już po raz kolejny tamtego dnia, wybiegła na deszcz. zdjęła buty i bluzę - te, które kilkanaście minut temu zmieniała. zamknęła oczy i ze szczęścia krzyknęła. Cieszyła się jak dziecko z kredek, jak babcia z wnucząt, jak... radość, euforia, szczęście. mylisz się; nie ma w niej cienia obłędu. miłość, zakochanie, marzenia tak, obłęd nie.

Znasz to uczucie, kiedy każdego dnia wychodząc z domu przywdziewasz na twarz maskę? Doskonały makijaż, ładne ubrania, ułożone włosy i też ten nieprawdziwy, jednak o dziwo jak wiarygodny dla ludzi usmiech. Nienawidzę tej maski. Tego udawania, że wszystko jest dobrze. Jednak wracając do domu, maska gdzies znika, a na wierzch wypływają prawdziwe uczucia. Ale wiesz, przyjacielu, czasem naprawdę łatwiej jest się usmiechnąć i powiedzieć, że u mnie wszystko w porządku niż tłumaczyć, dlaczego najchętniej rozwaliłbys łeb o scianę... Niewykorzystane szanse bolą najbardziej, szczególnie te, które wiesz, że przepusciłes Ty. I boli to, że wiesz, że zraniłes tak bardzo dwie osoby. Tamtą, której na Tobie zależało, może Cię nawet kochała. Ty twierdząc, że nie jestes gotowy i szukający kolejnych wymówek, braku czasu i wszystkich innych tych absurdalnych rzeczy nie miales pojęcia, jak ją raniłes. A drugą zranioną osobą stałes się Ty sam. Stałes się cierniem wsadzanym brutalnie przez samego siebie. Jednak największy ból sprawia widok tego, że tamta osoba jakos sobie radzi i już zapomniała o Tobie, a Ty - nie możesz wytrzymać głupiej minuty bez myslenia o tym, jak cudownie w jego ramionach było...
Ale nie martw się, jest dobrze, przecież jutro znowu wstanę, ułożę włosy, pomaluję się i jak zwykle będę usmiechnięta...

Tego dnia prawie byłam martwa, a Ty zapytałeś mnie, czy chce Ci coś powiedzieć. I wierz mi, ze chciałam. Chciałam Ci powiedzieć całą prawdę. Że umieram bez Ciebie, że już nie potrafię dłużej widywać Cię dwa razy w miesiącu z tą dosłownie nic nie wyrażającą miną, prawie jak maska twarzą i czuję, że odkąd Cię poznałam, nie myślałam jeszcze o niczym/nikim innym niż o Tobie. Ale wiesz jak to jest, gdy tak bardzo chcesz komuś coś powiedzieć i czujesz, że nagle nie umiesz mówić? Stoisz w bezruchu, masz ściśnięte gardło i wszystkie słowa mieszają się ze sobą. Wszystkie piosenki, miejsca, nawet durna ławka na osiedlu przypomina mi te wszystkie chwile spędzone razem... Ale nie martw się, gdy tylko oswoję się z myślą, że nie znikniesz nagle z mojego życia, tak w pięć sekund, to obiecuje, ze powiem Ci to wszystko. Opowiem, jak bardzo tęskniłam, o tych nocach, kiedy nie spałam, by o Tobie myśleć i jak nie odrywałam oczu od telefonu czekając kiedy napiszesz. Kiedy słuchałam ciosów od byłego przyjaciela, może i po częsci z własnej winy. Gdy cisza stawała się glosniejsza niż krzyk, a słowa spływały po mnie jak woda. Tak bardzo żałuję, że pozwoliłam Ci odejsc, ale sam powiedziałes, że wszystko można naprawić, tylko trzeba wiedzieć jak...

- Nie poznaję jej, kiedys była taka sympatyczna i usmiechnięta, a teraz chodzi taka... zamyslona. Niby się usmiecha, ale to nie jest ten sam usmiech. No i dlaczego ona tyle pije?!
- Pije, by o nim nie mysleć. Nie płakać, nie obwiniać ani siebie, ani jego.
- Ale dlaczego to jest dla niej takie ważne?
- Bo za bardzo kocha wspomnienia o nim by teraz je niszczyć. Są tak naprawdę jej największym szczęsciem, chociaż teraz to własnie one ranią ją najbardziej. Ale nie martw się, może kiedy będzie już daleko od miejsca w kórym wszystko się zaczęło, poukłada sobie wszystko na nowo z kims innym.