zabawne kiedy dzielimy się obiadem
stół osłonięty białym obrusem
świeca rozświetla półmrok pokoju
a oba krzesła nigdy niezajęte
dziś trzeszczą od nadmiaru ciężaru

smutne są światy zamknięte w szklanej kuli
gdzie dostęp do ideałów mają tylko płatki śniegu
morze wylane co grzmi w moim środku
spokojnie szumi przy zachodzie słońca

zmęczone nasze oczy długimi godzinami
skarżą się sobie na zegar co zwalnia i karze srogo
a cisza pośrodku wierci się i krząta
rozlewa się na ciele i usypia kołatające serce

zatrzymujesz czas
spajasz dni w jedno
snujesz w pokoju kołysankę chmur

poruszasz czas
przysłaniasz wskazówką Słońc czar
wypełniasz przestrzeń ciszą

rytm tykania tarcz
cyfr jednolitych miar
utrzymujesz w dłoniach głaz

rytm spowalnia czas
pejzaże zachodzących cieni
na ścianie krople łez i smuga

jak wyznaczasz granicę życia i snu

zachodzi w dzień słońce
przykryte prześcieradłem chmur
co przyczernia gwiazdy

wschodzi w nocy księżyc
okryty światłem bożych łez
co rozświetla letnią zorzę

mapa dróg kruchych
co życie dzieli na wskroś
jak wodospad przez palce starca
stapia sen z wizją wiosennych dni

tykający czas w sercu moim
co w jesienne wieczory spala łzy
jak zimowy szron
na policzku kreując mapę wspomnień

wczoraj
mógłbym zapomnieć zegar pustych godzin
minut, których nagle było pełno

mógłbym zapomnieć potok słów nieznanych
zdań, których nikt nigdy nie wypowiedział

pamiętałem szept zachodzący w ciszy
ciemnego lustra taflę i oczy jaśniejące
pamiętałem przestrzeń i dzielący nas horyzont łez

poznawałem szelest Jego słów
zmazanych przez pocałunek losu
poznawałem ruch wskazówek czasu
i czarne płatki kwiatu na niczyjej ziemi

dziś
trzymam w Twoich rękach
nowe młode życie

przetarł drogi zaspane
gdzie czas zapomniał płynąć
w miejscu delikatnych różanych wstęg
tam między światami

czarne barwy tlące powiek łuki
żółte plamy z słońc płynących z nieb
w klatce zastygła blizna i puls
tam między światami

łudzące granaty chmur co mylą oczy
zielone szklane domy rwą kasłające wiatry
w cichej ziemi z trujących słów zebrany
tam między światami

przestał padać deszcz i wzmógł się wiatr między światami.

co pomyślisz gdy zejdzie słońce na ziemię
a mnie zabraknie w ciepłym łóżku z róż
gdy zamkniesz serce w słowach z łez

czy zatęsknisz, gdy odejdę sam
a wolność zastąpi księżyca blask
gdy nie będę nadal trwał przy Tobie

połowa na której sypiałem
oziębnie i stanie się obca dla Ciebie
powietrze, które spłynie z ust ostygnie na dnie

nie dostrzeżesz na ulicy cienia
ani rąk na ramionach
uścisk utrzymujący w klatce głaz zawiedzie

dystans z krawędzi lawendowych świec
i zapach ciepłych ust
a dotyk rzęs i gołębi lot gołębich serc

ustąpi

dotykam szarych cienie drzew
co rozlane falą na twarzy
odpoczywają tłumiąc rumiane ślady

łzy skupione w krople
na rzęsach łudzą usta
deszczem co grzmi pomiędzy

alfabet złamanych głosów
co wspomnienia targa w sercu
jak zamknięte oczy w dłoniach

zasypia na policzku
jak wyschnięty oddech czasu
co zastyga w przejściu nade mną

czekanie zbliża dni
lustrzane zdają się godziny
szept zabija chwilę ciszy
ścienna twarz tyka w milczeniu

czekanie zatraca zmysły
panoszy się w ciemności
osiada na bladym policzku
ust czerwieni przyprawia skazy

czekanie spotkało wiosnę
gdy zimowe oddechy wiatru
flirtują z jesiennym złotobarwnym liściem
przy radosnych kosmykach letniego słońca

czekanie zabiera ludzi
tężeje na twarzach czasu
bruzdy rozmów wylanych łez
i otwiera wieko końca wszystkich dni

za spokojem słodkich słów
chłód, co łączy ciała
cień, gdzie zachodzi księżyc
gwiazd oblicza, co gubią srebrne szycie

wzdycha jesienny wiatr co plącze rude liście

wsłuchuje się młody gwizd
w czułe obietnice czasu
o śmiertelnych ludziach z serc
co odchodzą szybkim marszem

oddycha korzeń gdy wystaje nad poszycie

i więzy skórzane nici myśli
więdną, polne gorzkie sny
płowieje zegar mosiężnych tęsknot
a stal płynnie ucieka między duszami

wstaje dzień i żegna noc co mąci w głowie myśl

i stoję bez rąk przed Tobą
a z ust płynne szczęście spijasz
gdy opadam bez sił

zmienia się cień w smak czaru

i klęczę bez słów na Twoim miejscu
a z ciszy wyrywa się głos tysiąca bram
gdy zamykasz dom

sad co szumi między deszczem milczy

i ciało z blizn znika w lustrze
a we mnie tli się las
co spłonął zostawiony samotności

łzy rodzące sen skradzione ze słońc topią zmysły

tęsknie za spokojem wiosennych łez
co wyczekują pierwszych gwiazd
gdy wypełniają zapadnięte oczy

widzę te szepty ospałych drzew
co budzą się rankiem
ze szronem na bladych ustach

tam pośrodku dni i nocy
gdy godziny przyśpieszają rytm
stoi chora dusza samotności

pochopnych pęk kluczy
co powiewa na szyi czasu
gdzie drzewo karmi cień

i wiatry i księżyc i ja stały się ciemnością.

gdy ciało drży
a tykanie wskazówek sprawia ból
gdy milczenie odpowiada śmiechem
gdy myśli opuszczają rozum

letni wieje wiatr

gdy zegarmistrz zatrzymuje czas
a śmierć przychodzi wcześniej
gdy witasz się z ciszą
gdy nieśmiertelny Bóg zsyła deszcz

umawiasz się z życiem że trwać będziesz
wiecznie

bo letni wieje wiatr

przestaje trwać wiatr
a letni oddech ustępuje samotny
za wzgórzem z maków rubinowych
gdzie wszystko stoi w miejscu

i nadchodzi ten czas
gdy sen staje się wieczny
i nie przestaje jednoczyć marzeń
mimo pięknych złotych Słońc na niebie

przystań
w językach znanych światu
kosztuje serce trud i obietnice
nowych prostych dni

urodziłem ciszę, której ojcem jesteś Ty.

gdzie rozwinął skrzydła strach
a cisza podzieliła sen
tam ostrożnie stąpa oddech wiary

i bicie serca zagłuszyło myśl

zbyt szybki rytm
co wargami otarł moją szyję
wytrącił z rąk najstarszy zegar życia

bym zagubił czas

bo drogi rozmyte przez łzy
zatrzymały zgiełk łamanych serc
co zrodziły tlący puls na ustach drzew

i pozostał sam na skrzyżowaniu karta oddech wiary.

i nieustannie zamykam w sobie drzwi
by wspomnienia życia zatonęły
twarze kolarzu z wydartego zdjęcia
rozpłynęły w moich żyłach czar

gdzie czas stoi w miejscu
gdzie serce bije szybciej
tam wyrasta drzewo skażone
tam miłość trwa płytki oddech

i nieustannie zaprzeczam rzeczywistości
tonę w mroku fantazji
twarze mijane z marmurowej ciszy
tężeją na moich wargach zastygłych

gdy śnieg przyozdobi niebo
słońce zejdzie niżej
zegar zmieni wskazówki ziemi
głośniej rozgrzmi śmiech zabitej duszy