W sieci pajęczyn, w których ciągle się zaplatam, straciłam siebie.
Obwiązane wokół mojej szyi, uciskają z wszystkich stron.
Każda osoba, którą spotykam, pociąga za sznurek w innym kierunku.
Duszę się, choć oddycham pełną piersią.

Widzę znajome twarze wśród miliona nitek,
Wszystkie powiązane ze sobą.
Czuję, że chcą pomóc, jednak zabijają.

Ich obecność dodaje siły, po to, aby po chwili zabrać powietrze, którego jest tak mało.
Każdy dodany sznurek odejmuje cząstke emocji, które pozostały.

Skupiona na znalezieniu początku całego splotu,
nie zauważam węzłów, zniewalających mnie z innymi.
Rozwiązując swoje, zaciskam pętle na ich ciałach.

Podduszam ich.
Pomału zabijam.
Jestem taka sama jak oni.
Ślepa na cierpienie innych.

Pojawiłaś się tak nagle
i przytłoczyłaś mnie swoją bliskością

Na początku chciałam zapomnieć o świecie
wpatrując się w Twój blask
ale tylko przez chwilę

W bialutkiej sukience
pośrodku mrocznego lasu
znowu dostrzegłam Ciebie

Przerażona podbiegłam i zgniotłam niszcząc
Przepraszam

Zostałam tylko ja i ciemność
Nawet przyjemna
Kojąca
Dająca wrażenie bezpieczeństwa

Wychyliłaś się znowu
tym razem rzucając na moją twarz więcej blasku
Podeszłam
Uciekłaś

Utknęłam w ciemności
która nie zaspokoiła wyniszczającej pustki

Gdy przyszłaś po raz kolejny postanowiłam Cię chwycić
trzymać mocno i nie puszczać

Zamknęłam w szczelnym słoiku
patrząc na blask który dajesz
a w moich oczach odbijały się malutkie światełka
głęboko zapuszczając cierniste korzenie w sercu

Obserwowałam ją z daleka - kłamała.
Próbując zanurzyć ręce w krystalicznym źródle marzeń,
wpadła w bagno kłamstwa i obłudy.
Wulgaryzmy ostrożnie opuszczały jej usta, jak krople wiosennej mżawki,
dopiero z czasem zamieniając się w ulewę pełną grzmotów i błyskawic.
Nienawiść, bez pośpiechu wybielała kolorową łąkę kwiatów,
z barw, które jeszcze przed chwilą, były dla niej wszystkim.
Zaplątana w toksyczny bluszcz urojeń oraz złudzeń.
Na stałe zagubiła się w gęstej mgle pragnień.

Obracać się w kółko,
kręcić, wirować, tańczyć,
pomiędzy dobrem a złem.

Lawirować, szukać, pukać,
ale czy odnajdywać?

Latać, tracić kontrolę i w końcu spadać,
w morze kłamstwa czy prawdy?

Poszukuję siebie, w każdym kroku mojego tańca,
jestem jego twórcą, jego autorem.
Sama wyznaczam rytm oraz melodie, w których się zatracam.

Skrupulatnie dokładam kolejne warstwy biało-czarnego tiulu,
z każdym skrawkiem materiału coraz więcej pojmując.

Niedoświadczony reżyser.
Reżyser dzieła,
dzieła pod tytułem "ja".