Wyjechałam daleko od domu, by nic nie zaprzątało mi myśli, by zając się walką o siebie, by nikt nie widział mojego potu, moich łez , moich upadków. Musiałam tym razem skupić się sama na sobie od tego miało zależeć całe moje życie.

Pomijając cały wysiłek, pot, łzy, ból, krew. Długie miesiące rehabilitacji zaowocowały bardzo dziwnym romansem.

Miałam wrażenie, że cały czas balansowaliśmy na cienkiej linie. A wszystko przez to, że miał tak samo na imię jak mój zmarły mąż. Samo wypowiadanie tego imienia było dla mnie szczególnym rytuałem. Był moim rehabilitantem, był dużo młodszy, zupełnie nie w mim typie, ale to imię … przyciągało mnie jak magnes. I te wspólne magiczne chwile, niby na dużej sali gimnastycznej, wśród innych kuracjuszy, [...]

Obudziłam się i nic nie czułam. Wyobrażacie sobie nic nie czuć?? Ja nic nie czułam. Dziś wiem, że miałam z pozorów nie groźny wypadek i niby byłam przytomna tylko długo spałam i nie bardzo był ze mną kontakt. Teraz już wiem, że spałam prawie trzy doby, wtedy mi się zdawało, że tylko chwilę. Nic nie pamiętałam z tych dni. Wiem jedno byłam potwornie zmęczona życiem. Przez ostanie 3 lata bardzo mało spałam, nie było nocy, która bym przespała spokojnie. Organizm w ten sposób chciał nadrobić braki w snu. Ale dlaczego nic nie czułam?? Wiele szczegółowych i męczących badań. Okazało się, że moja wrodzona wada kręgosłupa przez całe życie uśpiona pod wpływem uderzenia się obudziła. Ja spałam, a ona się obudziła. [...]

Nie umiałam pogodzić się z tą stratą minęło parę miesięcy, zbliżała się wiosna, a ja ciągle na niego czekałam. Wieczorami siadałam z kubkiem gorącej herbaty w kuchni naprzeciwko drzwi i jak zahipnotyzowana się w nie wpatrywałam. Ciągle miałam nadzieję, że te drzwi się otworzą i on wejdzie i powie „Żartowałem”. To byłby jego najokrutniejszy żart, ale wybaczyłabym mu wszystko, żeby tylko wrócił do mnie. Żeby mnie przytulił i szepnął do uszka „Dziunia, kocham Cię, już o nic się nie martw, już jestem przy Tobie”. Często siedziałam tak do samego rana. Niewypita herbata wciąż na niego czekała. Niby żyłam, spałam, jadłam, rozmawiałam, nawet żartowałam i się uśmiechałam, ale tak naprawdę nie widziałam w niczym sensu.Nie cieszyła budząca się wiosna. Potrawy nie [...]

Nie dałabym rady sama, nie umiałam dalej żyć. Na całe szczęście w tym nieszczęściu miałam przyjaciółkę. Pomagała nam, gdy on chorował, zajmowała się domem, dziećmi, gdy ja krążyłam między pracą, a szpitalem i padnięta wpadałam do domu na koniec dnia. To dzięki niej moje życie funkcjonowało. Po śmierci męża zjawiła się już następnego dnia rano, nie pytała jak się czuję, nie mówiła, że wszystko będzie dobrze. Po prostu przytuliła, pozwoliła mi się wyryczeć i wzięła się za robotę posprzątała, ugotowała obiad itd. Była moją dobrą duszyczką, była zawsze kiedy jej potrzebowałam. Ciężko było mi wrócić do życia, nie radziłam se z niczym, nie umiałam żyć bez niego. Byłam zimna i nie miła dla otoczenia, odpychała ludzi od siebie, oni się [...]