Hasanda, Stworzycielka Świata. Kobieta dumna i dostojna, emanująca spokojem i odwagą. Jej długie, jasne jak światło księżyca włosy, zaplecione były w grubego warkocza. Szare, błyszczące oczy, przenikliwie spoglądały w dal. Biała, jedwabna suknia ciągnęła się w ślad za Władczynią Galaktyki. Jej kroki odbijały się echem po cichej, bezdennej próżni. Idąc w tylko jej znanym kierunku, przyglądała się mijanym gwiazdom i kometom, które świeciły oślepiającym blaskiem, jakby rozjaśniały ciemną drogę Hasandy. Zatrzymała się i rozejrzała wokół. Ani żywej duszy. Westchnęła, a pojedyncza, słona łza spłynęła po jej bladym policzku. Była samotna. Bardzo samotna. Z początku, nie przeszkadzało jej to. Uwielbiała biegać po Gwiezdnych Łąkach i łapać komety za ich ogniste warkocze. Jednakże z czasem, samotność zaczęła jej doskwierać. I to bardzo. [...]