Ciążysz jak kamień zawieszony na poręczy mostu
nie chcesz spaść, ni popękać
aż bolą szwy z zabliźnionych ran
i nie chce usiąść żaden ptak
na drzewie przed twoim domem

Chlustasz na prawo i lewo tą nienawiścią
nie do końca wybrzmiałej miłości
zatykasz sobie uszy śpiewem słowika
w deszczu mokrych łąk
nijako ci
on słyszy jak dudni twoje chore serce
aż mam ochotę cię wypluć, jeszcze raz

Przestałam grymasić odkąd z pasją
współobcują nasze dusze
i szaleńczym lotem do gwiazd
definiujemy światło zbliżenia
po drodze niewiadomych woni
mijamy infantylne żądze brania
odtąd taka obca mi znękana kobiecość
w miłosnej glorii, mój oddech
i rytm twoich bioder

Skradasz się tak cicho po wyszczerbionych
schodach jesieni stęsknionym ciałem
jakbyś zapomniał, co znaczy patrzeć razem
w gwiazdy letnim wieczorem
nieśmiało podsycasz moją próżność
jakbyś zapomniał, że zapalasz we mnie iskry
od byle dotknięcia
natrętną gotowością do miłości
zdobyłeś mnie już dawno, pamiętaj