Przebaczam cieniom nierówne potyczki,
gdy nie potrafią minąć pierwowzór.
Na krótkie światło zrzucają winę,
a przecież tylko wciąż się spóźniają.

Są niemoralne-wszędzie obecne,
krzywym zwierciadłem naśladują.
Poczekam na nie w skupieniu myśli,
wszak już niedługo, jak się zrównają.

Wtedy odejdą w nieznaną drogę-
odpoczną ciszą w sepii kolorze.
I tylko zdjęcie wspomnieniem rwane
przemówi echem pośród wieczności.

6 lipca 2014

/Biorę zaplanowany-emocjonalny urlop na czas nieokreślony.
Do jeszcze niesprecyzowanego /kiedy/ ponownego spotkania drodzy Cytatowicze/

"Kołyszę to umarłe — i nucę coś przenikliwie niemego

przewijam to umarłe
ogniste koszule — co je chcę zjedwabnić
w czesalni strof"
Latarnik z Faros

Już daje światło młodym poetom
i grób przykryją nowe strofy.
Ktoś się zatrzyma, przeczyta wersy,
bo wszak choć umarł-żyje w pamięci. [...]

ta łza
jest kroplą szczęścia

inaczej smakuje-jest słodka

długo
spływa po sercu
na wieczność chce związać miłość

patrzysz na nią z podziwem
nie możesz się oprzeć pokusie

wycierasz
chusteczką uczuć
przytulasz ciepło i czule

27 czerwca 2014

spojrzeniem
rzuconym z czułością-
nadzieją w niebycie

pachnącą kromką chleba
na głód z pragnień i marzeń

snem bez snu tak oczywistym

zapachem spełnienia
w doznaniach euforią-
wykrzyczaną

słowem w milczeniu
wypowiedzianym sercem

pan Janek ze Złotej ma garbia
śmieje się i wręcz nim szczyci
to taki sposób na życie
kropelkę litości zdobycie

do pracy nie ma ochoty
bo brudna i czas zabiera
ułomność to zaleta
na plecach jego kariera

dziś Jasiek ma małe potrzeby
bo żyje chwilą z opieki
uzbiera palenie z chodników
przepije do chmurek dalekich

spać lubi w międzyczasie
na trawie na ławce gdziekolwiek
zjada co dzień przyniesie
bazary sprząta pokątnie

od rana jest wszędobylski
gdy nie śpi i nie bajeruje
znają go prawie wszyscy
zaczepia się do chałturek

rozpanoszył się całkowicie
wgryza od środka
psuje co już naprawione
po kolei

każdego dnia

wtulony
nie usiedzi cicho
zabija

siłę czerpie z niemocy
niby on a przecież to ona

biała pani istnienia

Usiadł na dworcu, ukrył zmęczoną
przeszłością twarz w brudnych dłoniach.
Wczoraj jeszcze delikatnych, dzisiaj
szukających ciepła.

Nie płacze już, czas wysuszył spojrzenie.
Koszula w sałatce z pomidorów, które znalazł.
To nic, że miekkie - i tak nie ma zębów,
więc wyssał, co najlepsze.

Stąd ma widok na dom. Tamten, gdzie dzieci
wesoło podskakiwały, łapały za rękę.
Zabrakło przytulenia, radości serc.
Zniszczył wszystko, alkohol zabrał miłość.

Widuję go codziennie, w tym samym miejscu,
jak wzrokiem śledzi rodzinę. Nie wiem,
co myśleć. Więc milczę.
Przy ławce zostawiam pomidory.

chciałem pobiec
na wprost tak przed siebie
byle do przodu

nie potrafię jednak butów założyć
na dziurawe skarpetki przeznaczenia

chociaż to nic trudnego przecież
musiałem zostać z nadzieją

-a ona taka płocha

daleka od nieba
i ptaków ścigających się z wiatrem
wysoko

tęsknota boli
w tym samym miejscu

oskubana nadzieja

niczym gęś w piekarnku
skwierczy na wolnym ogniu

w przyprawach z marzeń

życie
- parzy dniem wczorajszym

degustacja musi poczekać na apetyt
na taki własny
dzień dziękczynienia

wraz z wieczorną modlitwą

o jutro

Noc zagląda w myśli,
próbuje zagłuszyć tęsknotę.
Księżyc chce przyćmić
tlące się jeszcze marzenia.

Z oddali, poprzez brudne szyby,
kontury mostu widać.
Zwodzone ramię opada w czeluść,
obsadza sny nieujarzmione.
Dotyka cierpieniem w ciszy.

Wszak świat potrzebował
na chwilę tylko - wykorzystał i porzucił.
Niczym bezdomnego psa
proszącego o łaskę akceptacji.
Istnienia.

Może warto przejść
na drugi brzeg możliwości.
Już czas.

ucieczka w ciszę
nie jest rozwiązaniem
milczenie pogłębia różnice
krzycz i wołaj
niech się przebudzi przeznaczenie
wypełni los nieznany
mim zrobił swoje
może zejść już ze sceny
ostre krawędzie kroją przeszłość
czas posolić rany

*jeden z moich pierwszych wierszy, nigdy nie publikowany, a teraz wyciągnięty z lamusa

20 czerwca 2000

dziwna była jejmościna
i wiedziała cała gmina
że na obiad cielak mały
znikał w brzuchu niemal cały
potem w lustro się patrzyła
czy zbyt dużo nie przytyła
lecz zwierciadło jest kłamliwe
pokazuje smukłą linię
więc do stołu znowu bieży
jadłem brzuszek chce ucieszyć
jednak tym przedobrzy przecież
lepiej usiąść na klozecie
tam opróżnić swoje sadło
kilogramów by część spadło

Za oknem wieje wiatr
słowem źle usłyszanym.

Świst łomoczących myśli
porywa zasłony.

Dusza ukryta w pustce
ulatuje z ciała.

W prostych ramach milczenia
zamykam tęsknotę.

Wciąż w pokorze czekam
na promyki słońca.

W brzmieniu
wiolonczeli doznań
pociągam smyczkiem pożądania.

Akustyka westchnień
przenosi dźwięki spełnienia
na ścieżki uniesień.

Pod naporem
czułości języka wydobyłaś
alt szczytujących skrzypiec.

Po chwili
zagrałem na rogu
potężną arię satysfakcji.

W sobie
staliśmy się jednym ciałem
i duchem miłości.