zabawne kiedy dzielimy się obiadem
stół osłonięty białym obrusem
świeca rozświetla półmrok pokoju
a oba krzesła nigdy niezajęte
dziś trzeszczą od nadmiaru ciężaru

smutne są światy zamknięte w szklanej kuli
gdzie dostęp do ideałów mają tylko płatki śniegu
morze wylane co grzmi w moim środku
spokojnie szumi przy zachodzie słońca

zmęczone nasze oczy długimi godzinami
skarżą się sobie na zegar co zwalnia i karze srogo
a cisza pośrodku wierci się i krząta
rozlewa się na ciele i usypia kołatające serce

Jego spojrzenie było łagodne i spokojne. Trzymał mnie w ramionach bym mogła poczuć się bezpiecznie. Uzależnił mnie od siebie. Był częścią mnie, tą częścią, która utrzymywała mój oddech na powierzchni. Uczył mnie życia.
Teraz - kazał mi je oddać.
Skazał mnie na to w sekundzie, w której odwzajemnił mój uśmiech.
Teraz - odbierał to, co jego.

Czuła na swojej twarzy delikatne promienie wiosennego słońca. Całą zimę czekała na miesiące ciepła i bezchmurnego, błękitnego nieba. Odwróciła twarz w kierunku lśniącej gwiazdy, by zapamiętać ten moment, w którym, właśnie do niej, uśmiecha swe nienagannie piękne oblicze. Oczami wyobraźni przeniosła się na słoneczne przedmieście Brzegu, na rozległe tereny przepięknych zielonych łąk. W oddali mogła dostrzec wieżę zegarową, która górowała nad krajobrazem zaspanego miasta. [...]

zatrzymujesz czas
spajasz dni w jedno
snujesz w pokoju kołysankę chmur

poruszasz czas
przysłaniasz wskazówką Słońc czar
wypełniasz przestrzeń ciszą

rytm tykania tarcz
cyfr jednolitych miar
utrzymujesz w dłoniach głaz

rytm spowalnia czas
pejzaże zachodzących cieni
na ścianie krople łez i smuga

jak wyznaczasz granicę życia i snu

zachodzi w dzień słońce
przykryte prześcieradłem chmur
co przyczernia gwiazdy

wschodzi w nocy księżyc
okryty światłem bożych łez
co rozświetla letnią zorzę

mapa dróg kruchych
co życie dzieli na wskroś
jak wodospad przez palce starca
stapia sen z wizją wiosennych dni

tykający czas w sercu moim
co w jesienne wieczory spala łzy
jak zimowy szron
na policzku kreując mapę wspomnień