W Twoim przypadku łatwiejsze jest bycie ze mną niż bycie singlem.

I zaczynam żałować, że nie spotykam ludzi drugi raz. Tak bardzo zaczyna mnie ciekawić jakie byłoby ich zachowanie, reakcje, mimika, postawa ciała. Dziwne? Może. Ale.... Wiesz...to chole*nie zaczyna uwierać między łopatkami, może dlatego, że coraz częściej chciałabym utrzymać kontakt wzrokowy dłużej niż te przeklęte 3 sekundy.

Zło zawsze kryje się za pięknem oczu, za uśmiechem, za delikatnością skóry, tak przesadnie poetycko ujętej, zło czasem będzie mieć dlugie nogi. Musi mieć nogi.

Ludzkie miernoty wierzą w jakieś czerwone, ogniste barwy. To nie brzydota i nie szkaradna twarz. Zło to nie choroba, ktora trawi czlowieka z zewnątrz, odstręcza innych.
To byt, czar, magia.
Zło nie jest złem ludzi złych.
Zło to my.

Idę dzisiaj płakać.
Idę.
Tak mam, idę czasem na cały dzień. Bywa, że pochłania mnie weekend. A czasem zajmie to tylko 2 sekundy dłużej niż zwykle.
Idę.
Powinnam rzec - co innego mi pozostało?! - nie.
Idę.
Tak już mam.

Porażka. Pełna świadomość upadku.
Jak nie można uciec od swoich wspomnień, tak nie da się uciec od bólu rodziny.

Martwica duszy powstaje bardzo szybko. U jednych z dnia na dzień, u jednych w ułamku sekundy, u innych ona po prostu jest.
Nic nie zastąpi, uleczy niechęci do życia.
W sumie już nawet tego nie pragniemy.
Bo czym są pragnienia w obliczu odrazy.

Przemoknięta do suchej nitki, wredna, perfidna, tak bardzo zimna
Już nawet nie chodziło o.., o.., o...
W sumie to... o wszystko nie chodziło

Nie chciała przyjąć smutku, nie mogłam podzielić pustki, która rozdzierała duszę na miliardy atomów.
Istnienie, byt,
nie było wszystkim.
Było niczym.

Brakowało JEGO. Duszę, którą miał była tak samotna, tak piękna, tak pragnąca żyć.
Ta Dusza tak mocno przyduszona jak moja, z każdym dniem wołała o mniej.

A mniej nie występowało.

Ból otrzymany za samo bycie, istnienie - był.
albo nie.

Jak z Ulicą, która już więcej nie - była wstanie przyjąć.

Wiedziała, że to kolejny związek. Wiedziała, że to z tych "na poważnie". Wiedział, bo ludzie mówili. Oj dużo gadali.
W sumie zawsze tyle gadają. Jakby ich gęby były niczym - niezamknięte drzwi od starej stodoły, z którymi pie.rdolony wiatr robi, co tylko zechce.
Wiatr wiatrem. Gęby gębą.
Jednak wciąż nie umiała tęsknić za ludźmi. Wciąż nie umiała kochać tych miernot z mózgiem w spodniach.
Zresztą, powiadali ludzie, że w sumie "po co".

No to została przy tym "po co".