokroć spisywani na straty - dzieci celu wielkiego.

Więcej niż gwiazd na niebie,
więcej niż wiosną kwiatów,
jest w moim życiu
ludzkich dramatów.
Skąd się to bierze,
sama już nie wiem,
ale niesie ze sobą
samotności potrzebę.
Gdyby tak drzwi zaryglować,
zasłonić okna, chwycić tylko
pasje pod pachę i niby to żyć,
z własnymi problemami
oraz strachem.
Późnym wieczorem jedynie,
przemierzać opustoszałe ulice,
zaciskać dłonie na rękawach płaszcza,
patrzeć na światła - istnienia tablice.

Strach przesiąka aż do kości,
nieproszony w sercu gości.
Dech zabiera ten leciutki,
w ociężeniu niesie skutki.
Krwawi wargą z nerwów szarpniętą,
kłuje myślą przykrą, pełną lęku.
Połyka odwagę i usta sznuruje,
a ja patrzę w oczy innych ludzi,
a potem we własne
i wciąż nic nie rozumiem.

Wszystko na około aż krzyczy,
że upadam choć rzekomo
wcale mi tego nie życzy.
Dopytuję - dlaczego?co dalej?
A radź se Pani sama z tym żalem
coś go wyhodowała.
Obudź się! Przestań chodzić osowiała!
Zaciskam ręce,
za okno rzucając spojrzenie,
bięgnę zawalczyć
o własne postanowienie.
Uzbroić umysł przemęczony,
by działać zaczął adekwatnie,
a potem siadam znowu przed ekranem ,
myśląc tęsknię tylko o tym,
kiedy w końcu zasnę.

Za każdym razem,
gdy grunt pod nogami się kruszy zmuszona jestem
przesiedzieć swoje we własnej głuszy.
Ciężko tu o ucieczkę,
trzeba podjąć współpracę
i nie lękać się wypłynąć
na nieznane wody.
Wszystkie niezbadane oceany
niosą nadzieję - są jak słońca wschody.

Ludziowstręt mi się załącza,
gdy przychodzi ta chwila
nieznośnie męcząca.
Ktoś wtem ponagla, oczekuje,
a mnie od tego coś w głowie pulsuje. Padłabym wtedy bezmyślnie
na cokolwiek, co unieść mnie raczy
lecz brak już wymówek na to otępienie -
bez pracy nie ma kołaczy.

Nie poda dłoni starsza siostrzyczka,
gdy wnętrze me zacznie się budować
zupełnie odmiennymi
niż za jej czasów stylami.
Cierpliwie wytłumaczę, zapłaczę,
by odejść potem 
z zaciśniętymi pięściami.
Rozluźnię dłonie w samotni,
utulę wnętrze własnej duszy
i żałować wtem będę,
że obyczaju w tym kraju
sam człowiek nie ruszy.
Stoi ta skała między nami,
jak dzielić raczyła przez wieki
już nie jedno serce.
Przykro mi strasznie
i właśnie zacieram ręce,
by popchnąć ten kamień,
tak jak on popychał wcześniej
wielu do czynów okrutnych.
Dołącz proszę swe dłonie,
niech lud kolejny nie doświadcza
na tle tego głazu kłótni.

Coś miało się zacząć,
więc co dzień
spoglądałam przez okno
lecz ulica zwykła świecić pustkami.
Karmiłam ochłapami z wyobraźni narastający głód,
który pragnął Twojej uwagi.
Trułam się tym wszystkim -
z czasem nagromadziło się
dużo skrajnych emocji.
Dzisiaj uśmiecham się do Ciebie,
bo odcięłam czułe myśli
i plany przyszłości.