Wichura

W mojej głowie
zapętliły się drogi powrotne
w miejsca dawne,
choć świeże w pamięci.

Przykurzone zdarzenia,
zarośnięte sielanki,
mech od strony północnej
na wieczornej beztrosce...

Brzęk komara o niczym
jeszcze w uchu pobrzmiewa;
kropla rosy na wardze
posmak szczęścia uwalnia...

To co było, zwyczajne,
w mojej głowie pięknieje
jak sen wczoraj śniony...

Teraźniejszość - już dnieje...

mówisz: mój aniele słodki
lecz odwagi ci brak by sięgnąć
w tę czeluść mroczną
ukrytą za światłem

ta cienistość nie pasuje przecież
ze słodyczą para niedobrana
a jednak
nawet księżyc ciemną stronę ma
więc oczu nie zamykaj
tylko nów podziwiaj

drogi draniu nie drwij
głowę swą gładząc błogo
nim gładko zgładzisz

ukryj ręce skrwawione
oto krok za krokiem
w trudną wyruszasz drogę

siedzi na skrzywionej ławczynie
pod jabłonią
od wiecznych urwisów zgarbioną
co jabłka wymięte choć słodkie
rozdaje

siedzi i topi wzrok mętny
w perspektywach powietrznych
młodości co dopiero
a już dawno

czas zostawił łaskawie
w palcach pamięć kształtów
i pocałunków nalot
w wyżłobionych zmarszczkach

siedzi na skrzywionej ławczynie
i wzrok mętny już tylko
w jabłoń od wiecznych urwisów zgarbioną

śmierci, piękna pani
co kosą zboże kosisz z chłopami
by przed burzą zdążyli

co pod oknem siadujesz
włosy w kok zbierając
patrzysz jak odpoczywają
po ciężkim dniu

śmierci, dobra pani
podaj strudzonemu szklankę wody
ze studni zatrutej
łyk wyczekanego ukojenia
i czułą pieszczotę

zawieszeni czule
w przestrzeni nocnej ciszy
ponad ostrzami traw

patrzymy w górę
gwiazdospad życzeń
pozwól że scałuję
ten gwiezdny pył
co na twych ustach osiadł

i księżyc
przyszyty do twej koszuli
rozepnę

już niebo stoi przede mną otworem

Tu leży poetka od siedmiu boleści
Co chciała pośmiertnie ego dopieścić
Zostawić coś po sobie
Na pocieszenie w żałobie

Spuścizna zmarłej objęła:

Rachunek niezapłacony za prąd
Na szczotce kosmyk koloru blond
Bałagan straszliwy na ławie
Łyżeczkę w kubku po kawie
Rysunek niedokończony
I garnek przypalony
Notatkę na starym paragonie
Nie otwartą kopertę do niej
Zmarszczkę pionową na matczynym czole
A na mężowskiej głowie zakole
Przepis na pyszny zakalec
Wierszy nie zostawiła wcale…

widzisz?
noc nadpełza miętowa
tocząc błyszczące cielsko
przez ciemny kobalt nieba

unosi niespiesznie powiekę
księżyc łypnął
rozpierzchły się gwiazdy po niebie

zioła drumlą się
pod szorstkim ciężarem
dusznego futra

słyszysz?
powietrze brzęczy
strudzonym skrzydłem owada
i ćma szybuje
nad sklepieniem czaszki

…śpisz?
nie śpij już świt
otwiera czarne oczy wiśniom

łagodna jak puch marny
szorstka jak pień drzewa
wątłością mocarna
kobieta

z krwi, z kości, z ciała
które nocą
pod ciepłem jego dłoni
faluje zmysłowością

za dnia
muskuły pręży
dźwigając rzeczywistość

nad garnkiem zalewajki
przymierza liść laurowy