Czy kiedykolwiek jeszcze na siebie trafimy?
Czy będzie to przypadek? Pech, nieszczęście?
Jak byś to nazwał? Jak ja to nazwę?
Może miniemy się bez słowa, wbijając wzrok w podłogę.
Może spojrzysz mi w oczy i przystaniemy na chwilę.
Będę milczeć, bez ułudy, że tym razem mnie wysłuchasz.
Ty również będziesz milczeć, bo nie potrafisz inaczej.
Wybacz, jeśli jestem w błędzie. I proszę, zaskocz mnie.
Czyżbyś dojrzał już do rozmów?
Czyżbyś coś zrozumiał?
Milczysz mając mnie za winną,
Czy to wstyd tak odejmuje mowę?
Nie wiem co czuję. Nie wiem, czy czuję cokolwiek.
Możliwe, że odpowiedź kryje się w mych oczach.
Proszę, spójrz w nie ten ostatni raz.
Widzisz? Widzisz tę obojętność?
W sercu dalej mam ciepło, które tak lubiłeś.
Oczy dalej śmieją się radośnie.
Tylko nie dla Ciebie, dla Ciebie nie mam już nic.
Dalej stoimy, nie wiedząc, co powiedzieć.
Jeżeli czegoś nauczył mnie czas rozłąki,
To żeby odpuszczać rzeczy, które mi nie służą.
Dlatego wciąż milcząc ruszam przed siebie.
Po prostu odchodzę. Całe szczęście, nigdy nie jest na to za późno.

Spojrzała na ciało oświetlone blaskiem świecy,
Widziała grymas twarzy wykrzywionej z bólu,
Dostrzegła też wściekłość w szklanych oczach.
Podeszła pragnąc poczuć znajome ciepło.
Na ścianie zawitał cień, taniec płomieni przepowiadał najgorsze
Okno uchylone wprowadziło chłód - świeca zgasła.

Gdy wszyscy wokół płaczą, co zrobisz?
Gdy wszyscy się skarżą, jak postąpisz?
Wysłuchasz.
Problem jest tylko jeden,
Kto wysłucha Ciebie?

Włosy upięte wcześniej w luźny kok,
Spływają teraz falami opatulając ramiona,
Niczym szal, chroniący przed płatkami śniegu.
Smutne oczy spoglądają w górę w poszukiwaniu kolorów,
Napotykają chmury, nie sposób się przez nie przebić.
Oto ja, gdy jestem sama...

Pojawia się dołeczek, na skutek uśmiechu, promiennego zresztą.
Pomaga on przegonić chmury, jest tęcza.
Plecy teraz wyprostowane,
By siłę mieć, podnieść tego, który poległ.
Uśmiech się udziela,
Więc się uśmiecham.

Moje Alter Ego , zdawałoby się,
Jednak to tylko pomoc dla tych,
Którym smutek z twarzy, nie znika za dnia.
Przelewam radość do ich oczu,
Po czym wracam wyczerpana do domu,
I zastanawiam się, czy nie zostać aktorką.

Widzę ciemność.
Nie dociera do mnie,
Co się stało.
Nagle przypominam sobie,
Ten ból, cierpienie...
Wiedzę przed oczami,
Urywki z poprzedniego dnia.
I nagle wiem, gdzie jestem
W Piekle.
Nie mogłam trafić do nieba,
Tam nie trafiają Ci,
Którzy sami odebrali sobie życie...

Nie chce już,
Nic robić.
Zmęczyło mnie,
To wszystko

Ty­le przeczytałam,
Ty­le już widziałam
Wiem już wszystko.

Więc po co mi nauka?
Po co dal­sze życie? [...]

Gdy patrzysz w nuty,
Widzisz ośemkę,ćwierćnutę...
Ja nie widzę nic.
Słyszę tylko w mojej głowie
Tą piękną rozbrzmiewającą melodię.
Bo muzyka
To po prostu to,
Co kocham.

Czemuż ten niebieski kwiat zerwałeś?
Czy ty wiesz, że on miał życie?
Zastanów się, czy słusznie postąpiłeś
W momencie gdy niebieski kwiat zabiłeś