Czułem ten nienazwany przymus, który dosłownie osaczał mnie każdego dnia...Czułem zimne macki wspomnień na swoim ramieniu i głos zaklęty w biciu obcego serca. Zapomniałem i zapominałem aż do dzisiaj! Wstałem pchany czymś czego już nie potrafiłem nazwać co wywoływało ból, który miał już dawno temu zetrzeć się w proch i zniknąć...
Nie mogłem się poddać i uwierz Mi walczyłem...wypierałem z siebie całe swoje życie aby na nowo móc żyć.
Boże jesteś obok mnie a ja znowu sięgam na dno swojego piekła...Budzą się moje lęki zrywa się ze snu reszta mojego życia. Tak bardzo chciałem nie czuć Ciebie...jednak zajrzałem w zakazane miejsce i stało się jaśniej w mojej duszy i ciemniej w moim sercu. Poprzebijałem się boleścią, która miała być słodyczą i otworzyłem na oścież szufladę wspomnień z mojego wczorajszego życia. Nie znalazłem tam nic jedynie lata, które miały trwać wiecznie.
Napisałem do Ciebie a tak naprawdę każdego dnia na tablicy swojego serca wydrapuję do krwi słowa, których nigdy nie usłyszysz...Jest mi źle..

Kiedy wstałem w środku nocy, jedynie latarnie z oknem rzucały wykrzywione cienie na chodnik.Długo tak stałem wpatrzony w puste ulice bez codziennego gwaru, bez życia. Nie docierało do mnie nic oprócz ciepłego, lepkiego bólu pod stopami.
Miałem roztrzaskaną szybę a zimny wiatr niezdarnie poruszał brudnymi firanami wspomnień.Nie mogę spać powiedziałem sam do siebie...jakby czekając na odpowiedź. Jedynie puste słowa odbiły się cicho od ścian i utkwiły w moich ustach. Zastygłem jak posąg z antycznej baśni i czekałem sam nie wiem na co?
Myślami już dawno byłem w innym miejscu, chciałem tam zostać za wszelka cenę, którą przyszłoby mi zapłacić. Mogłem zawsze się wycofać i wrócić do miejsc gdzie czas płynie innym brzegiem tej samej rzeki.Bałem się zrobić ten pierwszy krok w mrok, bałem się tego co mogę tam spotkać.
Przeszedłem jedynie przez dziurawy most i stanąłem przed rozbitą szybą czyjegoś marnego życia.