W tchnieniu nocy
Blask mrok rozjaśnia
To oczy zjawy
Zło kuszące dusze
Kto mu zawierzy?
Da się w sidła złapać?
Niczym zwierzę w pętach
W okowach niewolnik
Marny
Los pojmanego
Zjawa go zniszczy
W duszy nie pozostawiając
Nic dobrego

Cisza...
Naciera na mnie zewsząd
Cisza...
Atakuje moje zmysły
Cisza...
Jest głośniejsza niż krzyk rozdzierający
Twe milczenie mnie rani
Wbijając we mnie szpile odrzucenia

Dżdżownica się wije w ziemi powoli
Przeciska się mozolnie
I ciągnie się, biadoli
Oślizgła jest strasznie
Brzydka niesłychanie
A jednak ja sądzę
Że czuje i cierpi
Że myśli jak my
I ma takie same kolorowe sny
Duszę ma piękną, a umysł jej lotny
Choć lico odpycha, obrzydza aż strach
Pod ziemią się chowa jej ciało i głowa
Nie daje się poznać, zobaczyć i zbrukać
Nie daje się zranić, odepchnąć, oszukać
Strach gnębi jej duszę
Niepokój zniewala
Taka bezbronna, taka mała
A my okrutni ranimy ją wciąż
Bo na to co ukryte
Ślepi jesteśmy
Niezmiennie i stale

To ty
Ty to sprawiłeś
To ty
Ty mnie zgubiłeś
To ty
Ty mnie odrzuciłeś
To ty
Ty moją miłością wzgardziłeś
Odrzuciłeś mnie od siebie
Ty kochasz ją
A ja kocham Ciebie
Miłość przyczyną zguby się stała
Płonę z miłości
Płonę całą
Gorączka trawi me serce
Chora z miłości
Taka właśnie jestem