wymykam się do odrębnego świata
nikt o nim nie wie i się nie spodziewa
wymykam się cicho po kryjomu
nikt tam nie ma swojego wglądu

mam taką odskocznię własną
tutaj nikt mi nie przeszkadza
i w chęciach nic nie ogranicza
oddaję się cała bez granic
tylko tutaj nic mnie nie zniechęca

tylko w niedostępnym świecie
jestem sobą nie kryjąc prawdy
w wersach napisanych w emocjach
w nudnej monotonii nie ściemniam

niczego co mogłoby być nonsensem bez końca
w codzienności poszukuję niuansów
w brzydocie obecnym tle wydarzeń
curriculum vitale analizuje wariograf

dziś zamiast być kobietą
w musujące wino się
zamienię które zaszumi
Ci w głowie mocno

upiję niesforne myśli
uwiodę sny i przechwycę w jasyr
rozkocham marzenia
rozbudzę każde westchnienie

przemebluję Ci priorytety
codzienność wystroję
w koronkę z pierzastych
chmur na lazurowym niebie

dziś właśnie rozkołyszę
w Tobie wszystkie emocje
i zagryzę w nęcący sposób
nim się spostrzeżesz...

będzie po Tobie

Podarowałam Ci przestrzeń
Oddałam Ci miłość i sny
Podświadomość w ryzach
Utrzymuje wszystko

Nawarstwia się i piętrzy obawa
Jesteś obok ze mną i przy mnie
Za Twoim cieniem podążam
Im więcej czasu tym mniej chwil

Nie omijaj namiętnych oka mgnień
Całuj mnie całuj i kochaj jak nikt
Tracąc czas na głuchą ciszę martwą
Póki wiosna w sercu jeszcze się tli

Czas ten sam nie różni się w niczym
a mało kto potrafi wyposażyć go
W rozmarzenie pogodę ducha i entuzjazm
zapomina się o przyjemnościach życia

Trwoni się cenne chwile na jęczenia
z byle powodu i ględzenie o byle czym
Nad rozlanym mlekiem czy kąpielą
wylaną z dzieckiem przy każdej okazji

Brakuje czasu na podliczenie bilansu zaspokojenia
z rozdanych bananowców pod palmami pogody
A doba nie rozciąga się jak w majtkach gumka
godzina nie jest siedmiomilową milą w butach

Nudząc się z sobą w towarzystwie
Bez pomysłu z desperacją na jutro
Koło błędne się zamyka przed horyzontem
prawdopodobieństw w zasięgu zamysłu

Gdzie myśl styka się z miernotą
Czarny kir na powieki naciągnięty
Zamyka w pustkowiu cały świat
od patrzenia w kąt zapadły

tak dużo czasu
trudno jest znaleźć
język wspólny
słowo trzeba kupić

jak lekarstwo
w aptece najprościej
ponarzekać na obcość
nie otwierając ust

do kogoś obok [...]

Trudno ożywić gdy obumiera
Więź krwi powinna łączyć
A oddala od siebie na dystans
Nic na przymus zrobić się nie da

Jak krewny nie chce być blisko
Dobrowolnie sercem i pamięcią
I choćbyś oddał cenne wszystko
W zamian za czyjąś bliskość

Matka natura się pomyliła [...]

Wsłuchać się w szum lasu,
ale jak? Ptaki się przekrzykują!

A szum leśny zabiera wiatr.
Ot i po całej opowieści.

Gdzie początek? Gdzie koniec?
Tu kuka kukułka, tam puka
dzięcioł w drzewo!

Lubię szum lasu,
ale nie pojmuję nic z tego.
Ptaki zakłócają bierność.

Nawołują się kłócą.
Wiatr porwał wiadomość za sobą.

Tam sowa huka, to wyje wilk!
Za chwilę jeleń ryczy miłosną arię.

I gdzie ten szum lasu?
O którym tak głośno!

Niejedną tajemnicę skrywam.
Niejedna historia na dnie serca.
Głęboko ukryta jest mrocznym cieniem.
Mojego doczesnego życia.

Wspomnienia przywołują wstrząs!
Głucha cisza zagłusza natrętne myśli.
Ja milczę donośnie pary z ust nie wypuszczając.
Wpuszczam innych w niedorzeczne domysły.

Zgadywanie chybione kulą w płot.
Każde słowo fałszywe jak zły szeląg.
Prosto w serce zadany wielki cios!
Tylko spokój daje ukojenie duszy i sercu.

Skrywane tajemnice pokryte bliznami.
Przejrzeć się można jak w lustrze.
Z rysami na szkle, których trudno nie zauważyć .
Trzeba być ciemną masą i gamoniem.

jak podmuch wiatru
szczęście jest ulotne
łaknie się jak tlenu

Można pisać o miłości sentymentalnie, romantycznie.
Można pisać poematy, spontaniczność nie zna granic.
Gdy świeci słońce i jest wiosna razem z nami kolorowa.
Jak paleta nad głowami fruwają barwne motyle.

Cały świat wydaje się wtedy taki doskonały!
Radosny świergot ptasi przenosi w inny wymiar.
W sercu gra i tańczy maj zwany rajem.
Można pisać wiersze pospolite,
co nie u wszystkich treścią wzbudza zainteresowanie.

Można ubrać treść własnego żywota,
w słowa prozy jeżeli tylko ma się na to ochotę.
Z talentem i twórczą veną rodzi się człowiek.
Veny twórczej nie wynosi się ze szkoły.
Pisanie poezji głęboko drzemie w literacie.

Nikt nie jest w stanie odebrać twórczej veny
i talentu ,choć by imał się notorycznie plagiatu.
Wcześniej czy później na jaw to wyjdzie.
Literat, poeta pozostanie prawdziwym artystą.

można kochać
mocno bezgranicznie
gdzie nie sięga
liberalizm
można kochać
dramatycznie
w zamian własne
oddając życie
gdzie rozpusta
traci swoją moc
tak uczy życie
że nie można
igrać z miłością
bez granic
ten kto igra
źle kończy
można kochać
bardzo skrycie
brak wyznania
nie da spokoju
słowa na dnie
serca ciążą
jak wielki głaz

milczenie nie powie nic
nie ujawni tajemnicy
bo jest przyjacielem ciszy

zawsze musi być
ten pierwszy raz
nabiera się odwagi
od tego się zaczyna

gdyby nie było
pierwszego razu
nic nie zaiskrzyłoby
nie byłoby wstępu

ani końca świat [...]

Presja to jest taka zmora!
Nad głową czarne chmury.

Trzyma mocno w ryzach.
Czarny humor.

Czarne wizje na przyszłość.
Od rana do wieczora.

Presja to jest taka zmora!
Trudno dogodzić.

Nigdy nie jest się sobą!
Zły omen, czarny kot!

W głowie się roi!
Ferment, irytacja , gorączkowość!

Presja to jest taka zmora!
Przez nią w desperację się popada.

Świat bez gaf nic nie byłby wart
Życie bez gaf straciłoby smak
UŚMIECHU 😉