"Zycie" -
to ciagla marzen gonitwa,
to ciagla z nimi doznan bitwa,
bitwa zycia z marzeniami,
z ich odczuciem doznaniami,
ktore w nas gleboko drzemia,
wobec zycia tak sie chwieja,
naginaja, czasem lamia,
ale w sumie sie niedaja
temu , co marzenia kryje,
czym tych marzen serce bije ...
Ta tesknata za blogoscia,
nie za dni codziennych zloscia,
ktora chwile marzen mrozi
i o koszamr je przywodzi ...
Cale zycie tak myslalem,
by marzenia byly cialem,
be je mozna bylo dotknac,
moc je objac i sie ocknac,
w ich ramionach znalezc zycie,
i na wiecznosc z nimi bycie ...
Juz myslalem, ze przegralem,
juz sie w sumie im poddalem,
ale nagle jest swiatelko,
odnalazlem swe zrodelko,
swe zrodelko moich marzen,
to zrodelko bez "wydarzen",
takie czyste i tak tkliwe,
moje Szczescie, tak wrazliwe,
ktore wszystko inne gasi -
To Swiatelko - Mojej Asi!

... i oto znowu Ja ...

Jak trudno czasem odczuc cokolwiek,
Musniecie ust, zmrozenie powiek,
Poczucie ciepla dotknieciem ciala,
Jakze ta chwila byc przymnie by chciala,
By sie zatopic, tak choc przez moment,
W lekkich ramionach i poczuc jak tone,
Schodzac do glebi, gdzie radosc drzemie,
Poczucie szczescia - poczucie Ciebie!
Jak trudno czasem powiedziec cokolwiek,
Gdy sie zamyka sam w sobie czlowiek,
Gdy w tym, co sie dzieje bezradnosc czuje
I spelnien swych marzen wciaz wypatruje ...
Wciaz kreci sie kolo tego przeznaczenia,
Na ktorym nie mozna pochwycic zdarzenia,
Co stale umyka spod palcow reki,
By dodac tesknocie nowej udreki ...
Jak trudno czasem zmienic cokolwiek,
By sie odnalezc, tam gdzies - gdziekolwiek,
I spoczac na wiecznym kochaniu kwiecie,
Zapomniec o zgielku, pospiechu , tym swiecie ...
To tylko moje takie marzenia,
Ten fakt itak niczego nie zmienia,
Czasami trudno cokolwiek dogonic,
A jeszcze trudniej - to sobie uswiadomic!

Naszych dusz marzenia,
ktorych to spelnienia
nikt sie nie podwarzy
bo westchnieniem darzy
to, co wymyslone,
tylko urojone,
z naszych dni co tesknia
za uchwytna pelnia
tego co myslimy
i w nadzeji tklimy,
by chos tak na chwile
dotknac choc niewile
i w objeciu zasnac
tak tym wszystkim machnac
by sie urodzilo
to co w "kazdym" tklilo
od tych nas poczecia
w chwili tego szczescia
moc to cos okreslic
Inna noc oswietlic
Jak na zludnym ladku
Pragnien swych przyladku
Moc sie rozweselic
I to szczescie dzielic
Ktore wiatr powiewa
Czasem lamiac “drzewa”
Chociaz tak nie chciano
Innych powolano
by ta pusteka gniewna
Tak w samosci zmienna
Mogla sie uwolnic
I kajdany zwolnic
Co sie laty baly
w sercach naszych spaly
w koncu uwolnily,
W nas na zawsze byly
I do celu doszly
Te, Co trwoge niosly
Male tak wspomnienmia
Kruche wydarzenia
Myslac, ze istnieja
Dusze w sen owieja …
Czasem to nadzeija
Serc dwoch urojenia
Ktore w biegu zycia
Swego chcac odkrycia
W dloniach szczescie piesci
W sercu juz nie zmiesci
Co tak przecuez nisko
A zarazem blisko
do schwytania bylo
Gdzeis w porywach tklilo
W zyciu zapomniane …
Moze tez niechciane …

( Wiecej nie pisze, bo sie za bardzo “wciagne” … )