Śpiąc niespokojnie wyśniłam
teatr czy operę,
spotkałam tam dziewczynę o oczach z bursztynu.
Umówiłyśmy się na spotkanie
za mostem, w ukryciu.
I tak się podekscytowałam,
że ze stresu mi zęby wypadły.
A gdy ją ujrzałam
z bursztynami w stanie melancholijnym
to serce mi pękło na pół.
Tłumaczyć spóźnienie chciałam wypadniętymi zębami;
lecz co jej po zębach
gdy czuć się nie może
kochana przy swej kochance.

Przyśniła mi się wyspa bezludna,
zaludniona,
byłam całym obywatelstwem.
Ja jedna stanowiłam
cały zapas homo sapiens
20 kilometrów kwadratowych.

Jedną tylko twarz swoją oglądałam
w lustrzanym odbiciu wody.
Jedną parą rąk tylko walczyłam o przetrwanie,
a gdy przestałam
jedno tylko ciało zgniło,
przetrwało w jednej tylko pamięci.
Mojej.

I mimo tego, łatwiej mi było
samemu sobie samotność stanowić
niż jak inni mi ją na barki zrzucają.

Mówią, że jestem poetą choć sama wolę zwać się architektem. Wznoszę ze słów wspaniałe budowle, absolutnie nie praktyczne. Wprowadzam do osiedla samą elitę- myśli moje puste.
Zatem stoją, jak pomniki czekające na chwałę, wiersze wdzięczne i niezrozumiałe.
Za gmachy mądrości robią elaboraty o wartości i o znaczeniu.
I wreszcie rozsiane, jak domki na przedmieściach, myśli i spostrzeżenia. Oczywistości pierwszej klasy.
Jednak największym mym dziełem jest mur. Zaprojektowałam go za młodu, budowałam lat dziesięć by teraz stał dumnie przede mną. Moja ochrona, moje więzienie, mój azyl.