- Kochasz mnie ?
- Tak.
- Dlaczego ?
- Bo inaczej nie umiem.
- No ale czemu ?
- Bo tak .
- Jak tak ?
- Tak .
- Wyjaśnij mi to .
- Jesteś jak powietrze .
- Powietrze jest niewidoczne .
- Ale zawsze przy Tobie .
- Nieodczuwalne .
- Zawsze Cię otula.
- Nadal nie rozumiem .
- A umiesz żyć bez powietrza ?

Jak mówić o miłości, skoro nie ma
jej definicji ani
nawet precyzyjnego określenia, a przecież
napisano o niej całe biblioteki
i będą o niej ludzie pisać, jak długo będą istnieć,
bo jest najważniejszą rzeczywistością
naszego człowieczeństwa, tkwi

w każdym ludzkim działaniu, z niej
muzyka i słowo, kościoły i chaty,
obrazy i rzeźby, ona w szaleństwie
oper i koncertów, w tekstach poetów i naukowców,
w tragediach i komediach,
w świętowaniu i codziennym trudzie,
z niej chleb i wino,

czasem ukryta, wypaczona, przywalona, schowana w
nienawiści, zazdrości, chciwości, ale
zawsze wszystkim o nią chodzi,
za nią tęsknią, o niej marzą, ku niej dążą,
przebijają się do niej przez
błądzenia, potknięcia, przez
własną i cudzą głupotę, przez
słabość i złość, dopóki żyją, nie żyją,

z miłości zrodzeni i z miłości umierający.

Dawać,
pożyczać,
odprowadzać,
spotykać,
odwiedzać,
pomagać,
opiekować się,
służyć,
poświęcać swoje pieniądze, swój czas, siebie samego,

nie dlatego, że ci oddadzą,
zwrócą,
odwiedzą,
spotkają,
pomogą,
zaopiekują się,
usłużą,
podziękują,
wynagrodzą,
przydadzą się,
poświęcą tobie swoje pieniądze, swój czas, siebie samych,

nie dlatego, że tak trzeba, powinno się, że nie wolno inaczej,
ale dla samej powinności, uczciwości, sprawiedliwości,
prawdy, dobra, piękna.
To jest prawdziwa miłość.