"Oni" zobaczyli tylko to, co chciałam im pokazać.
Prostą, radosną, impulsywną skorupę.
Nie wiedzą kto w niej mieszka. Nie znają mnie...
Nawet nie próbowali mnie poznać.

Pragnienie jest doprawdy rzeczą idiotyczną,
pragniemy czegoś tak długo dopóki, tego nie dostaniemy, po czym raptem tracimy całe zainteresowanie. Uważamy zdobytą rzecz za coś oczywistego, łatwego dopóki znów jej nie stracimy. Wydaje sie to jednym z najokrutniejszych paradoksów ludzkiego istnienia.