Przyjacielu, gdzie szukasz drogi, którą szliśmy wciąż razem? Zboczyłeś z niej. Powędrowałeś w aleję zła, z której nie jestem w stanie Cię wyciągnąć. Jestem złym przyjacielem. Powinnam Ci tego zabronić, odciągnąć i mieć ciągle przy sobie. Bez siebie jesteśmy jak nic nieznaczący. Ale dlaczego wciąż uciekasz? Nie bój się zła, nie pozwolę Cię skrzywdzić, mimo, że jesteś tak daleko. Przyjacielu, miłość to coś pięknego, więc ciesz się, ponieważ czas mija zbyt szybko. Nie mogę go zatrzymać, przepraszam.. Czyż jestem złym przyjacielem? Powinnam to uczynić, dla Ciebie. Dla Ciebie wszystko.. Chodź, popatrz kim dzięki Tobie jestem. Już nie smutną, błąkającą się między uliczkami duszą. A życiem, które mi dałeś, Twoim życiem, a Ty moim! Przyjacielu, jesteś doskonały..

Dzień miał się już ku końcowi, słońce chowało się za horyzontem. Świat budził się,a tu już zasypiał. Wiatr był nie przyjemny, liście spadały z drzew niczym deszcz z nieba. Zrobiło się zimno, a ja dalej na Ciebie czekam. Popchałeś te wszystkie wspomnienia w niepamięć? Przecież to nasze miejsce, nasze opustoszałe miejsce; smutne opuszczone drzewa i szara wydeptana trawa.
Trudno żyć ze świadomością, że już Cię tu nie ma. Wszystko to co było, wydaje się być zwykłym snem. Z takich snów nie chce się wybudzać, wiesz? O, tutaj leżeliśmy razem. Zapach rumianku, widok pięknych czerwonych maków, dla Ciebie już nic nie znaczy. Pokazałeś mi to miejsce, mówiłeś że zawsze będzie tu mała cząstka NAS. Pozwól, że ją znajdę, tylko powiedz gdzie ją zakopałeś..

Przez ciemną prawie uliczkę szła ona. Co jakiś czas w oknach domów odnajdywała światło, niekiedy osobę przyglądającą się jej sylwetce ginącej w mgle. Gdzie zmierzała? Szukała marzeń, bowiem ktoś kiedyś jej powiedział, żeby szła zawsze przed siebie, a wtedy je odnajdzie.
Niegdyś też tak myślałam, ale moje zahaczyły o kawałek drutu i nie mogłam iść dalej..