czasmi mam wrażenie jak byśmy były dwie...
ona rozumie...
a ja chyba nie...
ona jest silna
mi sił tych raczej brak...
ja się boje...
a, ona nie wie co to strach...

ona myśli, że ma własne zdanie
a ja wiem, że to nie tak...
,że czasem pewne rzeczy myli...
czyta wszystko wspak...

ja sie boje ,ona nie
więc daje wiecej
niż ja moge znieść
zmusza mnie
do przełamania się
pytanie dobrze to? czy źle?
czy aby ona znów nie pomyliła się..?

czasami mam wrażenie jak byśmy były we dwie...

Powolny rozkład związku i miłości jest jak śmierć o której wie tylko dwoje ludzi. Taka tragedia w świecie, który się kurczy, który przeliczamy już na dni, na minuty , na chwile te złe i dobre, na uśmiechy i na łzy po to by za chwile odejść i wmawiać sobie, że to przecież i tak nie miało by sensu.

koniec świata to nie bąby, nie wojny, nie komety i nie zmieniający się klimat...
to droga do nikąt którą zmierzamy...
koniec świata, zaczął i skończy się w nas
w pustych sercach, twarzach bez wyrazu,
uczuć bez znaczenia, słowach i przemilczeniach.
Przed Telewizorem, lub monitorem.
być może z puszką piwa w jednej a papierosem w drugiej ręce.
Niczym zombie snuć będziemy się po ulicach...
pozbawieni wszystkiego co wartościowe,
zniszczymy doszczętnie wszystko co mogło by wypełnić tę narastającą pustkę....
Śmiejmy się z naszej głupoty, nim będziemy nad nią płakać.

A kiedy już przestanę pragnąć, przestanę marzyć ,wierzyć ,a nawet śnić i wszystko we mnie zgasnie...nie wystarczy zwykłe "wróć". Nie patrz na mnie jak gasnę, ale rozbudz moje zmysły, obudz moją duszę, zatańcz z moim sercem nadaj mu rytm, bez Ciebie nie umie, nie chce bić.

chce pocałunkow tak prawdziwych, że dostanę od nich dreszczy, i spojżeń ognistych, szeptów najczulszych. Chce tańca Twoich palcow na moim ciele, wariacji zmysłow i uczuć.

Chce pewności, że czas nas nie zniszczy.
że wzrok Twój pozostanie bystry i gdy przygasnę będziesz przy mnie...